“แด๊ดหรือคะ ศศิไปที่ห้องแด๊ดมาค่ะไม่ได้ถือโทรศัพท์ไปด้วย ศศิเอาแจกันดอกกุหลาบไปวางที่หัวเตียงให้แด๊ด”
เสียงหัวเราะของบิดาที่อยู่ห่างไกลไปหลายร้อยไมล์ ทำให้คนที่เหมือนอ้างว้างอยู่ตัวคนเดียว น้ำตาเกือบร่วงเผาะ ทั้งที่ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วในการปรับอารมณ์ให้เข้าสู่สภาวะปกติ ศศิกลับจากนำแจกันไปวางที่ห้องบิดาแล้วก็ตรงกับมาที่ห้องนอนทันที เมื่อถึงเตียงนอนใหญ่ร่างระเหิดระหงก็โถมตัวลงซบหน้าร้องไห้กับที่นอน
ศศิร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง จนสาแก่ใจ คิดถึงที่มาเรียเดินมาบอกแล้วทำให้ต้องรีบสลัดคราบน้ำตา โทร.กลับไปหาเซซาเร่ทันที เพราะเธอรู้ดีว่าบิดาจะรอให้เธอโทร.กลับเสมอ หากโทร.มาแล้วไม่เจอหรือเธอไม่รับสาย
“น่ารักจริงๆ ลูกสาวแด๊ด”
“ศศิรักแด๊ดค่ะ แด๊ดสบายดีใช่ไหมคะ”
“แด๊ดสบายดี ไปหาหมอมาเมื่อวานหมอบอกว่าอาการแด๊ดดีขึ้นมากไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“จริงหรือคะ เป็นข่าวดีของศศิเลยค่ะ ไว้คราวหน้าศศิจะชวนดอ
