“นักศึกษาสองคนข้างหลังกระซิบกระซาบอะไรกันคะ มีอะไรถามอาจารย์ได้นะ อย่าคุยกันรบกวนสมาธิเพื่อนคนอื่นๆ นะคะ”
เสียงจากอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง เป็นผลให้คนทั้งหมดหันขวับมามองธันย์ธาดาและอิงอรทันที โชคดีที่เขาหดมือกลับมาวางบนตักตนเองได้ก่อน ไม่งั้นคงกลายเป็นผู้ชายโรคจิตแน่ๆ
“ขอโทษครับ/ ค่ะ” ทั้งสองเอ่ยเสียงอ่อยพร้อมกัน ก่อนที่หญิงสาวจะถลึงตาใส่ เมื่อเห็นเขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้
‘ฉันเรียนไม่ทันแล้ว เพราะเธอคนเดียวเลย เอาสมุดฉันไปไว้ที่ตัวเอง’ เขาส่งกระดาษใบน้อยแผ่นใหม่มาอีกแล้ว หญิงสาวชะงัก แล้วจึงนึกขึ้นมาได้ว่า เขาเขียนบางอย่างลงในสมุดวิชาที่กำลังเรียนอยู่ส่งให้เธอนี่นา
มือบางยื่นกลับคืนให้ แต่เขาก็หาได้เอื้อมมือมารับไม่ จนเธอต้องยกแขนหนาที่วางอยู่บนกระดานของเก้าอี้ออก ก่อนจะวางสมุดเจ้าปัญหาลงไป พร้อมทั้งจับปากกาที่วางอยู่บนเก้าอี้ใส่มือให้เขา พร้อมทั้งบุ้ยใบ้เป็นเชิงบอกให้เขาตั้งใจ
