ตอนที่ 11 ตามติด
1685 คำ
บทรักครั้งนี้รุนแรง ไม่เหมือนครั้งแรกที่เขามอบให้
ลินดาไม่รู้ว่าเขารู้สึกอะไรกับเธอถึงได้ทำเหมือนโกรธเคืองเธอมากขนาดนี้
ทั้งที่เขาและเธอเพิ่งเจอกันไปครั้งเดียว เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้วที่เขาจะอยากมารับผิดชอบ เธอแค่อยากคลายเครียดตามที่เขานั้นบอก เขาทำให้เธอลืมแฟนเก่าภายในชั่วข้ามคืนได้สำเร็จ
ลินดาเบ้หน้าออกมาบ่อยครั้งเมื่อเขาดูไม่ถนอมเธอเลย เธอรู้สึกแสบร้อนแถวด้านล่างและเขาไม่หยุดมันเลย ไปเอาแรงมหาศาลมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ตาเธอกำลังจะปิดลงไปอยู่แล้ว
เธอทนความเจ็บปวดไม่ไหวอยู่แล้ว และลินดาเองก็หลับไปในที่สุด สมองเธอขาวโพลน
@เช้าวันต่อมา
ใบหน้าหวานเบ้ออกมาเมื่อรู้สึกปวดตัว ปวดร้าวตามกายเมื่อขยับ
ความแสบวิ่งเข้าใส่กลางกายจนต้องหยุดพักก่อนไม่สามารถนอนหงายได้ แต่แล้วก็มีอะไรหนักๆ มาวางพาดลงที่เอว ลินดาหลุบตาลงมอง
แขนแกร่งมีเส้นเลือดปูดโปนแบบนี้ แน่นอนว่าเธอยังคงนอนอยู่กับเขา คนที่ทำให้เธอรู้สึกดีและทำให้เจ็บปวดเป็นคนคนเดียวกัน
แต่เชื่อไหม ความเศร้าเรื่องแฟนเก่าเธอขาดสะบั้นลงไปมีเพียงเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เข้ามา
มันรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ลินดาก็ไม่รู้ทางไปเหมือนกัน แต่แววตาครั้งสุดท้ายที่เขามองเธอเขาดูไม่ยอม
เขาคงไม่ได้พึงพอใจเธอมากจนจะไม่ปล่อยเธอไปไหน แล้วผูกให้อยู่แต่กับเขาคนเดียวหรอกใช่ไหม ทำไมเธอถึงได้รู้สึกระแวงขึ้นมา
"ตื่นแล้วเหรอครับ" น้ำเสียงทุ้มดูอบอุ่นทำให้ลินดาออกจากภวังค์ เขาไม่ได้หลับงั้นเหรอ
"นิ่งเชียว หันหน้ามาคุยกับผมหน่อยสิ"
".."
"ลิน"
"..ตื่นแล้วค่ะ" หญิงสาวบอกเขาน้ำเสียงแหบพร่า เสียงเธอไม่มีเพราะบทรักที่รุนแรง ไม่ว่าจะร้องห้ามครวญครางอย่างเจ็บแสบเท่าไหร่เขาไม่ยอมหยุดมันเลย
จนเธอสลบไปดื้อๆ มารู้สึกตัวอีกทีก็เช้านี้ ความรู้สึกแรกมันระบม
"หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิครับ หรือคุณโกรธที่ผมทำรุนแรง ขอโทษนะ" แล้วจูบหนักๆ ก็กดลงที่ขมับทำเอาลินดาขนลุกซู่ซ่า พฤติกรรมแบบนี้เธอไม่ได้รู้สึกดีมากนักหรอก
"สรุปคุณจะหันหลังคุยกับผมแบบนี้เหรอ"
"แล้วคุณจะคุยอะไรกับลินคะ"
"เรื่องของเรา"
".."แล้วลินดาก็อดที่จะหันกลับไปมองเขาไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าเธอเจ็บเขาก็ช่วย เห็นใบหน้าหล่อเหลาในยามเช้าชัดเจนกว่าเก่า ผิวขาวเนียนของเขาดูสุขภาพดี
"ผมอยากรับผิดชอบคุณ"
"เอ่อ..มะไม่ต้องค่ะ"
"ที่เมื่อคืนคุณเจ็บตัวเพราะปฏิเสธผมนะ"
".."
"แต่ฉันไม่ต้องการ"
"แทนตัวเองว่าลินเถอะ คุณอายุเท่าไหร่เหรอ" เพราะเธอบอกว่าเป็นพนักงานที่บริษัทคงเกิดก่อน
"สามสิบ"
"ครับ ผมชอบแบบนี้" เชนบอกอย่างไม่ปกปิด เขาไม่ซีเรียสขอแค่พอใจเธอ
"แล้วคุณทำงานอยู่แผนกอะไรครับ" เขาลองถามเธอดูราวกับว่าไม่เคยได้ยินจากปากของผู้เป็นพี่ชาย
"ละ..เลขาค่ะ"
"ใครครับ"
".."
"พี่ผมเหรอ" ลินดาไม่ตอบได้แต่พยักหน้า แล้วเหตุการณ์บนโต๊ะกินข้าวเมื่อวานก็ลอยเข้ามา เมื่อพี่ชายบอกว่ากำลังสนใจคนที่นอนกับเขาบนเตียงตอนนี้
"แล้วพี่ชิน..จีบคุณมั้ยครับ"
"คะ" จะ..จีบเหรอลินดาคิดตาม
"ผมถามก็ตอบสิครับ เอาตามที่คุณรู้สึก"
"ไม่ค่ะ" น่าจะไม่ ลินดาไม่อยากคิดอย่างนั้นเลย
"แล้วถ้าเขาจีบคุณล่ะครับคุณจะทำยังไง"
".."
"ลิน"
"มะ..ไม่หรอกค่ะฉัน.." เมื่อเห็นสายตาดุๆ ลินดาจำเป็นต้องแทนตัวเองใหม่
"ลินไม่เคยคิดแบบนั้นหรอกค่ะ"
"ดีแล้ว เพราะตอนนี้คุณเป็นของผมคนเดียว" เขาส่งยิ้มบางๆ ให้ พอใจกับคำตอบของเธอที่สุดเวลานี้
"มะ..หมายความว่าไงคะ เราแค่.."
".." เขาไม่ได้พูดแต่ใช้สายตาบังคับ แล้วคนที่กลัวแบบเธอต้องทำยังไงดี
"ละ..ลินต้องรีบกลับห้องแล้วค่ะจะได้ไปทำงาน"
"ลาสิลิน คุณไปไม่ไหวหรอกวันนี้"
"ไม่ได้ค่ะ เพิ่งทำงานวันแรกจะลาเลยไม่ได้"
"เดี๋ยวผมบอกพี่ชินให้"
"ไม่ได้ค่ะ แบบนั้นยิ่งไม่ได้เลย" บอกตามตรงว่าไม่ไว้ใจเขาเลย
"ทำไมครับ"
เพราะเขาจะสงสัยไงว่าเธอรู้จักกับน้องชายของเขาได้ยังไง แล้วลินดาก็ไม่แน่ใจว่าเขาอาจจะทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธออยู่ตรงนี้ อยู่กับเขาคนเดียว ไม่รู้สิ ความรู้สึกของเธอมันบอกแบบนั้น
"ว่าไงครับ ลินอย่าเงียบบ่อยสิผมใจคอไม่ดีนะ คล้ายๆ ลินกำลังจะวางแผนอะไรสักอย่างเลยหึหึ"
"มันไม่เหมาะค่ะ ลินเพิ่งเข้าทำงานได้วันแรกแล้วก็จะลาเลย คุณคิดว่ามันเหมาะสมแล้วเหรอคะ ใครอาจจะนินทาลินได้" ลินดาอธิบายแบบนี้แทน
"งั้นผมไปส่งคุณที่ห้อง แต่แน่ใจนะครับว่าไปทำงานไหว"
"ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวลินไปเองก็ได้"
"ผมจะไปส่ง" แล้วลินดาจำต้องพยักหน้าเมื่อแววตาของเขาเรียบนิ่ง ไม่มีความล้อเล่นอยู่ในนั้นเลย
@หอพัก
ร่างเล็กเดินขึ้นบันไดมาโดยที่มีอีกคนเดิมตามมาอยู่ไม่ห่าง เขาอยู่ในชุดนักศึกษา
ลินดาก็เพิ่งรู้ว่าเขาอายุน้อยกว่าเธออยู่มากขนาดว่ายังเรียนอยู่ แบบนี้เธอยิ่งอายที่ต้องมามีอะไรกับคนอายุน้อยกว่ามาก เธอมันปล่อยตัวเกินไปจริงๆ
แล้วดูตอนนี้เขาตามเธอไม่ห่างเลย ไม่คิดว่าแค่คืนเดียวที่ตัดสินใจไปเมาจะได้อะไรกลับมาด้วยแบบนี้ แล้วดูท่าเขาจะไม่ยอมฟังใครเสียด้วยสิแม้กระทั่งเธอ
จนร่างเล็กเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของตัวเอง เธอไขกุญแจเข้าไป หันไปมองคนด้านหลังก็พบว่าเขายืนกอดอกมองเธออยู่
"รีบเข้าไปสิครับ เดี๋ยวไปทำงานสายนะ"
"แล้วคุณ.."
"ผมจะรอ ในห้องคุณ" ว่าแล้วเขาก็เดินผ่านเจ้าของห้องเข้าไปนั่งลงบนเตียงนอน มองดูรอบๆ ห้องที่มีขนาดไม่ใหญ่มากเหมาะสำหรับตัวคนเดียว
"อดีตแฟนคุณเคยมานอนที่นี่มั้ย" รู้แหละว่าเป็นคนแรกแต่เขาไม่ชอบไง
"ไม่ค่ะ"
"แน่ใจ"
"ค่ะ"
"ครับ ไปอาบน้ำสิเดี๋ยวผมรอ"
"มันจะสายเวลาเข้าเรียนของคุณมั้ยคะ"
"ผมเรียนเก้าโมงแต่คุณเข้างานแปดโมง มหาลัยผมอยู่ใกล้เท่านี้เอง" เขากล่าวถึงมหาวิทยาลัยที่ขับรถผ่านมา ลินดาพักอยู่แถวๆ นี้
เมื่อไม่มีทางเลือก ลินดาจำต้องไปอาบน้ำอย่างที่เขาว่า เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวหมายจะเข้าห้องน้ำ
"เดี๋ยว"
เธอหันมาหาคนที่เรียก "คะ"
"จะเข้าห้องน้ำทั้งแบบนั้นเลยเหรอครับ"
"ไปถอดในห้องน้ำก็ได้ค่ะไม่เป็นไร"
เขาเองก็ไม่ได้อยากจะอะไรนักหรอกเดี๋ยวลินดาจะอึดอัดเปล่าๆ ก่อนจะพยักหน้าให้อีกฝ่ายอย่างไม่เรื่องมาก
ลินดารีบเดินเข้าห้องน้ำไปเมื่ออยากหายใจให้เต็มแรง จนกระทั่งเธอเดินพ้นขอบประตูห้องน้ำก่อนจะปิดลงทันที พิงแผ่นหลังไปก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเฮ้อ
"รีบอาบนะครับ เดี๋ยวต้องไปกินข้าวต่อ" เสียงทุ้มบอกออกมาทำให้หญิงสาวชะงัก คล้ายๆ ว่าเขามายืนบอกเธออยู่ด้านหลังของประตู จนเธอรีบผละออกมาด้วยหัวใจที่เต้นเร็ว
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนะ ทั้งที่เมื่อวานอยู่ตัวคนเดียวดีๆ มาวันนี้มีคนตามติดชีวิตซะแล้ว
ลินดาไม่ตอบกลับแต่รีบมาอาบน้ำ รีบพาตัวเองให้ไปถึงที่ทำงานเขาจะได้ไปเรียนสักที
อีกด้านคนที่นั่งรอด้านนอก เขาใช้สายตาสำรวจข้าวของในห้อง แต่ไม่ใช่เพียงแค่นั้นเพราะอยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นเดินดูของต่างๆ เขาอยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับลินดาให้มากขึ้น
จนกระทั่งเจอรูปถ่ายใบหนึ่งตั้งอยู่หน้าทีวี เขาจำได้ว่าเธอคนนี้คือลินดาแม้จะเด็กมาก สวยตั้งแต่เด็กจริงๆ
แล้วอีกสองคนคงจะเป็นพ่อและแม่ของเธอ นี่คงจะเป็นน้องสาว ครอบครัวดูอบอุ่นดีนะ
แกร๊ก ลินดามองเขาที่ทำอะไรอยู่หน้าทีวีของเธอ แต่อีกฝ่ายที่หันกลับมาหาเธอเพราะได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ เจอหญิงสาวในสภาพผ้าเช็ดตัวพันกาย มีหยดน้ำใสๆ เกาะตามตัว
กลายเป็นลินดาที่ต้องหันหน้าไปทางอื่น สายตาของเขามันมีอะไรบางอย่างที่เธอรู้สึกไม่สู้
"แต่งตัวสิครับ" เสียงของเขาทำเอาลินดาหันมามองเขาอีกที
"ละ..ลินต้องแต่งข้างนอกตรงนี้ค่ะ" เขาก็พยักหน้าก่อนจะหันไปสำรวจมุมอื่นต่อ
แต่สิ่งที่ลินดาคิดคืออยากให้เขาออกไปจากห้องนี้ก่อน ถึงจะมีอะไรกันมาแล้วแต่เธออาย
"คุณคะ"
"รีบแต่งตัวนะครับ"
"คุณช่วยออกไปรอด้านนอกก่อนได้มั้ยคะลินไม่ถนัด"
"งั้นก็หัดไว้ เพราะต่อไปมันจะเป็นแบบนี้ ทุกวัน" เขาละเว้นทิ้งท้ายคำเน้นๆ ก่อนจะหันหลังให้ หัวใจของหญิงสาวเต้นโครมคราม
- ผู้เขียน
