“ก็ลินเสียใจนี่ ลินขอโทษ อย่าโกรธลินนะ”
“จะโกรธ” เสียงทุ้มที่ห้วนขึ้นทันควัน ทำให้เธอหน้าสลดลงทันที ก่อนจะคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ เมื่อชายหนุ่มพูดต่อ
“ยกเว้นแต่ ลินจะสัญญา ว่าจะไม่หนีไปไหนคนเดียว ไม่ว่าเราจะโกรธกันแค่ไหน ก็จะหันหน้าคุยกัน ไม่ทำแบบนี้อีก สัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ทิ้งเล่ย์ไป” จะไม่ทิ้งเล่ย์แล้วไปกับคนอื่น เขาพูดต่อในใจ ไม่รู้ว่าหญิงสาวรู้สึกกับเขายังไงกันแน่ บางทีเธอทำเหมือนมีใจ แต่ท้ายที่สุดก็คือคำว่าเพื่อน เพื่อนๆๆๆๆ ที่เขาต้องย้ำกับตัวเองทุกวันว่าเป็นได้แค่นั้น
“ก็ได้ค่ะ ลินสัญญา” รับปากเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่จะทำหรือเปล่า คงต้องดูสถานการณ์ อารมณ์ และทรงผมก่อนละกัน
“งั้นเรากลับบ้านกันนะ เดี๋ยวเล่ย์ไปส่งลินก่อน เอ๊ะ! เดี๋ยว…”
“มีอะไรเหรอเล่ย์” ลินลดาถามอย่างงงๆ เมื่อเพื่อนหนุ่มดึงเธอให้นั่งลงเช่นเดิม ก่อนจะรีบปลดกระดุม ถอดเสื้อนักศึกษาตัวนอกออกอย่างรวดเร็ว นำมาสวมให้กับหญิงสาว
