มาร์ริค
ผมพายัยเด็กนมโตไปเลือกซื้อชุดนักศึกษาและอุปกรณ์การเรียนของเธอจนครบ
"คุณป๋าขา~" เสียงเล็กๆ นั่นเรียกผมพร้อมกับดึงกระตุกชายเสื้อผมสองสามทีจนผมหยุดเดินหันมองคนที่เดินตามหลัง
"อะไร"
"พาหนูหวานเข้าไปในนั้นหน่อยสิคะ"มือน้อยๆ นั่นชี้ไปที่ร้านขายโทรศัพท์แล้วยิ้มให้ผมจนตาแทบปิด ผมเลิกคิ้วมองคนตัวเล็ก
"คือหนูหวานว่าหนูหวานควรมีมันนะคะคุณป๋าขา~ เพราะถ้าหนูหวานไปเรียนแล้วมีเพื่อนหนูหวานจะได้เอาไว้คุยกับเพื่อนได้ นะคะคุณป๋า" ผักหวานกอดแขนผมไว้แล้วเอาหน้าเล็กๆ แก้มป่องๆ นั่นถูไถที่แขนผมอย่างออดอ้อน
"เบบี้จะมีเพื่อนคบหรอ" ผมหลุดปากพูดออกไปตามที่คิด เพราะยัยเด็กน้อยของเขาใสซื่อเกือบโง่ขนาดนี้จะมีใครอยากคบหรือถ้ามีคนคบก็คงนิสัยไม่ต่างกัน เฮ้อ~ ผมถอนหายใจพร้อมกับมองสบตากลมโตที่จ้องผมเขม็งนั่น
"ทำไมไม่มีใครคบหนูหวานละคะ หนูหวานไม่น่ารักหรอ" ปากน้อยๆ นั่นเบะคว่ำลงน้ำตาคลอ
"เปล่า...จะเอารุ่นไหน
