ตอนที่ 4 โอกาสนี้ที่รอคอย (1)
1076 คำ
ตอนที่ 4 โอกาสนี้ที่รอคอย (1)
“อะไรของพวกเอ็งวะ” ธันย์ธาดาถามเพื่อนหนุ่มสองคนเสียงเข้ม ตอนนี้ทั้งคู่เอาแต่ลากให้เขาเดินตรงเข้าไปยังร้านอาหารที่เปิดขายในยามเย็น ซึ่งทั้งหมดเคยมานั่งทานด้วยกันบ่อยๆ
“ไอ้แม็ค ไอ้บอย จะลากกูไปไหนเนี่ย” ถามย้ำเสียงห้วนกว่าเดิม เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบที่อยากได้ยินซักที
เขาเองรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ตอนที่ไอ้สองตัวนี้รีบลากเขากลับมาที่บ้าน และบังคับให้อาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ แล้ว จากนั้นพวกมันก็ลากเขาขึ้นรถอีก โดยที่วัฒนารีบวิ่งอ้อมไปอีกด้านเพื่อทำหน้าที่คนขับ ส่วนเชษฐพลก็ใช้ทั้งมือทั้งเท้าดันให้เขาขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง และตัวมันก็กระโจนเข้าไปนั่งข้างหน้าเคียงคู่กับวัฒนา
สามหนุ่มเดินตามกันเข้ามาในร้านอาหาร โดยที่สองคนข้างหน้าเอาแต่ยิ้มกริ่มสบายอุรา ส่วนอีกคนนั้นหนา ได้แต่ฟึดฟัดขัดใจที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซักอย่าง เพราะมัวแต่หงุดหงิดเลยไม่ทันได้สังเกต ว่าเพื่อนพามาหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะตัวมุมสุดด้านหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว และไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ก่อนที่สายตาคมจะตะลึงค้างนิดๆ เมื่อเห็นคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
อิงอรในชุดแซ็กสั้นเลยเข่า ลายตรงสีขาว-ดำ กระดุมหน้าเรียงจนถึงปลายกระโปรง มีแขนเสื้อน้อยๆ พอปิดหัวไหล่มน และคอเสื้อเป็นแบบคอวีที่ผ่าลึกนิดๆ แต่ไม่น่าเกลียด สามารถมองเห็นสร้อยที่สวมอยู่ ซึ่งชายหนุ่มมั่นใจว่าเป็นเส้นเดียวกันกับที่เขาเห็นที่บ้านสวนวันนั้น จะต่างกันก็ตรงที่ไม่เห็นแหวนหมั้นที่เคยห้อยอยู่ด้วย คาดว่ามันคงหลบอยู่ในคอเสื้อของชุดสวยของเธอกระมัง
ทั้งหมดทั้งมวลสรุปแล้ว น่ารักอ่ะ ชายหนุ่มกะพริบตาสองสามครั้ง ก่อนจะรีบปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติ หลังจากที่วัฒนาดุนหลัง ให้นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับสาวหวานที่ทำให้เขาใจสั่นไปชั่วครู่
“ตกลงจะบอกได้หรือยังว่าพามาที่นี่ทำไม” ธันย์ธาดาเอ่ยปากออกมาเป็นคนแรก เมื่อต่างคนต่างนั่งเงียบกันมาประมาณเกือบสิบนาทีเห็นจะได้ และดูแต่ละคนสิ ทำหน้าตาระรื่นเหมือนมีความสุขกันเสียจริง คนไม่สบอารมณ์หันหน้าหนีไปทางอื่น ยามทนมองเห็นการเอาอกเอาใจของเพื่อนชายทั้งสอง ที่มีต่อคู่หมั้นของตนไม่ได้
ไม่รู้เป็นยังไง บอกตัวเองมาตลอดว่าไม่ชอบ ออกจะชังขี้หน้าด้วยซ้ำ แต่พออยู่ใกล้ทีไร มันรู้สึกแปลกๆ โดยที่เขาก็บอกตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไร
มันไม่เหมือนอย่างที่เขารู้สึกกับนวียา กับนวียาคือความรู้สึกชอบและประทับใจตั้งแต่แรกเห็น อยากอยู่ใกล้ อยากคุยด้วย ซึ่งก็ยังคงเป็นแบบนี้มาโดยตลอดตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน จนเรียนอยู่ปีสามในตอนนี้
แต่กับอิงอร เขามีความรู้สึกหวง ห่วง และกังวลถึงเธอ ไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหน แต่ก็ไม่ได้ประทับใจหรือชอบอะไรในตัวเธอซักอย่าง โอ๊ย! ปวดหัวโว้ย ตกลงเขาเป็นอะไรแน่
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า ไอ้ธันย์ เอ็งจะใจร้อนอะไรนักหนาวะ ขนาดอรมานั่งรอเอ็งตั้งนานแล้ว ยังไม่บ่นเลยซักคำ ใช่มั้ยจ้ะอรจ๋า” เชษฐพลหันไปว่าเพื่อน ก่อนจะย้อนกลับมาอ้อนสาวเจ้า เล่นเอาอิงอรทำหน้าไม่ถูก ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ และพยักหน้าให้อีกฝ่ายแบบส่งๆ
“อุ๊ย!/ เฮ้ย!” ขณะที่กำลังถกเถียงกัน โดยไม่ทันคาดคิด ไฟฟ้าในร้านก็ดับพรึบลง เล่นเอาใจหายใจคว่ำไปตามๆ กัน
ก่อนที่ธันย์ธาดาจะยิ้มกว้างอย่างตื้นตันใจ เมื่อได้เห็นหน้าคนที่ถือเค้กวันเกิดก้อนใหญ่เดินเข้ามาหา พร้อมๆ กับเสียงหวานใสที่ร้องนำเพลงอวยพรวันเกิดให้เขา
ก่อนที่คนทั้งหมดในร้านจะร่วมร้องเพลงไปด้วย ทำให้บรรยากาศยิ่งน่าประทับใจมากขึ้นไปอีก
Happy Birthday to you.
Happy Birthday to you.
Happy Birthday, Happy Birthday,
Happy Birthday to you.
“เย้ๆๆๆ” เสียงปรบมือดังกึกก้อง พร้อมๆ กับธันย์ธาดาก้มลงเป่าเค้กในมือของนวียา ชายหนุ่มยิ้มกว้างแทบจะเรียกได้ว่าที่สุดในชีวิต ที่มีคนให้ความสำคัญและทำอะไรแบบนี้ให้
เขาจำได้ว่าไม่เคยมีใครร้องเพลงอวยพรวันเกิดแบบนี้ให้นานแล้ว คงจะตั้งแต่จบชั้น ม.ปลาย กระมัง และอีกอย่าง เขาก็ไม่ได้เก็บเอามาคิดหรือใส่ใจกับมันมากมาย ก็แค่อีกหนึ่งวันที่ผ่านไปเหมือนทุกๆ วัน ขอแค่เราทำทุกวันของเราให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะในวันเกิด วันไหน หรือเทศกาลอะไร มันก็จะดีต่อชีวิตทั้งนั้นแหละ
วันเกิดในทุกๆ ปีที่ผ่านมา จึงเป็นการไปทำบุญตักบาตรกับครอบครัว และดูแลมารดาเป็นพิเศษ ซึ่งท่านเป็นคนที่ต้องเจ็บปวดมากที่สุดในวันที่เขาลืมตาออกมาดูโลก
แม้จะคิดเช่นนั้น แต่บรรยากาศในยามนี้ ช่างทำให้รู้สึกเต็มตื้นยิ่งนัก ก็ในเมื่อมีคนปรารถนาดีที่จะทำสิ่งดีๆ ให้ เรื่องอะไรจะต้องปฏิเสธ ยิ่งเป็นสิ่งที่มาจากนวียาเพื่อนที่เขาแอบปลื้มด้วยแล้ว ไม่ว่าจะเล็กน้อยหรือยิ่งใหญ่แค่ไหนเขาก็น้อมรับได้ไม่มีเกี่ยง
“ขอบคุณกล้วยมากเลยนะ ที่เอาเค้กมาให้ธันย์” บอกอีกฝ่ายเสียงทุ้ม แววตาที่มองเธอมีแต่ความมุ่งมั่นและจริงใจส่งให้ ซึ่งอีกฝ่ายคงไม่มีวันเข้าใจ เพราะในสายตาเธอ เขาคือเพื่อนที่สนิทคนหนึ่ง
“ไม่เป็นไร ทั้งอร แม็ค และบอย ก็ช่วยกันคิดทั้งหมดเลย ว่าจะ Surprise ธันย์ยังไงดี ไม่ใช่แค่กล้วยคนเดียวหรอกจ้ะ”
“ขอบใจนะ ทุกๆ คนเลย” ชายหนุ่มหันไปขอบใจและส่งยิ้มให้เพื่อนๆ ที่เหลือ รวมทั้งอิงอรด้วย
- ผู้เขียน
