ฉันถือแก้วน้ำตัวแข็งทื่อ ไม่ได้ใช้ปากป้อนตามที่ตุลต้องการ
“หิวน้ำ” เขาพูดย้ำอีกรอบแต่ไม่ได้มองที่แก้วน้ำ สายตาคู่นั้นจับจ้องมองริมฝีปากของฉันแทน
“โกรธพี่อยู่ไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าอยากให้หายโกรธก็รีบป้อนน้ำ เร็ว ๆ” เขาย้ำแต่จะให้ฉันป้อนน้ำอย่างเดียวเลย
“แต่พี่ไม่ได้ผิดสักหน่อย”
“ผิด ผิดที่โกหก ผิดที่ไปหามัน” พอพูดถึงเรื่องนั้นตุลก็ใช้น้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“ใช่พี่ผิดเรื่องนั้น แต่อธิบายเหตุผลไปแล้วนี่ตุลไม่เชื่อเอง”
“ป้อนน้ำด้วยปากแล้วจะเชื่อ”
“เจ้าเล่ห์นักนะ”
ฉันมองค้อนตุล ก่อนจะมองแก้วน้ำอย่างคิดหนัก ถ้าอยากจบปัญหาก็ต้องทำ ไม่ทำเหตุการณ์มันก็จะอึดอัดแบบก่อนหน้านี้
ฉันตัดสินใจยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม จากนั้นก็ใช้มือประคองใบหน้าของตุล ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงเพื่อจะป้อนน้ำให้เขาทางปาก
แต่!!! ยังไม่ทันที่ริมฝีปากจะแตะกันเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นมา ฉันรีบผละใบหน้าออกแล้วกลืนน้
