“ปล่อยได้แล้วค่ะ” ใบหน้าสวยหวานสุกปลั่งอย่างน่ามอง ภายใต้แสงสีนวลของดวงจันทร์ อยากให้เขาปล่อยเธอเป็นอิสระเสียที ขอเวลานอกให้ได้สงบสติอารมณ์และจิตใจ ที่มันกำลังพองโตและเต้นรัวเสียก่อนที่เขาจะรู้เท่าทัน ว่าเธอกำลังเขินอายและประหม่าขนาดหนัก แถมยังเต็มตื้นสุดๆ ในชีวิต ที่ได้ยินถ้อยคำหวานระรื่นหูจากเขา ซึ่งไม่ได้มีมาบ่อยๆ
“อย่าหวังเลยว่าจะปล่อย ต่อไปนี้ธันย์จะมัดอรติดไว้กับตัว ถ้าหนีไปไหนอีกละก็เจอดีแน่” พูดดีไม่เท่าไหร่ ก็ไม่วายเอานิสัยเดิมมาขู่เธออีกแล้ว ใบหน้างามตูมขึ้นมาอีกรอบ ก่อนจะดิ้นฮึดฮัดขัดใจ ในอ้อมแขนที่แน่นอย่างกับปลอกเหล็ก
“ว้าย!” หวีดร้องเกือบสุดเสียง เมื่อเขาช้อนอุ้มเธอขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว มือบางโอบรอบคอหนาไว้อย่างรวดเร็วเพราะกลัวตก
“ได้เวลานอนแล้วครับคนดี เสียเวลามาเยอะแล้ว ไม่ว่ายังไงอรก็ต้องโดนทำโทษ โทษฐานที่ทำให้ธันย์ทรมานใจ” ยิ้มกรุ้มกริ่มส่งให้ร่างบางที่ตัวเบาราวกับปุย
