ผักหวาน
"คุณป๋าขา" ฉันวิ่งออกไปหาคุณมาร์ริคที่กำลังลงมาจากรถยนต์คันหรู จนคุณมาร์ริคชะงักแล้วยืนมองฉันยิ้มๆ ฉันวิ่งเข้าไปเกาะแขนแกร่งนั่นแล้วส่งยิ้มหวานไปให้คนตัวสูง
"ว่าไงเบบี้ วันนี้ซนรึปล่าฮึ " คุณมาร์ริครั้งฉันเข้าไปกอดแล้วดันตัวฉันออกเล็กน้อย ก้มถามเสียงอ่อนโยน ฉันส่ายหัวเร็วๆ
"ไม่ค่ะ หนูหวานโตแล้วนะ จะซนได้ยังไง" ฉันยู่ปากใส่คนตัวโตที่หาว่าฉันซนเหมือนเด็กๆ คุณมาร์ริคหัวเราะแล้วจูงมือฉันเดินเข้าบ้าน ฉันเดินตามคนตัวสูงต้อยๆ สมองก็คิดว่าจะบอกคุณป๋ายังไงดีกับเรื่องเรียน นี่ก็ใกล้เปิดเทอมเต็มทีแล้วฉันยังไม่มีชุดนักศึกษากับพวกอุปกรณ์ในการเรียนเลย
พรึ่บ
คุณมาร์ริคนั่งลงตรงโซฟาตัวใหญ่แล้วมองหน้าฉัน ฉันพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปนั่งบนตักแกร่งนั่น อย่างรู้หน้าที่
"คิดถึงป๋ามั้ยครับเบบี้"
"ไม่ค่ะ" พอฉันตอบหน้าคุณป๋าก็เปลี่ยนไปทันทีจากยิ้มๆ กับกลายเป็นบึ้งตึงซะอย่างนั้น คุณป๋าเป็นอะไรของเขากัน
