Chapter 9
1230 คำ
"พ่อเลี้ยงขาหนูทานองุ่นนี่ได้ไหมคะ"
ผมยืนกอดอกมองนางฟ้าตัวน้อยของผมกำลังถือตระกร้ากับกรรไกรเพื่อจะสอยพวงองุ่นไร้เมล็ดสายพันธุ์นอกที่ราคาแพงที่สุดในไร่ของผม แต่ไม่เป็นไรถ้าว่าที่ภรรยาจะกิน อิอิ
"ได้ทุกอย่างในไร่ค่ะ"
ผมเอ่ยออกไปยิ้มๆ นางฟ้าตัวน้อยของผมกระโดดไปมาด้วยขนาดความสูงของตัวเองนั้นไม่ถึงพวงองุ่น ผมไม่ช่วยอ่ะจะรอดูว่าเธอจะทำยังไง
"พ่อเลี้ยงขา"
"ขา"
เสียงหวานหันมาทำหน้าออดอ้อนผม หึ.ใช้ได้แหะใช้ไม้นี้มาอ้อนผมจะเหลือเหรอครับอ่อนระทวยหมดแล้วเนี้ย
"มาค่ะพี่ตัดให้"
ผมเดินเข้าไปยืนซ้อนทางด้านหลังของหนูนาก่อนจะหยิบกรรไกรที่น้องมันส่งมาให้ผมยื่นมือไปจับพวงองุ่นแต่สายตามองไปทางนางฟ้าตัวน้อยของผมแทบไม่กระพริบตา เราสองคนมองสบตากันเนิ่นนานจนสาวน้อยของผมกระพริบตาปริบๆทำตาแป๋ว
"พ่อเลี้ยงตัดซักทีสิคะหนูหิวจะกินองุ่น"
แป๋ววว นึกว่าจะสบตากับผมแล้วซาบซึ้งถึงความจริงใจที่ผมส่งผ่านสายตาไปให้ ดั้นรีบให้ผมตัดองุ่นให้ซะงั้น เห้อออ เด็กหนอเด็กช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยจริงๆ
"ค่ะๆ อ่ะนี่ค่ะ พอมั้ย"
นางฟ้าตัวน้อยของผมพยักหน้ายิ้มก่อนจะหยิบองุ่นเข้าปากแต่แล้วก็ชะงักไปมององุ่นในมือแล้วยื่นมาตรงหน้าผม
"พ่อเลี้ยงคะหนูต้องไปล้างก่อนมั้ยคะ"
"ไร่พี่เป็นเกษตรธรรมชาติปลอดสารเคมีค่ะ ทานได้เลย เหมือนพี่ที่มีแต่ความจริงใจให้หนูคนเดียวไม่มีอะไรแอบแฝง"
"ทำไมจะไม่มีพ่อเลี้ยงกำลังจ้องจะตะครุบหนูอยู่ หนูรู้ทัน"
ผมทำหน้าเซงทันทีอะไรเนี้ยมองผมเป็นคนแบบไหนกันถ้าน้องมันไม่พร้อมแล้วไม่ยอมผมไม่มีทางทำแน่นอนถึงจะคิดอยู่ในหัวเสมอก็เถอะ เห้ยยยไม่ใช่
"ทำไมนางฟ้าตัวน้อยของพี่ถึงมองพี่เป็นคนเจ้าเล่ห์ เป็นตาแก่ตัณหากลับแบบนั้นหละคะ พี่น้อยใจนะ"
ผมมองหนูนาแล้วพูดตัดเพ้อน้องมัน เหลือบสายตามองว่าน้องมันมีปฎิกริยากับท่าทีของผมยังไงบ้าง หนูนาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหยิบองุ่นเข้าปากแล้วเดินไปต่อไม่สนใจผมอีก เออดีวะไม่มีเห็นใจเลยด้วยเห้ยย
"นางฟ้าใจร้ายที่สุดเลย"
ผมยังพูดต่อไปตัวก็เดินตามสาวน้อยของผมไปเรื่อยๆ หนูนาเดินไปแล้วเงยหน้ามองพวงองุ่นพวงใหม่ที่สดพร้อมเก็บแล้วชี้นิ้วไปทางนั้นก่อนจะหันมาสบตากับผมกระพริบตาปริบๆ
"พ่อเลี้ยงหนูจะกินอันนี้อ่ะ"
"อ้อนพี่ก่อนสิคะเดี๋ยวเก็บให้"
ผมเอ่ยออกไปยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์สุดๆ ที่พูดได้เพราะว่ามันอยู่สูงหนูนาไม่ถึงแน่นอน หนูนายักไหล่เล็กน้อยแล้วหันหน้าไปหาพนักงานของผมที่กำลังเก็บองุ่นบริการแถวนั้น
"ลุงคะช่วยเก็บองุ่นพวงนี้ให้หนูหน่อยค่ะ"
ผมนี่อึ้งไปเลยเมื่อน้องมันนอกจากไม่ง้อผมแล้วยังไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นอีก อะไรวะปกติเด็กๆต้องขี้อ้อนสิ ป๋าคะป๋าขา งี้อ่ะ
"เอ่อ ครับ"
ลุงพรมองหน้าผมแล้วยิ้มแห้งๆก่อนจะวิ่งถือกรรไกรมาตัดพวงองุ่นให้หนูนาแล้วรีบวิ่งกลับไปทางเดิมทันที
"ขอบคุณนะคะคุณลุง"
เสียงหนูนาตะโกนขอบคุณไล่หลังก่อนจะหยิบองุ่นใส่ปากยิ้มร่าเชียว ผมละอยากจะวิ่งไปอุ้มน้องมันขึ้นแล้วแล้วจับกดแม่งเลย หึ
"ทานมั้ยคะ"
หนูนาเดินมาใกล้ๆผมแล้วยื่นองุ่นมาตรงปากผม ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วค่อยๆยื่นหน้าอ้าปากไปงับองุ่น แต่สาวน้อยของผมชักมือกลับแล้วเอาองุ่นใส่ปากตัวเองหัวเราะร่าแล้วเดินหนีผมทันที หึ แสบเอ้ย รอก่อนเถอะไว้ค่อยทบต้นทบดอก
"หนูนาระวังลื่นค่ะ"
ผมตะโกนออกไปจะเรียกว่าดุก็ได้ แถวนี้ดินมันลื่นเดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวกันพอดียิ่งๆบอบบางน่าทะนุถนอมน่า ... เออ น่า นั้นแหละ 55555
"พ่อเลี้ยงขาเย็นนี้จะพาหนูไปไหนคะ"
เสียงเล็กเอ่ยถามพร้อมกับยืนอยู่ท่ามกลางไร่สตรอเบอร์รี่ ตอนนี้ยังเล็กอยู่ไม่พร้อมทานผมก็เลยไม่พามาเดินที่นี่ ไรผมหลายร้อยไร่อ่ะสมบัติเก่าแก่ของพ่อผม ส่วนแม่ผมนั้นตอนนี้อยู่กับป๊าที่ต่างประเทศ ที่ผมเรียกป๊าเพราะผมเคารพเขาเพราะผมดูออกว่าป๊ารักแม่ผมมากแล้วเขาก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีของผมมาโดยตลอดล้มลุกคลุกคลานหลายครั้งก็ได้ป๊าเนี้ยแหละที่ช่วยเหลือตลอด ส่วนแม่ผมก็อยากอุ้มหลานเพราะมีลูกชายคนเดียวคือผม แต่ตอนนั้นผมยังไม่เจอแม่ของลูกไงตอนนี้เจอแล้ว ไว้แม่ผมกลับมาผมจะแนะนำหนูนาให้แม่ผมดูตัวลูกสะใภ้
"ไปเดตกันค่ะแต่ยังไม่บอกว่าที่ไหน"
"จะเซอร์ไพรส์ว่างั้นเหอะ"
เสียงเล็กเอ่ยถามพร้อมกับยื่นองุ่นมาตรงหน้าผม ผมไม่กินหรอกเดี๋ยวโดนแกล้งอีก ชิ
"ประมาณนั้นค่ะ"
"อ่ะ ไม่แกล้งแล้วค่ะกินด้วยกันนะ"
ผมอ้าปากงับองุ่นเข้าปากก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์สุดๆ
"กินได้เหรอ"
"คะ หมายถึงอะไรคะ"
"หมายถึงว่าเราสองคนกินกันได้เหรอ"
หนูนาอ้าปากค้างก่อนจะปาองุ่นในมือใส่ผม ผมรีบหลบทันทีแสบเอ้ยเกือบหลบไม่ทันไม่งั้นองุ่นเละเต็มหน้าหมด
"พ่อเลี้ยง พูดจาอะไรน่าเกลียดหนูหมายถึงว่ากินองุ่นด้วยกันเฉยๆ"
"อ่าว พี่นึกว่าหนูชวนกินกัน นึกว่าความหมายมันเหมือนๆกัน"
หนูนาทำหน้ายู่ใส่ผมก่อนจะเดินดุ่มๆหนีผมไปทางอื่น ผมเดินตามไปยิ้มๆ น่ารักจริงๆ ทำไมเวลามีความรักโลกทั้งใบมันดูสวยไปหมดเลย โดยเฉพาะรักกับเด็กเนี้ย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมาหลงรักเด็กที่อายุห่างกัับตัวเองตั้งแปดปี
"ลามก คนบ้าเอ้ย"
เสียงเล็กบ่นออกมาทำหน้างอหงิก ไม่ใช่หรอกผมว่าเขินผมอ่ะ ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างหลังของหนูนาก่อนจะยื่นใบหน้าไปขโมยหอมแก้มน้องมันหนึ่งที หนูนาหันมามองผมตาขวางมือเล็กลูบแก้มตัวเองป้อยๆด้วยความเขิน หน้าแดงก่ำไปถึงใบหู
"พ่อเลี้ยง คนฉวยโอกาส อร๊ายยย "
ผมยิ้มหวานให้น้องมันก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมให้หนูนาอย่างแผ่วเบา ตอนนี้้เราทั้งคู่เหมือนต้องมนต์สะกดมองสบตากันแทบไม่กระพริบตา
"ทำไมพ่อเลี้ยงต้องหอมแก้มหนูบ่อยๆด้วย"
"ก็พี่บอกหนูแล้วไงว่าพี่จะรุกหนูแบบถึงเนื้อถึงตัว"
"ฉวยโอกาสมากกว่า คนบ้า"
- ผู้เขียน
