Ep.4: แค่ป้องกันตัว
1467 คำ
“ไอ้พี่ดิน!!!”
“พีพี!!!” ดินหันหน้ามามองตามเสียงก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกตัวเองคือพีพีเพื่อนสนิทของเจ้าเอยสาวที่เขาเฝ้าตามจีบอยู่นั่นเอง เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าบุกมาถึงที่คณะเขาแบบนี้และถ้าให้เดาก็คงจะไม่พ้นมาจัดการเขาเรื่องคืนที่ผับแน่นอน
“ใช่พีพีเอง ยังดีที่พี่ยังจำได้”
“นี่แกเป็นใคร มายุ่งอะไรกับพี่ดินของฉัน หรือว่าแกก็เป็นกิ๊กของพี่ดินอีกคน หึ หน้าด้าน” สาวสวยข้างกายดินโวยวายเสียงดังทันทีที่มีคนมาขัดจังหวะสวีทของเธอกับดิน และเสียงที่ดังของเธอทำให้คนที่นั่งอยู่บริเวณนั้นต่างพากันหันมามองบางคนมองอย่างสนใจแต่บางคนมองเพียงแว็บเดียวก็เลิกมอง เพราะที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักดินหนุ่มหล่อคนดังของคณะวิศวะที่ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้ไม่จริงจังกับใครและเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยแถมยังมีผู้หญิงมาตบตีแย่งชิงเขาอยู่เป็นประจำ
พีพีไล่สายมองผู้หญิงของดินตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะถอนหายใจแล้วกลอกตามองบนด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ถ้าเธอจำไม่ผิดผู้หญิงคนนี้น่าจะชื่อแพรไหมเป็นดาวของคณะนิเทศคนดังของมหาลัยและอีกอย่างผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของผู้มีอิทธิพลที่ชอบใช้อำนาจพ่อในทางที่ผิด
“คนอย่างฉันคงไม่คิดไปแย่งผู้ชายคนนี้กับเธอหรอก ไม่เคยอยู่ในสารระบบของสมองของฉันสักนิด ที่ฉันมานี่เพราะมีเรื่องจะถามไอ้พี่ดินเท่านั้นแหละ”
“อย่ามาแกล้งเฉไฉ อย่านึกว่าฉันรู้ไม่ทันแกนะ มุกเดิม ๆ เหอะ!!!”
“งั้นเธอก็ช่วยถามผู้ชายของเธอสิว่าวันคืนนั้นที่ผับวางยาฉันกับเพื่อนทำไม ถ้าฉันสนใจไอ้พี่ดินของเธอจริงฉันคงยอมมอบกายถวายตัวให้ฟรี ๆ ไม่ต้องมาวางยากันให้เสียเวลาหรอก จริงไหมไอ้พี่ดิน!!!” ดินมองสาวข้างกายสลับกับพีพีที่เถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายเรื่องเขาอยู่ แต่พอพีพีหันมามองเขาด้วยสายตาคาดคั้นกับคำถามเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นทำให้เขาไม่กล้าสบตา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่กลัวหรือแคร์คำขู่ของพีพีเลยแต่พอเจอกับคนที่มาช่วยสองสาวไว้คืนนั้นเขาก็ไม่กล้าแล้ว คนพวกนั้นมาเฟียชัด ๆ พกปืนไปไหนมาไหนไม่เกรงกลัวใคร
“แกไม่ต้องมากุเรื่องเลย คนอย่างพี่ดินไม่ต้องวางยาแค่ชายตาก็มีแต่คนมาเสนอถึงที่ทั้งนั้น”
“หึ เหมือนเธอนะเหรอ” พีพีเลิกคิ้วมองแพรไหมด้วยใบหน้ายียวนจนแพรไหมทนไม่ไหวที่ถูกว่าลุกขึ้นชี้หน้าว่าพีพีพร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความโกรธ
“กรี๊ดด.... แกกล้าว่าฉันเหรอ แกรู้ไหมว่าฉันลูกใคร”
“เห้อ.... เธอไม่รู้ตัวจริง ๆ เหรอว่าตัวเองลูกใคร ไม่แน่นะเธออาจจะเกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ก็ได้นะ หึหึ” พีพีกลอกตามองบนพร้อมกับพ่นลมหายใจเบื่อหน่ายออกมาให้กับคำถามโลกแตกยอดนิยมพร้อมตอบกลับไปด้วยสีหน้าและท่าทางกวน ๆ
“อร้ายยยย.... อีบ้าแกกล้าว่าฉันเหรอ” แพรไหมร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งเข้าหาพีพีหวังจะตบให้หายแค้นที่บังอาจมาว่าเธอเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ พ่อเธอเป็นมีคนชื่อเสียงมีอิทธิพลกว้างขวางเพียงแค่เอ่ยชื่อใคร ๆ ก็ต่างพากันกลัว
พีพีที่เห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาหาเธอด้วยความรีบพร้อมกับง้างมือขึ้นสูงหวังจะตบ แต่ฝันไปเถอะเพราะคนอย่างพีพีไม่เคยยอมให้ใครมาทำร้ายแน่นอน ก่อนที่แพรไหมจะทันได้ตบพีพีก็ยกเท้าขึ้นถีบแพรไหมอย่างแรงจนอีกฝ่ายหงายหลังลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น
“หึ ช้าไปนะ”
“ว้ายยย!!!! กรี๊ดดดดด กรี๊ดดดด อีบ้านี่แกกล้าถีบฉันเหรอ” การกระทำของพีพีกับเสียงกรีดร้องของแพรไหมทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันตกใจ ก่อนจะตามมาด้วยกับเสียงซุบซิบนินทาที่ดังมากพอให้ได้ยินแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งสักคน
“กล้าไม่กล้าไม่รู้แต่ถีบไปแล้ว” พีพีทำท่ากางมือออกทั้งสองข้างกับหน้าตายียวนกวนประสาทใส่แพรไหมที่ยังนั่งร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น
“แก.... โอ้ยยย” แพรไหมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนพยุงตัวลุกขึ้นก็ต้องร้องโอดโอยเพราะความเจ็บที่ก้นจากการล้มกระแทกพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“แพร!!! เป็นยังไงบ้าง” ดินที่เพิ่งได้สติรีบเข้าไปพยุงแพรไหมให้ลุกขึ้นทันที ยิ่งเห็นท่าทางเป็นห่วงของดินแพรไหมก็ยิ่งออดอ้อนออเซาะดินเสียงหวานซบหน้าลงบนอกเขาเหมือนกับตัวเองเจ็บมากมาย
“พี่ดินแพรเจ็บมากเลยค่ะ โอ้ยยยย.... เจ็บ”
“เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ”
“ค่ะ”
“พี่ว่าพีพีทำเกินไปนะ” ดินพูดเชิงตำหนิพีพีที่ทำแพรไหมรุนแรงเกินไป แต่ก็พูดได้ไม่เต็มเสียงเพราะแพรไหมเป็นคนเริ่มก่อนสาเหตุก็มาจากหึงหวงเขานี่แหละ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่แพรไหมหาเรื่องผู้หญิงที่เข้าใกล้เขาจนเขาเบื่อแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะกลัวอิทธิพลพ่อของเธอ
“ทำเกินไปที่ไหนพีพีแค่ป้องกันตัว อีกอย่างพีพีก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มแฟนพี่ต่างหากที่เริ่มก่อน แล้วที่พีพีมานี่ก็เพื่อจะมาบอกพี่ว่าอย่ายุ่งกับเอยเพื่อนของพีพีอีกจำไว้ เตือนแล้วไม่ฟังถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่อย่ามาว่าพีพีก็แล้วกัน” พีพีพูดเสียงดังอย่างจงใจเพราะเธออยากให้ทุกคนที่อยู่เหตุการณ์ได้ยินและช่วยเป็นพยานให้เธอด้วย พอพูดจบเธอก็เดินเชิดสวย ๆ ออกจากตรงนั้นโดยไม่แคร์หรือสนใจใครโดยเฉพาะสายตาแพรไหมที่มองเธออย่างอาฆาตและโกรธแค้น
พีพีเดินกลับมายังคณะของตัวเองเธอก็เจอกับเจ้าเอยที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะประจำ เธอรีบเดินเข้าไปปิดตาเจ้าเอยพร้อมแกล้งดัดเสียงถามออกไป
“รู้ไหมใครเอ่ย??”
“พีพี ทำไมชอบเล่นเป็นเด็ก” ไม่ต้องฟังเสียงเพียงแค่พีพีเดินเข้ามาใกล้เธอก็รู้แล้ว เพราะเธอจำเสียงการเดินของพีพีที่เป็นเอกลักษณ์ได้แม่น
“ง่ะ แล้วทำไมเอยชอบทำตัวเป็นคนแก่ ขี้บ่น” เมื่อแกล้งอำเจ้าเอยไม่ได้ผลเพราะอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย พีพีก็เลยเดินหน้างอไปนั่งลงตรงข้ามกับเจ้าเอย
“ไม่ต้องเลยว่าแต่พีพีไปไหนมาทำไมถึงเพิ่งมาถึง ออกมาก่อนเอยตั้งนานแล้วนิ” เจ้าเอยถามและหรี่ตามองพีพีด้วยน้ำเสียงกับสายตาจับผิด ออกจากห้องแต่เช้าตรู่แถมไปไหนไปทำอะไรก็ไม่ยอมบอกอีก
“ไปทำธุระมานิดหน่อยเอง”
“ธุระอะไรของพีพี”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่แกกินข้าวยัง พีพีหิวไปกินเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“เอยกินแล้ว แต่เดี๋ยวไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้ ออกมาก็เช้าแต่มัวไปเถลไถลแถวไหนมาก็ไม่รู้ข้าวปลาไม่รู้จักกินเดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาหรอก” เจ้าเอยรู้เลยว่าพีพีพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้เธอซักไซ้อะไรมากกว่า คงยังไม่อยากให้เธอรู้ตอนนี้เอาไว้พีพีพร้อมก็คงเล่าให้ฟังเองแหละ
“บ่นเป็นคนแก่อีกแล้ว ไปได้แล้วเดี๋ยวก็ไม่ทันเข้าคลาสกันพอดี”
“จร้า ๆ ๆ” เมื่อเถียงกันไปมาจนพอใจแล้วพีพีก็เดินกอดแขนเจ้าเอยพากันเดินไปทางโรงอาหารของคณะที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเธออยู่เท่าไหร่ รีบกินรีบเข้าเรียนเพราะเทอมหน้าพวกเธอต้องไปเรียนภาคปฏิบัติที่โรงพยาบาลสลับกับเรียนภาคทฤษฎีที่มหาลัย ชีวิตคงวิ่งวุ่นน่าดู
- ผู้เขียน
