ตอนนี้ทั้งฉันและตุลต่างเอาแต่จ้องหน้ากัน เขาเดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ
“ใส่เสื้อผ้าดี ๆ” ครั้งนี้น้ำเสียงที่เอ่ยบอกนั้นเย็นลงกว่าเมื่อครู่
“อื้อ” ฉันพยักหน้าก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่โดยมีสายตาของตุลจับจ้องมองอยู่ตลอดเวลา
“ไม่หันมองทางอื่นบ้างเหรอ?” เพราะความเขินอายทำให้ฉันต้องถามออกไป ท่ามกลางความเงียบสักพักตุลก็ตอบ“ตรงนี้มันน่ามองมากกว่า”
เขาพูดขณะที่สายตาจับจ้องมองเรือนร่างของฉัน ตอบมาแบบนี้จะไม่ให้เขินได้ยังไงล่ะ ฉันไม่ลงไปนอนดิ้นที่พื้นก็ดีแล้ว
“เลิกเรียนกี่โมงเหรอ” ฉันหาเรื่องคุยเพื่อไม่ให้ตัวเองเขินเขาไปมากกว่านี้
“บ่าย”
“เลิกเรียนแล้วจะไปไหน”
“เมื่อคืนที่พูดหมายความแบบนั้นจริง ๆ” แทนที่จะตอบคำถามแต่เขากลับหยิบยกเรื่องเมื่อคืนมาพูด ทำเอาฉันไปต่อไม่เป็น
“ทำไมถึงเงียบ?” พอเห็นว่าฉันเงียบเขาก็เลิกคิ้วถาม
“จะให้พี่พูดอะไรต่อล่ะ ตอนนี้มันเหมือนฝันอย
