เมียหมอ

BATTER การปะทะ

"ไอ้นาฬิกาบ้า!! "

เช้านี้เป็นอะไรที่กวนใจจนฉันอยากจะกรีดร้องให้กระจกมันเเตก กะเเล้วเชียวว่ามันจะต้องออกมาเป็นเเบบนี้ เเม่เลี้ยงจอมโหดนั่นจะต้องเเอบมาตั้งนาฬิกาปลุกในห้องฉันเเน่

นี่มันจะมากเกินไปเเล้วนะ!

"ย้ากกกก!!! "

ปึ้ง!!!

ฉันโหวกเหวกโวยวายเสียงดังอยู่คนเดียวในห้องก่อนจะหยิบนาฬิกาปลุกบ้านั่นเขวี้ยงใส่กำเเพงจนมันเลิกเสียงดังสักที ทำไมต้องมาปลุกตอนที่ฉันกำลังนอนฝันดีด้วยล่ะเนี่ย

ขัดจังหวะซะจริง!

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณหนู"ป้านิ่มที่เดินเข้ามาถึงก่อนป้าน้อม ทั้งสองคนมีท่าทีที่ตกใจไม่น้อยตอนเห็นฉันในสภาพตื่นน้อยหมาดๆ

ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อยตกใจอะไรกันเล่า!

"ใครเป็นคนเอานาฬิกาบ้านี่มาไว้ในห้องหนูคะป้า เอามันออกไปที"

"โอเคค่ะ" ป้าน้อมเป็นคนเดินมาเก็บซอกมันออกไป ฉันเลยล้มตัวนอนเอาผ้าห่มปิดหน้าตัวเองตามเดิม

"ตื่นไปเรียน เลิกขี้เซาเเล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำสักที"

ในที่สุดเสียงเเม่มดในยามเช้าก็ดังขึ้น เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าขัดใจที่หนึ่งเลยจะบอกให้ ให้ตายเหอะนี่ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนประเภทนี้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย

อยากจะบ้าตาย!

"เบบี้"

"เรื่องยุ่งกับฉันสักที ..ออกไปได้เเล้ว"

"ถ้าเราไม่เรียนปีนี้จะจบไหม อย่าทำให้พ่อเธอลำบากใจไปมากกว่านี้ ลุกขึ้นมา"

ฉันกำหมัดเเน่นจนเส้นเลือดที่ข้อมือปูนโปนขึ้นมาเล็กๆ เเม่จากไปไม่กี่เดือนพ่อก็พาผู้หญิงคนนี้เข้ามา สั่งนู่น สั่งนี่ราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าชีวิตฉัน

เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน..

"ฉันบอกให้ออกไปไง! ออกไป! "ฉันตวาดลั่นหมอนข้างหรือตุ๊กตาหมีที่อยู่หัวเตียงมีเท่าไหร่ฉันปาออกไปกระจัดกระจายไม่ยั้ง ก่อนที่เสียงปิดประตูจะดังขึ้น ทุกอย่างในห้องกลับมาเงียบเหมือนเดิม เเต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ล้มตัวนอนเสียงผู้ชายสักคนก็ดังขึ้นซะก่อน

"ร้ายกาจเเบบนี้จะได้ขึ้นมหา'ลัยเหมือนคนอื่นเขาหรือเปล่า.."

"ฉันบอกให้.. นะ นาย! " ฉันเบิกตาโพลงมองผู้ชายสูงราวร้อยเเปดสิบเซนกว่าๆ ได้กำลังเดินเข้ามาในห้องฉันหน้าตาเฉย นั่นมันผู้ชายเมื่อคืนที่จูบปากฉันเเถมยังมามั่นหน้าใส่อีกไม่ใช่หรือไง

"ไอ้โรคจิต!!! "

"ตื่นเเล้วรีบไปอาบน้ำซะ"เขาพูดขึ้น

"นายเป็นใครมาสั่งฉัน"

"ฉันเเก่กว่าเธอ เรียกสรรพนามฉันให้มันถูกๆ หน่อย"

"เรื่องอะไร นายทำตัวไม่น่าเคารพเลยสักนิด ออกไปจากห้องฉันได้เเล้ว"ฉันบอกก่อนจะจ้องสายตาเขานิ่ง เขาเองก็มองมาที่ฉันไม่ต่างกัน สายตาที่คาดเดาได้ยากเเต่ผู้หญิงคนไหนที่ได้เห็นคงละลายกันเป็นเเถว

ยกเว้นฉันไว้คนนึงก็เเล้วกัน

"เด็กดื้อเเบบเธอคุณอาถึงเหนื่อยใจ ได้ยินชื่อเสียงมาเนิ่นนาน ไม่คิดว่าตัวจริงจะเเสบเอาการขนาดนี้"

"เลิกพูดมากเเล้วออกไปซะ! "ฉันตวาดเเหวขึ้น ไม่อยากจะเชื่อว่าโลกมันจะกลมขนาดส่งผู้ชายโรคจิตเเบบเขามาสั่งฉันเเบบนี้ เเถมยังรู้จักเมียใหม่พ่อด้วยหรือไง เป็นอะไรกันญาติห่างๆ งั้นเหรอ เหอะ!

"เเม่เธอขอให้ฉันมาช่วยดูเธอหน่อย อายุเท่าไหร่ถึงยังไม่จบมอปลาย ฮึ"

"จะเรียนไปเพื่ออะไร ..ในเมื่อเเรงบันดาลใจของฉันไม่อยู่เเล้ว"ฉันพูดปลายเสียงเเผ่วเบา รู้สึกเจ็บเเปลบๆ ขึ้นมาที่อกกระทันหันซะงั้น

"ว่าไงนะ"

"เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง! เเล้วเธอก็ไม่ใช่เเม่ฉัน ได้ยินมั๊ย!! "

ตอนที่เเม่เสียเป็นวันที่ฉันกำลังจะสอบปลายภาคพอดี มันทำให้ฉันเสียสติไม่น้อยเพราะเราเเทบจะไม่ได้ร่ำลากันเลย ถึงเเม้เเม่จะป่วยหนักมาหลายเดือนก็ตาม

อย่างที่รู้ว่าครั้งสุดท้ายมันมักไม่มีสัญญาณเตือน..

ฉันพยายามอยู่หลายครั้งที่จะลุกขึ้นใหม่ เเต่พ่อก็ตอบเเทนฉันด้วยการพาเมียใหม่เข้ามา ถ้าชีวิตมันไม่ดีอยู่เเล้ว ก็เเค่ประชดจนมันพังไปข้างก็เเค่นั้นเอง

"ไปอาบน้ำซะ ฉันรอตรงนี้"

"ฉันบอกให้ออกไป พูดไม่รู้เรื่องหรือไง"

ฉันนิ่งชะงักไปพักนึงตอนที่เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ เขาเป็นใครกันถึงมาทำเเบบนี้กับฉัน ชื่อของเขาฉันยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ!

"นี่.. ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากพอจะมาพูดคุยกับเด็กที่ไม่รู้จักโตเเบบเธอ"เขาพูดพลางโน้มหน้าเข้ามาใกล้ เเต่ฉันไม่หลบหนีกลับยืดอกมองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจกลับไป

"ผู้ชายอย่างนายโตเเค่ไหนถึงมาสั่งฉัน คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน.."ฉันพูดกรอดไรฟัน รู้สึกเหมือนเลือดมันขึ้นหน้าจนจะปรี๊ดเเตกเต็มที

"ฉันล่ะเกลียดเด็กเเบบเธอชะมัด.."

"งั้นก็ไสหัวไปซะสิ"ฉันบอกเเล้วกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"ฉันจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย.."

"โอกาสบ้าอะไร! "

"จะอาบน้ำเอง ..หรือจะให้ฉันอาบให้"

สุดท้ายเเล้วฉันก็ต้องนั่งรถไปโรงเรียนกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จักเเม้เเต่ชื่อด้วยซ้ำ ด้วยเหตุผลที่ว่าเขามาทำตามคำขอของเมียใหม่พ่อเท่านั้น ไม่พอตานี่ยังหน้าตาหื่นเเล้วก็ดูไว้ใจไม่ได้อีกต่างหาก

"เลิกเรียนกี่โมง"เขาถาม เเต่ฉันเงียบไม่ตอบ ถ้าบอกเวลาเลิกมีหวังเขาก็มารับอีกสิ เรื่องอะไรจะบอกเจอกันเเค่นี้ฉันก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเหมือนจะอ้วกเต็มที

"เเล้วกระโปรงนี่จะใส่สั้นไปไหนวะ"เขาถามต่อ

"หึ.."

"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง"

"อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน" นี่คงเป็นคำพูดประจำปีของฉันเลยก็ว่าได้ เมื่อไหร่คนนอกพวกนี้จะเลิกยุ่มหย่ามชีวิตฉันสักที

"ให้ตายเหอะว่ะ! เธอไม่มีมารยาทกับผู้ใหญ่เลยหรือไง"เขาตวาดลั่นอย่างเหลืออด นั่นเเหละคือสิ่งที่ฉันต้องการให้เขาเป็น

"เธอให้นายเท่าไหร่ จ้างมาเท่าไหร่ ฉันจ่ายให้นายได้มากกว่า"

"ว่าไงนะ"

"ฉันให้เงินนายมากกว่าเธอสองเท่า เเล้วเลิกยุ่งกับฉันซะ" ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาคือลูกเต้าเหล่าใครเเละไปรู้จักกับเธอได้ยังไง เเล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย เขาไม่ได้มีความสำคัญในชีวิตฉันเลยเเม้เเต่นิดเดียว

ไม่มีเลย..

"สาวน้อย.. ฉันไม่ต้องการเงิน ที่ฉันมาเพราะพ่อเเละเเม่เธอขอร้อง เลิกทำตัวไร้มารยาทเเล้วก็ลงไปเรียนได้เเล้ว"เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเเหบพล่าก่อนจะโถมตัวเข้ามาล็อคตัวฉันเอาไว้ ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นเป่ารดฉันเป็นระยะ

ยอมรับว่าเขาหน้าตาดี ถ้าอย่างอื่นดีไปด้วยมันก็คงจะสมบูรณ์เเบบมากกว่า ก็คือการที่เขาไม่ควรยุ่งเรื่องของคนอื่นมากขนาดนี้

อยากตายไวหรือไง

"ฉันบอกนายกี่รอบเเล้วว่าเธอไม่ใช่เเม่ฉัน หูหนวกหรือไงหา!! "

"เธอรู้ไหมพวกที่กล้าปากดีกับฉันจะเจออะไร.."

"อะไร! "

ฉันตาโตสะดุ้งไม่น้อยที่จู่ๆ เขาก็โน้มใบหน้าจรดริมฝีปากทาบทามลงมาที่ริมฝีปากฉันเรียบร้อย มันไม่ใช่เเค่ริมฝีปากเเตะกันเเต่เขากำลังร่วงล้ำริมฝีปากฉันอย่างป่าเถื่อน บดขยี้อย่างไม่ให้เกียรติ์กันเลยสักนิดเดียว

ไอ้บ้านี่..

"ทำบ้าอะไรของนาย!! "

เพี๊ยะ.ะ!!!

ทันทีที่ฉันผลักเขาออกได้ ฝ่ามืออรหันต์ไม่วายฟาดไปที่หน้าเขากลับทันที บอกตามตรงว่าเกิดมายังไม่เคยได้ตบหน้าใครเเรงขนาดนี้มาก่อน

ฉันเกลียดไอ้บ้าตรงหน้าฉันชะมัด!

"เฮอะ.."เขาเเค่นหัวเราะออกมา มือเเตะที่ริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย นายนี่มันโรคจิตของจริงเหอะ!

"ไปตายซะ.. อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"ฉันทิ้งท้ายไว้เเค่นั้นก่อนจะมองเขาด้วยหางตาที่ไม่พอใจเเล้วก้าวลงมาจากรถของเขาโดยที่ไม่หันไปมองอีกเลย

บ้าจริง.. ฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยนี่

ผู้ชายพันธุ์นั้นใครอยากจะไปญาติดีด้วย การที่เขาทำกับฉันเเบบนี้เเสดงว่ารู้จักเบบี้น้อยไปซะเเล้ว ฮึ!

"ฮัลโหลพ่อคะ พ่อส่งใครมาคะ! เขาจิตไม่ปรกตินะพ่อ พ่อทำอะไรเนี่ย! "ฉันร่ายยาวทันทีที่รับสายจากพ่อของตัวเอง

(เขาจะทำให้ชีวิตเเกดีขึ้น เชื่อฟังเขาด้วยล่ะ)

"วะ ว่าไงนะคะ ผู้ชายเเบบเขางั้นเหรอจะทำให้ชีวิตหนูดีขึ้น! ..หนูกัดลิ้นตายยังได้ประโยชน์กว่า"

(เลิกใส่อารมณ์เเล้วตั้งสติสักที..)

"พ่อคะ.."

(เเค่นี้พ่อมีประชุมต่อ)

"พ่อคะ! พ่อ.." ทำไมเช้านี้มีเเต่คนทำให้ฉันหัวเสียไปหมด ชีวิตของฉันจะไปฝากไว้กับไอ้บ้านั่นได้ยังไง เป็นใครมาจากไหนฉันก็ไม่รู้จัก นี่ฉันเบบี้ลูกสาวท่านประธานเอชพีกรุ๊ปเชียวนะ ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด

ให้ตายเหอะ!

"กรี๊ดดดดดดดด!!! ไอ้โรคจิต!!!! "ฉันกรีดร้องออกมาอย่าเหลืออด ฉันจะสติเเตกอยู่เเล้วนะ

เขาต้องการอะไรจากฉันกันเเน่..

"เป็นบ้าอะไรมายืนตะโกนอยู่ได้"

ฉันหันกลับไปมองตาขวางใส่เพื่อนตัวดีที่ไม่น่าจะเข้าขากับฉันได้เเต่กลับเข้ากันได้ดียิ่งกว่าปีกับขลุ่ยซะอีก อันที่จริงเขาอายุน้อยกว่าฉันปีนึงเเต่ก็นั่นเเหละความคิดเขาโตกว่าฉันเเบบก้าวกระโดดเยอะ อีกอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกพี่ด้วย

ดูหน้าเเก่ยังไงก็ไม่รู้ -.-

"ไอ้บ้ารามอยากโดนเตะกลับบ้านเกิดหรือไงหา! " หมอนี่เรื่องกวนประสาทขอให้บอกเถอะ ยั่วโมโหฉันเก่งเหลือเกิน!

"ไปกินรังเเตนมาหรือไง น่ากลัวเป็นบ้าเลย"

"ฉันอยากฆ่าคนมากกว่า.."

อยากฆ่าไอ้โรคจิตที่ฉันไม่รู้ชื่อนั่นให้ตายซะจริง! เขาคิดว่าตัวเองหล่อมาจากไหนคิดจะจูบใครก็ทำได้อย่างงั้นเหรอไง

"เห้ย พูดจาอะไรน่ากลัวขนาดนั้น ไปกินข้าวกันดีกว่าดูท่าทางเธอจะโมโหหิวมากกว่านะ"

"นายว้อนท์บาทามากเลยงั้นสิ"ฉันว่าพลางยกเท้าจะเตะก้นเขาจริงๆ เเต่เจ้าตัวผลักขาฉันลงก่อน

ถ้าเขากล้าหยามกันมากขนาดนี้ฉันก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะปะทะกับเขาต่อไป เพราะทางเลือกในชีวิตของฉันคนนี้มันคงมีไม่มากนักหรอก

ถ้าไม่หนีก็เเค่ปะทะ ..เเค่นั้นเอง