บทที่10
จ้าวหลิวหย่งตบโต๊ะจนขุนนางทั้งหลายสะดุ้ง ทุกคนจึงค่อยสงบปากสงบคำพร้อมกับเหลียวมองหน้าสบสายตากันอย่างรอดูท่าทางของฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง หานซางจื่อเองก็มองเห็นทุกสิ่ง เชื่อว่าฮ่องเต้เองที่นั่งอยู่ด้านบนเองมีหรือจะมองไม่เห็น
“เอาละ เอาละเงียบเสียงลงก่อน เจิ้นฟังความไม่กระจ่างแล้ว นี่ท้องพระโรงหาใช่ลานประลองงิ้ว!”
จ้าวหลิวหย่งเสแสร้งทำเป็นโมโหจนหน้าดำเมื่อให้ขุนนางได้เห็นว่าตนเองขณะนี้นั้นหมดปัญญาจะปกป้องบุตรชายคนเล็กแล้วจริงๆ หรืออันที่จริงแล้วขณะนี้เขาคงต้องเลือกปกป้องได้เพียงแต่สนมรักส่วนบุตรชายเขาคงมีเพียงได้แต่ส่งจ้าวเหลียงอี้ไปเติบโตจะได้กล้าแกร่งปกป้องตนเองและมารดากับครอบครัวของตนเองได้ในวันที่ไม่มีเขาอยู่แล้วเท่านั้นซึ่งก็แสดงได้ดีสมกับเป็นฮ่องเต้ต้องสวมหน้ากากมานาน
“ฝ่าบาทเรื่องนี้เช่นไรก็ต้องลงโทษออกไปให้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ หาไม่จะส่งผลกระทบถึงบารมีของฝ่าบาทโดยตรง ขณะนี้ราชท
