สิ้นสุดคำพูดของไนท์ตุลก็กดตัดสายทิ้ง เขากำโทรศัพท์ในมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นที่มือ น่ากลัวว่าโทรศัพท์จะแตกละเอียดคามือเขาจริง ๆ
“เมื่อวานไปหามันที่บ้าน?” ตุลถามเสียงเย็น เขาขบกรามแน่นเอาแต่จ้องหน้า นี่ถ้าลุกขึ้นมาได้ฉันคงเจอกระชากจนแขนหลุดแน่ ๆ
จะนับว่าเป็นความโชคดีของฉันที่เขานอนใส่เฝือกอยู่แบบนี้ก็ได้
“พ… พี่อธิบายได้นะตุล” ฉันบอกเสียงสั่น ค่อย ๆ ถอยห่างไม่กล้าไปยืนใกล้
“ที่มาช้าเพราะมัวแต่ไปอยู่กับมัน?” ตอนนี้ตุลเอาแต่ถาม เป็นคำถามที่เหมือนไม่อยากได้คำตอบจากฉันสักเท่าไหร่
“คงจะมัวแต่ ล่ำ… ลา กัน” เขาเว้นคำพูดที่กำกวมเอาไว้ให้คิดไปถึงไหนต่อไหน ทั้งที่ความจริงมันไม่ได้มีอะไร
“ฟังพี่ก่อนนะตุล”
“ออกไป จะไปไหนก็ไป!!” ตุลตวาดบอก เขาเมินหน้าหนีไม่ยอมรับฟังอะไรจากฉัน
“อย่าเป็นแบบนี้สิ เราพึ่งเริ่มกันเองนะมันจะจบแล้วเหรอ” ฉันถามเสียงสั่นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ไม่ว่าด้วยเหตุ
