ปลายฝนเอาแต่เดินวนไปวนมาในห้องนอนด้วยความคิดที่หลากหลาย ทั้งเป็นห่วง คิดมาก กลัว ทุกอย่างวิ่งวนเต็มหัวจนแทบจะระเบิดออกมา ถึงเวลาจะล่วงเลยไปถึงห้าทุ่มแล้วก็ยังไร้วี่แววของดีแลนที่จะกลับมาทำเอาใจว้าวุ่นนั่งไม่ติดเบาะ
บรื๊นน…
และแล้วเสียงขบวนรถที่เลี้ยวเข้ามาในคฤหาสน์พร้อมกันก็ดังขึ้นมาให้ได้ยิน ปลายฝนรีบวิ่งไปเกาะติดขอบระเบียงเมื่อแน่ใจว่าเป็นขบวนเดียวกันกับที่ขับออกไปในตอนแรกเธอก็รีบวิ่งออกจากห้องเพื่อตรงลงไปชั้นแรกเพื่อหาคนที่เฝ้ารอทั้งคืน
ก่อนที่จะยกยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นดีแลนเดินเข้ามาด้วยอาการที่ปกติทุกอย่างไม่มีคราบเลือดติดมาเว้นแต่สภาพที่เดินถือสูทและปลดเน็กไทหลวม ๆ มาแต่ไกล
"คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?" คนตัวเล็กรีบเอ่ยถามขณะที่ดีแลนส่งเสื้อสูทให้แม่บ้านที่ยืนรอ
"ครบสามสิบสอง" ดีแลนยิ้มบาง ๆ เขาเห็นความเป็นห่วงที่ออกมาดวงตากลมโตคู่นั้น
"แล้วพวกนั้น…"
"ฉันเหนียวตัวมาก ขอตัวไปอาบน้ำก่อนน
