ถึงกระนั้นก็มีบ้างบางเรื่อง ในเวลาที่เขาไม่สบายใจ ก็ได้ณัฐวรรณนี่แหละ เข้ามาถูกจังหวะ ยามที่ต้องการใครซักคนอยู่ข้างๆ เพราะคนที่เขานึกถึงเป็นคนแรกเสมอ และอยากให้เธออยู่ด้วย ดันไปอยู่ข้างๆ คนอื่น จะด้วยสาเหตุใดก็ไม่รู้ล่ะ
“ใช่ เล่ย์จะพยายาม ไว้ถ้าเล่ย์ไม่เข้าใจ อาจจะให้เจนช่วยติวให้นะ”
“ได้สิจ้ะ ขอแค่เล่ย์บอก”
“ขอบใจมากเจน แล้วนี่จะกลับบ้านแล้วเหรอ” เอ่ยถามเมื่อมองเห็นสัมภาระในมือหญิงสาว
“อืม จะรีบไปซื้อของสำหรับเตรียมห่อขนมน่ะ กลับช้ากลัวรถติด”
“ให้เล่ย์ไปส่งมั้ย ถือของเยอะขนาดนี้คนเดียวไหวเหรอ”
ตาคมมองไปยังอ้อมกอดของคนตัวเล็ก ที่มีทั้งสมุดจด หนังสือเรียน และหนังสืออ่านเพิ่มเติม ซึ่งคาดว่าคงยืมมาจากห้องสมุด ด้วยความเป็นห่วง
หากหญิงสาวจะต้องไปซื้อของอย่างอื่นอีก คงลำบากน่าดู เขาพอรู้มาบ้าง ว่าที่บ้านเธอเปิดร้านขนมไทย ขึ้นชื่อและขายดีมากในย่านนั้น
“แล้วเล่ย์ไม่ไปไหนกับ…”
“เล่ย์ว่
