ไฟอยู่ใกล้อะไรก็จ้องแต่จะแผดเผาท่าเดียว อัญญาในอ้อมขาของชายหนุ่มกำลังถูกเผาจนแทบจะละลายติดพื้นก่อนที่ข้าวต้มจะหมดชามอยู่รอมร่อ
"รับข้าวต้มเพิ่มไหมคะ"
อัญญาเริ่มเอาช้อนกวาดชามข้าวต้มเมื่อใกล้หมดเต็มทนเสียงงวดขึ้นมาทุกขณะ เสียงนั้นดังพอให้เขาละสายตาจากหน้าเธอมามองชามข้าวต้มในบางนาที
เขาพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าต้องการเพิ่มแค่นี้มันยังไม่พอ ยังไม่อิ่มสำหรับเขาที่เริ่มกินจุขึ้นเพราะมีเธอมาทำหน้าที่แม่ครัวประจำบ้าน แล้วก็อ้าอ้อมขาออกให้เธอหมุนตัวออกไปได้อย่างสะดวกมากขึ้น
เขามองเธอเดินออกไป อัญญาไม่มีมารยาอะไรเลย เธอดูจืดชืดแม้แต่ส่ายก้นแบบที่สาวๆเขาทำกันเธอยังทำไม่เป็น เดินตัวแข็งทื่อราวกับเป็นหุ่นยนต์ ทำให้เขาสงสัยตัวเองว่ากำลังเผลอมองอะไรในตัวเธอ
เมื่อก่อนเขาชอบมองผู้หญิงที่สวยตั้งแต่เส้นผม เฟอร์เฟคทั้งหน้าที่การงานและครอบครัว เลือกแต่จะมองคนระดับเดียวกัน แต่งตัวจำเป็นที่ต้องยั่วให้เขาน้ำลา
