ผ่านไปครึ่งเขาก็ยังเงียบ จะรู้บ้างไหมว่าการที่เขาขอเวลาแต่เป็นแบบนี้ทันทำให้เสียความรู้สึกขนาดไหน
“ก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น” ในที่สุดเขาก็ยอมพูด
“ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น? แล้วถ้าตอนนี้ไนท์โทรมาสาบานไหมว่าจะไม่แย่งโทรศัพท์ไป” เป็นอีกครั้งที่ตุลเงียบ ใช่สิเพราะเขาทำไม่ได้
“ไม่อยากทะเลาะ”
“ถ้าไม่อยากทะเลาะก็ให้พี่กลับบ้าน”
“ไม่ให้กลับ”
แขนของฉันถูกลากให้เดินเซมาที่เตียง ตุลนั่งลงบนเตียงก่อนจะรั้งให้ฉันนั่งลงบนตักแกร่งของตัวเองพร้อมกับใช้วงแขนคล้องเอวเอาไว้แบบหลวม ๆ
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดคำ ๆ หนึ่งออกไป
“ถ้าไม่คิดจะลืมคนในใจก็ไม่ควรมาขอเวลาจากพี่นะตุล”
ใบหน้าคมคายซบลงมาที่แผ่นหลังของฉันพร้อมกับพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมา แล้วตอบ “ไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้นคืออะไร แค่พี่จับโทรศัพท์ยังถูกจ้องเขม็งขนาดนั้น พี่เป็นคนนะมีความรู้สึก ที่ผ่านมายังทำให้พ
