ตอนที่ 5 เลขาท่านประธาน
1208 คำ
@สองวันต่อมา
ลินดาแต่งตัวเพื่อที่จะไปเริ่มงานวันแรก ตามจริงเธอรู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อย กลัวทำอะไรไม่ถูกใจท่านประธาน กลัวว่าจะทำให้เขาเสียเวลาที่เลือกเธอ
แต่ยังไงก็แล้วแต่ไม่ลองไม่รู้ ไม่แน่เธออาจจะพบงานที่ชอบแท้จริงก็เป็นได้
@บริษัท
ร่างเล็กเดินเข้าไปในบริษัทใหม่แต่เช้าตรู่ คนที่มาเริ่มงานที่ใหม่ย่อมมาแต่เช้าเป็นวันแรก วันต่อๆไปค่อยว่าอีกที
ลินดาถูกนัดให้ไปนั่งรอในห้องของท่านประธานดังเดิม ถึงอยากถามแต่ว่าต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน สารภาพตามตรงว่าบริษัทนี้เป็นที่แรกที่เรียกให้เธอเข้าไปถึงในห้องของประธานใหญ่
เช้าขนาดนี้ยังไม่มีใครมาเลย แต่เธอก็ต้องนั่งรอ มือเรียวถือวิสาสะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง ห้องที่มาสัมภาษณ์งานครั้งแรกแต่ว่าลืมสำรวจ วันนี้พอมีเวลาขอใช้สายตามองไปรอบๆท่านคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม
ดูแล้วน่าจะมีแต่ของแพงๆทั้งนั้นเลย ดูสะอาดสวยหรูจนไม่กล้านั่ง เพราะไม่แน่ใจว่าที่ตรงนี้สำหรับแขกหรือว่าเธอสามารถนั่งได้เลย
แล้วตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมง ไม่แน่ใจว่าประธานบริษัทนี้จะเข้าทำงานสายไหม ถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงได้ยืนรอจนขาแข็งแน่
แกร๊ก..
ลินดาเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงที่ได้ยินอย่างตกใจเมื่อรู้ว่ามีคนอยู่ในห้องนี้ด้วย มองใครอีกคนที่เดินออกมาจากห้องด้านในกำลังงัวเงียเหมือนเพิ่งนอนตื่น แต่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นท่านประธานคนนั้นหรอก
แต่การแต่งตัว กางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนปล่อยชายหลุดลุ่ย
แล้วเขาเป็นใครกันถึงได้ออกมาจากตรงนี้ ห้องประธานบริษัทมีที่ให้นอนด้วยงั้นเหรอ
เชน
ชายหนุ่มที่เห็นอีกคนมองมาที่เขาก็ขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนอยู่ในห้องของพี่ชาย แล้วเชนเองก็ไม่คุ้นตา
ลินดาเองก็กัดปากตัวเองแน่นจนเจ็บ เขาเป็นใครกันหญิงสาวนึกกลัว เธอต้องเดินออกจากที่ตรงนี้ไหมก็ไม่รู้ เอาไงดี
"คุณเป็นใคร" คำถามนี้ออกมาจากปากของเชน เพราะเขาไม่ได้คุ้นหน้าคร่าตาของผู้หญิงคนนี้อย่างพนักงานคนอื่นๆ ทีแรกนึกว่าเป็นเลขาของพี่ชายที่เข้ามาเพราะได้ยินเสียงเปิดประตู
"เอ่อ..ปะ..เป็นพนักงานของที่นี่ค่ะ"
"ทำไมผมไม่คุ้นหน้าคุณล่ะ พนักงานใหม่เหรอ" เชนถามขณะเสยผมที่ตกลงมาไปด้วย
ลินดาได้แต่พยักหน้าน้อยๆ เขาถามเธอแต่เขายังไม่บอกเธอเลย เข้ามาอยู่ในห้องของท่านประธานแบบนี้เขาคือใคร
"อืม" เชนตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง คว้าเอาเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมาสามก่อนจะเดินออกจากห้องไป ลินดางงไปเลยเมื่อเขาไม่แม้แต่อธิบายอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวเขา ถ้าเกิดเขาเป็นโจรที่เข้ามาขโมยของแล้วออกไป ใครจะรู้ทัน
ในการเริ่มงานวันแรกของลินดา ได้ประธานหนุ่มหล่อเป็นคนอธิบายรายละเอียดงานต่างๆให้ฟัง เขาจัดโต๊ะให้ลินดาเข้ามานั่งด้านในกับเขาในช่วงแรก รอจนหญิงสาวคล่องตัวถึงจะปล่อยออกไปนั่งข้างนอก
ทีแรกลินดาก็ประหม่าอยู่ไม่น้อย รู้สึกหวั่นใจกลัวมันไม่เหมาะ แต่ว่าเขาดูจริงจังกับงานมากจนทำให้เธอมองข้ามเรื่องแบบนี้ไป
"หากสงสัยตรงไหนถามผมได้นะครับ" หลังจากที่เขาอธิบายงานเสร็จ ก็ผละออกไปนั่งโต๊ะที่อยู่ไม่ห่างกันมาก ลินดาได้แต่พยักหน้า
แล้วบรรยากาศในห้องก็กลับมาอยู่ในความเงียบ ลินดาเงยหน้ามองเขาบ่อยครั้ง ปกติแล้วเธอไม่เคยเห็นประธานบริษัททำงานสักที เพิ่งรู้ว่าเขาจริงจังกับงานมากขนาดนี้ ทำตั้งแต่เช้ายังไม่หยุด
เธอเชื่อแล้วว่าบริษัทที่จะเติบโตไปแล้วทำกำไรได้ดีย่อมมีผู้บริหารที่จริงจังกับงานแบบนี้
จนกระทั่งเลิกงานตอนเย็น คนที่มัวแต่ศึกษางานเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขามายืนซ้อนหลังเธอไว้แล้ว เขากำลังก้มมองสิ่งที่เธอทำ
"เลิกงานแล้วนะครับ ตำแหน่งนี้ไม่มีโอทีด้วย"
"เอ่อ.."
"ไปกันครับ" ชินบอกแล้วก็ผละออกไปหยิบเอาโน๊ตบุ๊ค แบบนี้ประจำเผื่อมีงานไหนกะทันหันจะได้ทันเวลา
แล้วลินดาก็รีบเก็บของอย่างไว ดูว่าเขายืนรอเธอ
"เอ่อ.."
"เดินลงไปพร้อมกันก็ได้ครับ ผมก็จะกลับบ้านพอดี"
ถึงเธออยากบอกเขาว่าเดี๋ยวเธอจะตามลงไปทีหลังก็กลัวจะเสียมารยาท
"งะ..งั้นเชิญท่านประธานเดินก่อนนะคะ เดี๋ยวลินเดินตามหลัง" พูดแล้วก็ยกมือขึ้นแตะปากตัวเองที่เผลอเรียกแทนตัวเองไปแบบนั้น
"ครับ" แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปช้าๆ ลินดาเองก็รีบตามเขาออกไปจนเดินมาถึงชั้นล่าง พนักงานที่ทยอยเลิกงานก็จะเดินกันออกทางหน้าประตูใหญ่
เธอเว้นระยะห่างเอาไว้เพื่อไม่ให้ใครนินทา จนกระทั่งเขามองกลับมา
"คุณลินดา"
"คะ"
"ปกติเจ้านายกับเลขาไม่เดินห่างกันขนาดนี้นะครับ"
"อะ..อ๋อ ค่ะๆ" แล้วลินดาก็เดินให้ไวแทบจะเดินเคียงข้างไปกับเขา จนกระทั่งทั้งสองเดินมาถึงด้านนอก ลินดาที่นั่งรถสายมาลงหน้าบริษัทเธอก็กำลังจะเดินไปรอรถ แต่ช้ากว่าถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
"คุณจะไปไหนเหรอครับ คุณไม่ได้เอารถมาเหรอ"
"ปะ..เปล่าค่ะ" บอกแล้วก็หันไปมองรอบๆกลัวมีใครมาเห็น เธอว่าภาพแบบนี้มันดูไม่ดีเท่าไหร่อีกทั้งเธอยังเป็นพนักงานใหม่ด้วย ที่เธอไม่ได้เอารถมาเองเพราะขับไม่เป็น
"ไปกับผมสิเดี๋ยวผมไปส่ง" ชินบอกแล้วกำลังจะลากแขนอีกคนให้เดินตามไปยังที่จอดรถ แต่ลินดากลับยื้อเอาไว้
"เอ่อ..มะไม่เป็นไรค่ะ ลินขอกลับเองดีกว่า"
"ผมต้องรู้จักบ้านของคุณอยู่แล้ว คุณเป็นเลขาผมนะ" ลินดาฟังที่เขาบอกก่อนจะหันไปมองรอบๆ พบว่าไม่มีใครสนใจเธอกับเขาเลย หรือว่าเจ้านายที่นี่จะเป็นแบบนี้กับเลขา พนักงานคนอื่นๆจึงทำเหมือนมันปกติมากทั้งที่ก็น่าจะเห็น
"ไปครับ"
แล้วลินดาก็จำต้องยอมเดินไปขึ้นรถกับเขาอย่างไม่มีข้อแม้
- ผู้เขียน
