“คุณก็หัดซื้ออย่างอื่นใส่ตู้เย็นบ้างก็ดีนะคะ ทีเบียร์นี่ไม่ขาดเลย”
“เหลือแค่สี่กระป๋องก็หมดแล้ว”
“อะไรกันจะดื่มให้หมดเลยหรือคะ” เธอทำตาโต และเพิ่งเห็นว่าเขาเปิดไปสองกระป๋อง
“เก็บไว้ทำไมให้รกตู้เย็น” เขาพูดหน้าตาย
“ถ้างั้นปรายช่วยดื่มก็ได้จะได้หมดเร็วๆ”
เธอยื่นมือไปแย่งกระป๋องเบียร์จากมือเขาขึ้นมาดื่ม แต่แค่อึกแรกก็สำลักไอแค่กๆออกมา ภูมิพยัตต้องลูบหลังให้แล้วเดินไปหยิบน้ำดื่มส่งให้ไปรยา
“ดื่มไม่เป็นแล้วยังจะดื่ม”
“ก็เพราะคุณนั้นแหละ” เธอทำหน้ามุ่ย
“อีกล่ะ โทษผมทุกที” แม้จะตำหนีอีกฝ่ายแต่เขากลับยิ้มออกมาได้
“ก็มันจริงนี่คะ”
“คุณดื่มไม่เป็นจริงๆรึ” คราวนี้น้ำเสียงเขาจริงจังขึ้น
“ฉันสอนเด็กเล็กน่ะ จะมาดื่มเหล้าดื่มเบียร์ได้ยังไงกัน”
“คุณว่าอะไรนะ”
“เอ่อ... ฉันพูดอะไรออกไปหรือคะ” ไปรยาสะดุ้ง
ภูมิพยัตวางแขนไปกับพนักโซฟาแล้วยื่นหน้ามาใกล้ หรี่ตามองอย่างจ้องจับผิด
“ผมว่าผมได้ยิ
