ตอนที่ 4 โอกาสนี้ที่รอคอย (3)
1116 คำ
“ฉัน…มีอะไรจะบอกเธอ”
“……” เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างรอคอยด้วยใจจดจ่อ
“ชุดสวยดีนะ เธอแต่งตัวแบบนี้น่ารักดี แต่ระวังคอเสื้อหน่อย มันลึกเกิน เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” ไม่พูดเปล่า มือหนายื่นไปดึงสายสร้อยเงินเส้นเล็กที่เธอสวมอยู่ออกมาจนสุด และแหวนหมั้นวงเดิมที่เขาเคยเห็นก็โผล่ออกมา เขาพิศมองมันสลับกับใบหน้าหวานอย่างรู้สึกผิด มาบัดนี้เขาจึงรู้ซึ้งถึงคุณค่า มันคือความผูกพันที่เขาควรจะเปิดใจยอมรับได้แล้ว แม้จะตอบตัวเองไม่ได้ทั้งหมด ว่าความรู้สึกที่มีให้กับคนตรงหน้าคืออะไร แต่เขาก็ไม่อยากเห็นหญิงสาวต้องเสียใจเพราะเขาอีก จะด้วยเหตุผลอันใดก็ช่างเถอะ
มือหนาค่อยๆ ดึงคอเสื้อหญิงสาวออกมานิดหนึ่ง ก่อนจะหย่อนสร้อยในมือเพื่อซ่อนแหวนลงไปในตำแหน่งเดิม โดยไม่เกรงใจเจ้าของ คนที่กำลังยืนกลั้นหายใจนี้เลยซักนิด ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวหรืออ้าปากห้ามเขาด้วยซ้ำ ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มก้มลงมากดจูบ ในส่วนที่เขาคิดว่าเป็นตำแหน่งที่แหวนห้อยอยู่ ซึ่งมันคือร่องอกเธอพอดี ด้วยแรงโน้มของตัวเขาทำให้เธอต้องเอนตัวแอ่นโค้งลงไปโดยปริยาย
“ธะ…ธันย์ ทำอะไรแบบนั้น” มือน้อยพยายามจะดันหน้าเขาออกจากตรงนั้นที่มันชวนเสียว เอ๊ย หวาดเสียว เหลือเกิน ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมให้ความร่วมมือ เขาละปากออก เงยหน้า และยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง
“ไปทานข้าวกันเถอะ”
“คนบ้า เจ้าเล่ห์ เล่นอะไรก็ไม่รู้” ว่าให้เขา ซึ่งคนโดนว่าก็หัวเราะ หึๆ รับคำกล่าวหานั้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะจูงมือเธอเดินกลับไปยังทางเข้าประตูร้าน
จากนั้นชายหนุ่มจึงขอแยกตัวไปเข้าห้องน้ำ และให้เธอเดินไปหาเพื่อนที่นั่งทานอาหารรออยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง…
“โอ๊ย! ไอ้แม็ค มึงจะลากกูออกมาทำไม กูกำลังกินอร่อยๆ ฮึ่ม” วัฒนาคำรามอยู่ในลำคออย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก หลังอิงอรกลับมานั่งที่โต๊ะได้สักครู่ เชษฐพลที่เดินออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก ก็กลับเข้ามาที่โต๊ะ ก่อนจะดึงกึ่งลากให้เขาออกมายืนข้างนอกร้านกับมัน
“กูเห็นเว้ย กูเห็นเต็มๆ ตาเลย”
“เห็นอะไรของมึง พูดมาชัดๆ ดิ”
“อรกับไอ้ธันย์ เค้า…คือ โว้ย! กูไม่อยากจะเชื่อ” เชษฐพลฮึดฮัดเตะฟ้าเตะลมอย่างคนเซ็งจัด
“มึงจะบอกกูได้ยังไอ้แม็ค ลีลาอยู่นั่น” วัฒนาเร่งเร้าเมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีแปลกๆ
“ไอ้ธันย์เว้ย มันจูบอร มันจะกินน้องอรของกูแล้ว โว้ยๆๆ กูปวดตับ ไหนมึงว่ามันชอบกล้วยไงวะ แล้วมันมากิ๊กกับอรตอนไหนเนี่ย”
“อะไรนะ ไอ้ธันย์จูบอร” วัฒนาเผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เล่นเอาคนที่ยืนอยู่หน้าร้านหันมามองไปตามๆ กัน
“ไอ้กร๊วก มึงจะร้องทำแป๊ะไรวะ เบาๆ สิ” เชษฐพลกระโดดตะครุบปากเพื่อนตัวแสบไว้ ก่อนจะยอมปล่อยเมื่ออีกฝ่ายพยักพเยิดเป็นเชิงบอกว่าไม่เสียงดังแล้วก็ได้
“กูว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ” วัฒนาว่า
“ใช่ กูก็ว่ามันต้องมีอะไรซักอย่าง” เชษฐพลตอบรับ
“แล้วมันมีอะไรล่ะ”
“นั่นน่ะดิ”
“เฮ้ย!” สองหนุ่มอุทานออกมาพร้อมเพรียง เมื่อมองหน้ากันแล้ว ต่างส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่ใช่เสียงตน
“ไอ้ธันย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“กูมาตั้งแต่ก่อนพวกมึงจะมีอะไรกันละ”
“ไอ้บ้า พูดจาน่าเสียวตูด ถ้าให้กูมีอะไรกะไอ้แม็คนะ กูยอมตายโหงดีกว่า” วัฒนาพูดก่อนจะทำสีหน้าขยะแขยงใส่เชษฐพล ที่ตอนนี้ทำปากจู๋ส่งให้อย่างล้อเลียน
“ทำไมบอยว่าแม็คกี้แบบนี้ล่ะฮ้า ทีเมื่อคืนนี้ล่ะบอกว่าเอาอีกๆ”
“ไอ้แม็ค เลิกเล่นซะที เดี๋ยวกูถีบหน้าหงาย” วัฒนาแกะมือแกะแขนของเพื่อนออกอย่างแหยงๆ เมื่อโดนแกล้งรัดจนแน่น พร้อมๆ กับที่เชษฐพลยังพยายามจะโน้มปากจู๋ๆ มาจูจุ๊บลงบนปากเขาให้ได้
“เลิกเล่นกันซะที อรกับกล้วยจะกลับกันแล้ว พวกเอ็งจะไปกันหรือยัง” ธันย์ธาดาถามขึ้น ก่อนที่ทั้งสองจะหยอกล้อกันเลยเถิดไปมากกว่านี้
“อ้าวเหรอ เออ ไปดิ สามทุ่มกว่าแล้วเนี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นเช้าไม่ไหวว่ะ” เชษฐพลเห็นด้วยกับอีกฝ่าย
เมื่อสองสาวเดินออกมาสมทบ ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันกลับ โดยที่นวียาปฏิเสธการให้ธันย์ธาดาไปส่ง และขอนั่งรถแท็กซี่กลับเอง พร้อมๆ กับยิ้มระรื่นใส่โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาพอดี ท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนๆ ส่วนเชษฐพลกับวัฒนาก็นั่งรถไปด้วยกัน เพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน จึงมักติดรถกันไปไหนมาไหนเสมอ และตอนนี้ก็เหลือเพียงคู่หมั้นหนุ่มสาวที่ยืนเหรอหราอยู่หน้าร้าน
“กลับกันเถอะ” ชายหนุ่มว่าก่อนจะเดินนำหน้าไปยังจุดที่รอเรียกรถแท็กซี่ เนื่องจากตอนขามา เขาไม่ได้เอารถมาด้วย เพราะโดนวัฒนากับเชษฐพลลากตัวขึ้นรถที่พวกมันขับไปรับ
“ธันย์ไปก่อนได้เลยนะ” บอกเขา เมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูรถแท็กซี่อ้าไว้ และพยักหน้าบอกกรายๆ ว่าให้เธอขึ้นรถ ซึ่งหญิงสาวเข้าใจว่าเขาเรียกรถให้ ด้วยความเกรงใจจึงอยากให้เขาไปก่อน และเดี๋ยวเธอค่อยเรียกคันใหม่เองก็ได้
“ขึ้นรถ ฉันจะไปส่งเธอก่อน”
“คะ…อ่ะจ้ะ” อึ้งไปสามวินาที ก่อนที่ร่างบางจะรีบก้าวขาขึ้นไปนั่งด้วยความเต็มใจ ไม่รู้จะเล่นตัวยึกยักเพื่ออะไร ดีเสียอีกนี่ก็ดึกแล้ว ถ้าไปกับเขารับรองต้องปลอดภัยจากอันตรายแน่ๆ แต่ที่อันตรายก็คือใจของเรา ที่หลงรักเขาเข้าเต็มๆ สินะ จะยังไงก็ช่าง นี่เป็นโอกาสจะได้อยู่ใกล้คนที่ตัวเองรัก เธอขอใช้เวลากับเขาในวันนี้ให้คุ้มค่าที่สุดก็แล้วกัน นี่ไม่ใช่หรือสิ่งที่รอคอย ขอแค่มีความทรงจำดีๆ ต่อกันเก็บไว้บ้าง อย่างน้อย ให้เธอมีเขาอยู่ในใจเอาไว้ในยามคิดถึง แค่นี้ก็ดีเกินพอสำหรับคนที่แอบรักแอบหวังแล้ว
- ผู้เขียน
