รักสะกดวิญญาณ 12 หาย
1933 คำ
ร้านบึงกาฬชิว
"ลงครับผม" เมื่อรถจอดน่านฟ้าก็บอกให้ฉันลงจากรถของเขาทันที
"ฉันลงอยู่แล้วแหละไม่ต้องรอให้นายมาบอกหรอก" ฉันลงจากรถของเขาก่อนจะพูดกลับไป คิดว่าฉันอยากจะนั่งรถของเขาหรือไงกัน เหอะ! ถ้ามีเงินนะฉันออกรถเองแล้วจะไปว่าฉันควรหางานทำแล้วละเพราะไม่อย่างงั้นเงินหมดก่อนแน่ ตั้งแต่เด็กพ่อจะให้เงินฉันน้อยมาก ๆ เมื่อเทียบกับพี่ ฉันทำงานเองตั้งแต่เด็กพ่อก็รับผิดชอบเรื่องค่าเรียนไปส่วนค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ฉันได้น้อยจนไม่พอใจเลยต้องหาเงินเองเพิ่มเติมเพราะการเรียนมันไม่ได้แค่เทอมนิ มันมีค่ารายงาน ค่างานกลุ่ม ค่าจัดกิจกรรมมากมายอีกเพราะงั้นมันเลยเป็นเหตุทำให้ฉันต้องทำงานพาร์ทไทม์เพิ่มเติม
'เปิดรับสมัครเด็กเสิรฟ์'
กึก! และสายตาของฉันก็หันไปเห็นร้านอาหารแห่งหนึ่งเปิดรับสมัครพอดี เอาไว้มาสมัครที่นี่แล้วกันเพราะร้านก็ค่อนข้างใหญ่น่าจะรายได้ดีนะ
"มองอะไรของเธอเข้ามาได้แล้ว" เสียงของน่านฟ้าทำให้ฉันละสายตาจากป้ายประกาศนั้น
"อ่อ อืม"
"กลับรุ่นพี่แถมเป็นสายรหัสก็พูดให้มันดี ๆ หน่อยเถอะ" หมับ! เขาพูดและกอดคอของฉันซึ่งฉันก็ทำการสะบัดออกทันทีแต่มือเขามันหนัก!!
"อย่ามากอดคอ!"
"ทำไมอ่อนไหวหรือไง...นี่ฉันมองเธอเป็นรุ่นน้องเท่านั้นแหละรุ่นพี่ รุ่นน้องควรสนิทกันเอาไว้ทาร์นี" เขาพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน เหอะ!
"อ่อนไหวอะไรอะไร้สาระฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวรังเกียจ"
"ทาร์นี -0-"
"อะไร?"
"พูดไม่ออกเลยเด็กอย่างเธอเนี่ย" เขาทำหน้าตาค่อนข้างเหนื่อยใจกับฉัน
"มาแล้วเหรอทั้งสองคนไปที่โต๊ะกันเถอะ^^" เสียงของเจ๊ปลาดังขึ้นทำให้ฉันกับน่านฟ้าหันไปมองทันที
ขวับ!
"...!" ฉันมองเจ๊ปลาอย่างตกใจเพราะชุดของเธอมันเหมือนกันในนิมิตรของฉันเลยอย่าบอกนะว่าวันนี้น่ะ?
"มาแล้ว ๆ เข้าโต๊ะพร้อมกันเลยแล้วกัน" น่านฟ้าบอกและเอามือออกจากคอของฉัน ส่วนฉันตอนนี้ตัวแข็งไปหมดแล้วเพราะว่ากลัวและสับสนไปหมดฉันเห็นนิมิตรแล้วฉันต้องทำยังไงละ ต้องช่วยเหรอหรือว่าเปล่าไว้อย่างนั้นแหละแต่ถ้าเจ๊ปลาเป็นแบบนั้นจริง ๆ ละ ถ้าเป็นผีฉันสามารถปล่อยผ่านได้นะแต่นี่คนทั้งคนแถมฉันยังรู้จักอีก...
ฉันควรจะทำยังไงดีละ...?
"ทาร์นีเป็นอะไรหรือเปล่า?" เจ๊ปลาถามฉันและกำลังจะยื่นมือมาจับแขนของฉัน แต่รอบนี้ฉันหลบและไปยืนข้างหลังของน่านฟ้าแทนฉันไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้น
พรึ่บ!
"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะไปกันเถอะ" หมับ! ฉันจับชายเสื้อของน่านฟ้าและเดินตามทั้งคู่เข้าไป
"เป็นอะไรก็บอกฉันนะ" น่านฟ้าหันมาพูดกับฉัน ฉันก็เลยพยักหน้ากลับไปโดยไม่ได้พูดอะไร
ไม่นานเราก็เดินมาถึงในโต๊ะแล้วซึ่งมีพี่ธง และผู้ชายอีกคนที่ไม่เคยเห็นหน้านั่งอยู่...
"หวัดดีค้าบบบเจ๊ปลา เฮียน่านนั่ง ๆ ทาร์นีเลยก่อนเลย" พี่ธงทักทายทุกคนอย่างสดใจส่วนผู้ชายคนนั้นเอาแต่ทำหน้านิ่งอยู่ได้
"สวัสดีพี่" ฉันยกมือไหว้พี่ธงนิดหน่อยเพราะเขาเองก็ไหว้รุ่นพี่เหมือนกัน
"หวัดดี ๆ แล้วก็นี่พี่แดนเป็นพี่รหัสของเฮียน่านอะวันนี้เป็นเจ้ามือพอดีว่าพี่เขาอยากเจอสายรหัสคนใหม่" พี่ธงแนะนำผู้ชายคนนั้นฉันมองหน้านิดหน่อยก่อนจะยกมือไหว้ท่าทางแบบนั้นมันคุ้นตา
"หวัดดีน้องปลานั่งสิจะยืนทำไม?" เขาพูดกับฉันนิดเดียวก่อนจะหันไปพูดกับเจ๊ปลาแทนซึ่งเจ๊ปลาก็นั่งลงข้างพี่คนนั้นฉันก็นั่งลงข้างน่านฟ้าแทนมันเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยม
"ทาร์นีดื่มเหล้าเป็นไหมหรือเบียร์หรือว่าจะเอา..."
"โค้กก็พอแล้วมั้งยัยนี่" น่านฟ้าบอก
"ฉันดื่มได้หมดแหละเหล้า เบียร์สบายมาก" เพราะฉันโดนพี่แกล้งตั้งแต่เด็กให้ดื่มแอลกอฮอล์เพราะงั้นเลยดื่มเป็นตั้งแต่อายุ 15 เพราะโดนหลอกบ่อยๆ
"เยี่ยมมม!!แบบนี้ค่อยเหมาะกับการเป็นสายรหัสของเราหน่อย" พี่แดนพูดฉันก็แค่พยักหน้าเท่านั้น
"จะว่าไปทาร์นีมาจากกรุงเทพนิทำไมมาเรียนที่นี่ละมันไกลมากเลยนะแถมยังเป็นมหาวิทยาลัยใหม่ด้วย?" เจ๊ปลาตั้งข้อสงสัย
"เอ่อ..."
"หรือว่าขาดแคนเรื่องเงิน?" พี่ธงถาม
"เปล่าหรอกแค่อยากออกจากบ้านน่ะ" ฉันตอบและยกแก้วเบียร์ดื่มความจริงฉันไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟังเท่าไหร่หรอก
"ออกจากบ้านต้องไกลขนาดนี้เลยเหรอ?" พี่ธงยังคงสงสัย
"..." แต่ฉันไม่อยากตอบแล้ว
"อ้าวววว~ ไม่ตอบกันซะงั้นถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกพี่ได้นะน้องอะไรช่วยได้ก็จะพยายามช่วย" พี่ธงบอกกับฉัน ซึ่งฉันก็มองอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่เราไม่ได้สนิทอะไรกันและพึ่งจะรู้จักกันไม่นานมานี้เองแต่ทำไมต้องเสนอตัวช่วยเหลือขนาดนั้นด้วยน่ะ พี่ชายแท้ ๆ ของฉันยังไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ เหอะ!
"ดื่ม ๆ กันดีกว่ายินดีต้อนรับทาร์นีเข้าสู่สายเมาของเรา เฮ~~~~~" เคร้ง! พี่แดนพูดและยกแก้วมาชนกันหลังจากนั้นเราก็นั่งดื่มและคุยกันไปแต่สายตาของฉันยังคงมองเจ๊ปลาอยู่ แล้วก็พบว่าเจ๊ปลากับพี่แดนอาจจะมีความสัมพันธ์บางอย่าง ฉันมองนาฬิกาที่ข้อมือตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วร้านก็ใกล้ปิดแล้วด้วย
พรึ่บ! ฉันลุกขึ้นเพราะรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ
"ไปไหน?" น่านฟ้าถามฉัน
"ห้องน้ำ"
"ให้เจ๊ไปเป็นเพื่อนไหมทาร์นี?" เจ๊ปลาถามฉัน
"ไม่...เอ่อ ก็ดีเหมือนกันค่ะ" ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะไปคนเดียวแต่คิดอีกทีให้เจ๊ปลาไปด้วยดีกวว่า
"โอเคร! ป่ะ!" หมับ! เจ๊ปลาจับแขนของฉันแต่ว่าตอนนี้ไม่เห็นภาพอะไรแล้ว เพราะว่าจะใกล้เกิดเหตุเหรอหรือว่ามันไม่เกิดขึ้นแล้วกันนะ???
"..."
"เมาหรือยัง?" เดินออกมาจากโต๊ะเจ๊ปลาก็ถามขึ้น
"ไม่ค่ะ" เพราะว่าฉันดื่มเรื่อย ๆ ไม่ได้เร่งรีบอะไรและคอยมองพฤติกรรมของเจ๊ปลาอยู่เรื่อย ๆ ซึ่งเธอก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไรด้วย
"ดีแล้วละที่ไม่เมา^^"
ห้องน้ำ
"งั้นเจ๊ไปสูบหรี่แปบนะเราเสร็จธุระแล้วก็ไปโต๊ะก่อนก็ได้" เมื่อมาถึงหน้าห้องน้ำเจ๊ปลาก็ขอแยกไปสูบบุหรี่ก่อน ซึ่งฉันก็พยักหน้าและแยกไปเข้าห้องน้ำ
ซ่าาา~~ เมื่อเสร็จธุระแล้วฉันก็เดินออกมาล้างมือและมองนาฬิกาก่อนพบว่ามันหยุดเดิน...ที่เวลาเที่ยงคืน
"...!" ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่ามันเป็นเวลา ตี 1 ฉันรีบปิดน้ำและเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะมองซ้ายมองขวาแต่ไม่พบเจ๊ปลา ฉันออกไปที่ประตูหลังซึ่งเป็นทางที่เจ๊ปลาเดินออกไปเพื่อสูบบุหรี่และพบว่าเธออยู่ตรงนั้น
"เฮ้ออ~ เจ๊ปลา" ฉันเดินเข้ามาหาและเรียกชื่อของเธอ
"คะ?" ก่อนจะพบว่าเป็นเพียงคนใส่ชุดเหมือนเท่านั้นไม่ใช่เจ๊ปลาแต่อย่างใด แล้วเจ๊ปลาหายไปไหนละ?
"ขอโทษนะคะแต่เห็นผู้หญิงที่ใส่ชุดเหมือนคุณออกมาทางนี้ไหมคะ?"
"อ่อ เห็นสิคะฉันยังหงุดหงิดอยู่เลยอะที่มีคนใส่ชุดเหมือนแต่เธอคนนั้นเดินออกไปทางนู้นแล้วนะคะ" เธอชี้ไปทางที่เจ๊ปลาเดินไป
"ขอบคุณนะคะ" ฉันบอกก่อนจะรีบเดินตามเจ๊ปลาไป
ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ ฉันเดินออกมาตอนนี้ก็อยู่หน้าร้านแล้วด้วยแต่ก็มองไม่เห็นเจ๊ปลาเลยไปไหนแล้วนะ...
"ทาร์นี!" เสียงน่านฟ้าทำให้ฉันรีบพุ่งไปหาเขาทันที
"น่าน!"
"เป็นอะไรอยู่ ๆ ก็เรียกชื่อปกติไม่เคยนิ"
"เห็นเจ๊ปลาไหม?" ฉันถามเขาทันที
"น่าจะกลับแล้วละมั้งเพราะว่าตอนพวกเธอไปเข้าห้องน้ำ เราที่โต๊ะเลยตกลงกันว่าจะกลับน่ะแล้วเป็นอะไรหน้าซีด??" หมับ! เขายื่นมือทั้งสองข้างมาจับใบหน้าของฉัน
"น่าน...ฉันเห็นนิมิตร..."
"เกี่ยวกับปลาเหรอ?" เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อืม...ฉันเห็นครั้งแรกตอนจับสายที่นายถามฉัน อีกครั้งคืนวันนี้ตอนเช้าที่เจ๊ปลาไปหาฉันที่ห้องเรียนเพื่อชวนมานี้ความจริงฉันไม่อยากมาหรอกแต่เพราะสิ่งที่เห็นเลยทำให้ฉันต้องมา... แล้วตอนนี้มันก็ใกล้เวลาแล้วด้วย"
"วะว่าไงนะ?!"
"ฉันไม่รู้ว่าคนที่ทำเป็นใครแต่เวลาที่เกิดเหตุมันคือ 01.45 น. และฉันไม่รู้ตัวว่านาฬิกาฉันเสีย..." ฉันส่งให้เขาดู
"ตอนนี้ 01.25 อีก 20 นาทีเองนะ..."
"ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะเกิดขึ้นจริงไหมฉันเห็นแต่ผี ไม่ค่อนได้เห็นอะไรแบบนี้เท่าไหร่..."
"ไม่เป็นไรใจเย็นก่อนนะมันอาจจะไม่ใช่วันนี้ก็ได้" หมับ! เขาวางมือที่หัวของฉัน
"ฉันก็อยากจะคิดแบบนั้นนะแต่ว่า...ชุดที่เห็นมันคือชุดที่เจ๊ปลาใส่วันนี้"
"ฉิบ!"
"..." ฉันนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิดนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันสติแตกแบบนี้ ปกติฉันจะสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้มากกว่านี้แต่อาจจะเพราะว่าครั้งนี้มันเกี่ยวกับคนเป็นเลยทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้เพราะงั้น...ฉันต้องนิ่งกลับมาเป็นทาร์นีคนเดิม
"เอาไงดีวะ?"
"...."
"ฮัลโหลไอ้ธง" เสียงของน่านฟ้าโทรหาพี่ธง
"...." ฉันเลยเงยหน้ามอง
"มึงเห็นปลาไหมวะ?"
(เจ๊ปลาเหรอพี่?) เสียงทะลุออกมาจากโทรศัพท์
"เออ!!มึงเห็นไหม?"
(เห็นดิเฮีย...เห็นกลับไปกับพี่แดนนะลองโทรถามดูดิ) พี่แดนเหรอ?
"อ่อเออ ๆ" และเขาก็วางสาย
"เจ๊ปลากับพี่แดนเป็นอะไรกันเหรอ?" ฉันถามขึ้นอย่างสงสัย
"ก็แค่รุ่นพี่ รุ่นน้องแหละมั้งไม่เห็นจะเคยจีบกัน"
"แล้วนายจะต้องรู้เรื่องคนอื่นหมดหรือไง?"
"อ้าว"
"โทรหาพี่แดนสิ" ฉันบอกกับเขาเพราะฉันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ
"ถ้าอยู่กับพี่แดนแล้วก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก" เขาว่าอย่างนั้นแต่ฉันก็ยังไม่เบาใจ
"โทรเถอะฉันขอร้อง" ฉันเงยหน้ามองเขา
"ก็ได้" เขายอมโทรหาพี่แดนให้
"ฮัลโหลพี่อยู่วะ?"
(กำลังไปส่งปลาเนี่ย) เสียงตอบกลับมา
"อ่อเคพี่มันไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?"
(ไม่นะทำไมเหรอ?)
"เปล่าแค่หามันไม่เจอเฉย ๆ เลยโทรหาถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้แหละพี่"
- ผู้เขียน
