บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์

ไปรยามีชีวิตที่สงบสุขมาตลอดยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา พ่อกับแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบปีก่อน ทำให้ไปรยาอยู่ในการอุปการะของคุณอาธงชัย หลังจากเรียนจบในระดับปริญญาตรีเธอก็ได้ทำงานที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก นั้นคือการเป็นครูประถมที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ใช่...ชีวิตของไปรยาควรเต็มไปด้วยความสงบสุขหากไม่จู่ๆ อาธงชัยพาเธอมาที่ร้านอาหารในโรงแรมหรู เพื่อจะขายเธอเป็นนางบำเรอใช้หนี้การพนันห้าล้านบาท แม้จะหญิงสาวจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีในฐานะลูกคนหนึ่ง แต่ให้ขายตัวใช้หนี้แบบนี้ เธอต้องหนีสถานเดียวเท่านั้น! “อยากได้แม่บ้านไปดูแลบ้าน ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า” ภูมิพยัตโวยวายหัวเสียอยู่ในห้องพักของโรงแรม จากโรงงานมาในเมืองไกลร่วมร้อยกิโลเมตร หากได้เข้าเมืองมาทำธุระอะไรก็ตามแล้วเย็นย่ำนักเขาก็มักจะนอนค้างที่โรงแรม ไม่มีความจำเป็นต้องฝืนขับรถกลับแบบเมื่อยๆให้เหนื่อยเกินความจำเป็น ก็เขาเป็นเจ้าของ “โรงงานแปรรูปไม้ภูมิพยัต” เงินทุนจดทะเบียนมากกว่า 36 ล้านบาทนี่ เขาจะนอนไหนจะทำอะไรก็ได้ เหมือนกับที่เขากำลังเสียงดังใส่เจนนี่ สาวประเภทสองที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ในห้องพักของเขา “เจนนี่ขอโทษค่ะคุณพยัต” เสียงแหลมพูดขึ้นทั้งที่ปากคอสั่น ผู้ชายคนนี้แม้จะอายุเพียงสามสิบต้นๆ แต่ดูน่าเกรงขาม และชื่อเสียงความโหดเหี้ยมเอาแต่ใจก็ดังกระฉ่อนพอๆ กับความร่ำรวยของเขาเองด้วย “ไม่อยากได้คำขอโทษ อยากได้แม่บ้าน ทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าว โทรมาสั่งแล้วว่าให้หาไว้ให้ ผมจะกลับโรงงานเย็นนี้แล้วจะได้ไหม?” ภูมิพยัตพูดน้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาดุดันทำให้หญิงสาวอรชรในชุดรัดรูปเน้นสัดสวนไม่กล้าสบตาด้วย ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ ใช่! เขาเคยใช้บริการเจนนี่ ให้จัดหาคู่นอนมาปรนเปรอเป็นครั้งคราว แต่ที่เขาโทรศัพท์สั่งเจนนี่ไว้ตั้งแต่สองวันก่อนว่า จะเข้ามาทำธุระในเมือง และอยากให้เจนนี่ช่วยหาแม่บ้านไปทำงานบ้านนั้น กลับกลายเป็นว่าเจนนี่หาคู่ขาให้เขาเสียนี่ ป้าประนอมก็ลาออกไปเลี้ยงหลานแล้ว ตอนนี้ที่บ้านไม่มีใครคอยดูแลเรื่องทำความสะอาด จะหาแบบไปกลับก็คงไม่ได้เพราะบ้านไกลผู้ไกลผู้คนนัก ไอ้ตอนที่โทรมาก็รับปากเสียดิบดีว่าจะจัดการให้ แต่พอเอาเข้าจริงกลับได้คนละอย่างที่ต้องการ “อีกสักสองสามวันได้ไหมคะคุณพยัต เจนนี่หาแม่บ้านจริงๆให้” “จะกลับคืนนี้ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เอาแล้ว แล้วก็อย่าหวังว่าจะได้เงินจากผมอีกไม่ว่ากรณีใดก็ตาม” “อย่านะคะคุณพยัต ให้โอกาสเจนนี่แก้ตัวอีกหน่อยนะคะ” “เสียเวลาเปล่า ผมให้อีกชั่วโมงเดียว ผมอาบน้ำเสร็จจะเช็กเอ้าท์ออกแล้ว คุณก็รู้ว่าผมพูดคำไหนคำนั้น ออกไปได้แล้ว ไป!” “ค่ะๆ” เจนนี่รีบคว้าผู้หญิงที่พามาให้ภูมิพยัตออกจากห้องไปทันที ชายหนุ่มได้แต่เสยผมอย่างหงุดหงิด มาคุยกับลูกหนี้ก็ไม่ได้เรื่องได้ราว เสียเวลาขับรถมาแท้ๆ ไปกลับก็สองร้อยกว่ากิโลเมตรเข้าไปแล้ว อยากได้แม่บ้านแม่ครัวก็ไม่ได้ หายากหาเย็นเสียจริง เขาโคลงศีรษะไปมาแล้วถอดเสื้อยืดคอวีออกโยนไปบนเตียงนอน ตามด้วยกางเกงยีนที่สวมอยู่ เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวเดินเข้าห้องอาบน้ำไป ขากลับแวะซื้อไม้ถูพื้นก็แล้วกัน นี่คงถึงคราวที่ต้องกวาดบ้านถูบ้านแล้วล่ะมั้ง ร่างกายเปลือยเปล่ายืนใต้ฝักบัว ผิวสีเข้มแบบหนุ่มลูกทุ่งกับความสูง185เซนติเมตร มันดึงดูดสายตาสาวๆนัก แต่หลายคนเมื่อเห็นรอยแผลเป็นตามร่างกายของเขามักหวาดกลัว เขาอายุเพียง32ปีเป็นเจ้าของโรงงานแปรรูปไม้ภูมิพยัต เขาสืบทอดกิจการต่อจากบิดาที่เดิมที่เป็นเพียงโรงงานแปรรูปไม้เล็กๆ มีโต๊ะเลื่อยไม้แต่โต๊ะเดียว แต่เดี๋ยวนี้เนื้อนี่เกือบหกไร่ เครื่องจักรเต็มรูปแบบ แปรรูปไม้ยางพาราเป็นไม้แผ่นแบบต่างๆ ตามแต่โรงงานฟอร์นิเจอร์สั่งทำ บางส่วนส่งขายต่างประเทศ และเขากำลังขยายตลาดไปญี่ปุ่นและโซนยุโรป หลังจากที่เขาตัดสินใจสืบทอดกิจการของพ่อ เขาทำงานหนัก เรียนรู้งานตั้งแต่วัยรุ่น ไม่ได้เที่ยวเล่นเหมือนคนอื่น แต่มันก็คุ้มค่ากับตัวเลขในบัญชีธนาคาร เมื่อการเงินคงที่เขาปลูกบ้านใหม่ให้พ่อกับแม่ ส่วนบ้านของเขาอยู่ห่างกันราวยี่สิบเมตร เขาไม่ใช่เด็ก ไม่ได้อยากได้แค่ห้องส่วนตัว แต่การพื้นที่ของตัวเอง แน่นอนว่าอายุขนาดนี้แล้วแม่มักเคี่ยวเข็ญถามเรื่องผู้หญิงที่จะมาอยู่เป็นคู่ชีวิตเสมอ แม่คงลืมไปว่าผู้หญิงมีเยอะ แต่คนที่จะอยู่ด้วยนั้นมันไม่ง่ายเอาเสียเลย ใครจะอยากอยู่ไกลแสงสี ไม่มีห้างสรรพสินค้า ไม่มีโรงภาพยนตร์ คนอย่างภูมิพยัตไม่ขาดแคลนผู้หญิง แต่คนที่อยู่กับเขาโดยไม่หวังเงินนะ เขาอยู่จนอายุ 32 แล้วยังไม่เจอเลย ภูมิพยัตสระผมแล้วปิดน้ำ เขารู้สึกได้ยินเสียงประตูห้องของเขาเปิดหรือปิดลง ไม่แน่ใจว่าตัวเองล็อกห้องก่อนเข้าห้องน้ำหรือเปล่า เขาหยิบผ้าขนหนูพับท่อนล่างที่เปลือยเปล่า และหยิบอีกผืนเช็ดผมสั้นรองทรงของตัวเองแล้วเดินออกมา แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วที่เห็นด้านหญิงสาวร่างเล็กยืนแอบที่ประตู โดยที่ยังแง้มหน้าโผล่ดูด้านนอก “ทำอะไรนะ” “ว้าย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจ รีบหมุนตัวมาดู แต่พอเห็นอีกฝ่ายอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวก็ก้มหน้างุดทันที “เป็นอะไรของคุณ” ภูมิพยัตกอดอก ก้มมองตัวเองด้วยความแปลกใจ ปกติผู้หญิงคนไหนเห็นเขาในสภาพนี้ก็มีแต่อ่อนระทวยทั้งนั้น เพิ่งจะมียัยเด็กผอมกะหร่องคนนี้ที่เอาแต่ก้มหน้า ดวงตาคมกริบจ้องมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอสวมชุดกระโปรงดูน่ารักเหมือนเด็กสาว ยืนกอดกระเป๋าเหมือนกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อม เขารู้สึกถึงคนที่วิ่งผ่านหน้าห้องของเขาไปพร้อมเสียงพูดคุยที่ฟังไม่ถนัดนัก แต่กลับทำให้ผู้หญิงคนนั้นกระเถิบกายเข้ามาในห้องมากขึ้น ราวกับกลัวคนอื่นจะรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ “เจนนี่ส่งมาใช่ไหม” เขาถามทำลายความเงียบตรงหน้าทิ้ง “อ่ะ...เอ่อ...” เธอเงยหน้ามองเขา อึกอักพูดไม่ออกเหมือนคนติดอ่าง “ที่จะมาทำงานเป็นแม่บ้านใช่ไหม” “ค่ะ ทำงานค่ะ เป็นแม่บ้านค่ะ” แล้วเธอก็พูดออกมาจนได้ “ฉันทำอาหารได้ ทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้าหรือรดน้ำพราดดินต้นไม้ก็ได้ค่ะ” “โอเค อยากได้แค่คนทำความสะอาดบ้านกับทำอาหาร เสื้อผ้านี่มีเครื่องซักผ้าคิดว่าคงไม่หนักหน้ากับเด็กอย่างเธอ” เขาประเมินด้วยสายตา “อายุเท่าไหร่แล้ว ฉันจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์หรือเปล่า” “ยี่สิบสี่แล้วค่ะ” เธอทำตาดุใส่ แต่ประโยคของหญิงสาวทำให้เขาหัวเราะพรืดออกมา “ตัวเล็กเหมือนเด็กขาดสารอาหาร” “ก็คุณมันตัวโตเป็นยักษ์เองนี่” เธอเถียงเขา แต่พอรู้ตัวก็หุบปาก ภูมิพยัตรู้สึกชอบใจ ไม่ค่อยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเขาบ่อยนัก เอาเถอะ ตัวเล็กๆแบบนี้ทำงานบ้านคงพอไหว ไม่ได้ให้ไปทำงานในโรงงานนี่คงไม่เป็นอะไร เอาไว้ถ้าทำไม่ไหวค่อยส่งกลับละกัน ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว “อยู่กินที่บ้านผม ส่วนเงินเดือนนี่ผมให้ได้เดือนล่ะเก้าพัน กินอยู่ที่บ้านพร้อม ถ้าทำงานดีค่อยเพิ่มให้แต่ถ้าไม่ไหวส่งกลับอย่างเดียว” “ได้ค่ะได้” “คุณเอาเสื้อผ้ามาแล้วใช่ไหม” เขามองไปที่กระเป๋าใบย่อมของเธอ “ค่ะ ไปได้เลยค่ะ” เธอรีบพูดเหมือนกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ “ดี ผมก็ไม่อยากขับรถกลางคืน” เขาพยักหน้า “ช่วยเก็บกระเป๋าให้ผมด้วย ขอใส่เสื้อผ้าเดี๋ยว จะได้เช็กเอ้าท์ออกไปเลย” “ค่ะๆ ได้ค่ะ” สั่งอะไรก็ทำ ภูมิพยัตนึกในใจเมื่อเห็นหญิงสาววางกระเป๋าตัวเองแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเป้ของเขาออกมากับเสื้อผ้าที่แขวนไว้สองสามตัวมาพับ เขามองเพลินจนลืมไปว่าตัวเองต้องไปนุ่งผ้าให้เรียบร้อย “อ้อ! คุณชื่ออะไร” “ไปรยาค่ะ เรียกปรายก็ได้” หญิงสาวหันมายิ้มให้ “แล้วคุณละคะ ต้องเรียกเจ้านายหรือคุณผู้ชายไหม?”