หนึ่งอาทิตย์ต่อมา.... คฤหาสน์มาร์ริค
"คุณป๋าขา~" เสียงเรียกใสแจ๋วที่ดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผมที่ทำงานแล้วมาหยุดยิ้มแป้นตรงหน้าโต๊ะทำงานผมเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็ก
"ว่าไงครับเบบี้?"
"คือ...ผักหวานจะขอกลับบ้านไปอยู่บ้านได้มั้ยค่ะ" มองผมตาแป๋วหน้าอ้อนๆ ผมละมือจากงานตรงหน้าแทบจะทันที
"ทำไม" ผมเอนตัวพิงกับเก้าอี้เลิกคิ้วถามเด็กน้อยของผมเชิงไม่เข้าใจ ผมนึกว่าเธอเข้าใจแล้วซะอีกว่าเธอจะต้องอยู่กับผมจนกว่าผมจะเบื่อแล้วปล่อยเธอไปเอง แต่ดูแล้วคงจะอีกนานเพราะผมอาจเป็นโรคจิตที่ชอบเสพติดความปวดหัวจากความซื่อของยัยเด็กนมโตนี่ เฮ้อ~
"ผักหวานคิดถึงพี่นุชค่ะแล้วก็คิดถึงแม่ด้วย" เบ้หน้า
"แต่คุณป๋ายังไม่ว่างพาไปตอนนี้นะ" ผมขมวดคิ้วทำไมผักหวานถึงไม่รู้นะว่าแม่ของเธอไม่ได้รักเธอเลยสักนิด แม่ที่ไหนขายลูกเพื่อใช้หนี้การพนันที่ตัวเองเป็นคนก่อ
ใช่! ผมเจอแม่ยัยเด็กนี่เมื่อวันก่อนเพราะยัยป
