บรรยากาศภายในรถเริ่มเงียบสงัด ไม่มีบทสนทนาจากปากของเราทั้งคู่นานเกือบสิบนาที
“ไหนบอกจะพาไปเจอพ่อที่บ้านแล้วขับรถมาทางไปอู่ทำไม” ฉันหันมาถามตุลเมื่อเขาเปลี่ยนเส้นทางกระทันหัน
“แวะเอาของ”
“อ… อื้อ” ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะหันมองหน้าต่าง
ไม่คิดว่าตัวเองจะทำตัวเป็นปกติได้จากที่เราผ่านการมีอะไรกันมาแล้วหลายครั้ง สำหรับฉันตอนนี้มันคงกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
ตุลขับรถมาที่อู่ เขาบอกให้ฉันรอในรถก่อนที่ตัวเขาจะไปหาของที่ลืมไว้
ฉันยกมือขึ้นมาทาบลงบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง จู่ ๆ มันก็รู้สึกหน่วงใจเอามาก ๆ การได้มองเขาเดินห่างออกไปแบบนั้นมันเจ็บปวดจัง…
“ยัยลิลแกเริ่มเพ้อเจ้ออีกแล้วนะ” ฉันพูดเตือนสติตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ
ก็อก ๆ เสียงเคาะกระจกรถทำให้ฉันลืมตาขึ้นแล้วหันมอง เป็นตุลที่ยืนเคาะกระจกอยู่ด้านนอก
“มีอะไรหรือเปล่า” ฉันลดกระจกลงแล้วถามเขา
“พ่อเพิ่งโทรมาบอกว่าต้องรีบบินไปต่า
