กลับมาไม่เห็นหน้าแล้ว…9/2
686 คำ
แทนตามาค้างกับชาช่าก่อน บ้านของชาช่าเป็นทาวน์โฮมสองชั้นจึงพอมีพื้นที่ให้เธอได้อาศัยหลับนอนและเก็บข้าวของที่ขนออกมาได้ ที่บ้านของชาช่ามีแม่กับพี่สาวซึ่งทั้งสองคนต้อนรับเธอเป็นอย่างดี กว่าแทนตาจะข่มตาหลับลงก็เป็นเวลาเดียวกับที่ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ทอแสงวันใหม่ออกมาเพราะมัวแต่ร้องไห้ทั้งคืน เธอขอแค่คืนนี้คืนเดียวให้ความเจ็บช้ำทุกอย่างไหลออกไปพร้อมหยดน้ำตา จากนี้ไปเธอจะไม่มีน้ำตาให้เรื่องนี้อีกแล้ว
เช้าวันต่อมาทั้งที่เป็นวันที่สดใสแสงแดดจ้าตั้งแต่เช้า ทว่าในสายตาของปุณวริทธิ์กลับรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวดูหม่นมัว เขาตื่นขึ้นมาแต่งตัวเตรียมออกไปทำงานตามกลไกลของร่างกาย เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ยื่นมือไปหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาแปรงตามความเคยชิน แต่พอขยับแปรงกลับไม่รู้สึกว่ามียาสีฟันอยู่ในปาก มองดูที่แปรงก็ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย พอหยิบหลอดยาสีฟันออกมาบีบ ปริมาณที่ออกมาก็มากเกินความต้องการเพราะเขาบีบตรงกลางหลอดอย่างแรงตามอารมณ์
“แม่งเอ๊ย”
ปุณวริทธิ์สบถออกมาอีกครั้ง รีบแปรงฟันแล้วทำธุระส่วนตัว เสร็จแล้วก็เดินออกมาด้านนอก ปกติจะเห็นหญิงสาวเคลื่อนไหวอยู่ในครัว พอหันมาเห็นเขาก็จะส่งยิ้มสดใส
“อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ”
ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ร่างสูงเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรรองท้องก่อนออกไปทำงาน จำได้ว่าเมื่อคืนก่อนจะทะเลาะเธอพูดถึงเรื่องแบ่งสปาเกตตีซอสมะเขือเทศใส่กล่องเก็บไว้ในช่องแช่แข็งไว้ให้เขากินหลายมื้อ ตอนทะเลาะกันเขาเพิ่งตักเมนูโปรดฝีมือเธอใส่ปากไปได้คำเดียว ปุณวริทธิ์มองไปส่วนที่เป็นฟรีซเซอร์เห็นกล่องถนอมอาหารวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ เขายื่นมือไปหยิบออกมากล่องหนึ่ง จะกินสปาเกตตีเป็นมื้อเช้าแบบนี้ออกจะหนักไปหน่อยสำหรับเขา แล้วตอนนี้ก็สายกว่าปกติแล้วด้วย เขาตัดสินใจจะเอาไปให้เลขาจัดเป็นมื้อกลางวันให้ที่บริษัท ส่วนมื้อเช้าเดี๋ยวบอกให้เลขาจัดแซนด์วิชให้สักชิ้นก็แล้วกัน
ระหว่างวันองค์อรโทร. มาหาเขา ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วรับสายเธอ
{พี่ปุณ พรุ่งนี้พี่ปุณว่างมั้ยคะ}
“น้องอรมีอะไรรึเปล่าครับ”
{มีค่ะ อรจะชวนพี่ปุณไปทานทุเรียนที่สวน งานนี้เป็นงานการกุศลช่วยชาวสวนทุเรียนด้วยนะคะ เห็นว่าพี่ปุณชอบทานทุเรียนเหมือนกันอรเลยอยากให้พี่ปุณไปงานนี้ด้วยค่ะ}
“ต้องขอโทษด้วยนะครับน้องอร ปกติพี่ไม่กินทุเรียนครับ”
{อ้าว ก็วันที่ไปทานข้าวที่สยามแกรนด์พี่ปุณยังบอกว่าชอบอยู่เลย ยังสั่งกลับไปทานที่บ้านด้วยนี่คะ}
“พี่แค่อยากลองชิมน่ะ ตอนนั้นนึกอยากกินก็เลยลอง กินนิดหน่อยก็ยังพอได้อยู่ แต่กินไปเยอะหน่อยก็รู้แล้วว่าไม่ชอบมันจริง ๆ แค่นี้นะครับน้องอร พี่ขอทำงานก่อน”
พูดจบเขาก็กดวางสายโดยไม่รอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ บอกตัวเองให้มีสมาธิทำงานแต่ไม่นานสติเขาก็หลุดไปคิดถึงแทนตาจนอ่านรายงานจากฝ่ายผลิตแทบไม่รู้เรื่อง วันนี้เขาไม่อยากกลับไปที่ห้องเลยจึงโทร. ไปบอกที่บ้านว่าจะกลับไปกินมื้อเย็นกับบิดามารดา
^
^
^
มีหงุดหงิดนิดนุง แต่เดี๋ยวก็ชินแหละโนะคุณปุณ
***โปรดติดตามตอนต่อไปนะค้า ebook พยายามให้ทันเดือนนี้น้า
ส่งกำลังใจคอมเม้นมาคุยกันนะคะ ไปปั่นก่อนน้า ฟิ้วววว
- ผู้เขียน
