โชคดีที่อาหารมื้อนี้จบลงเร็วกว่าที่คาด เพราะบรีอันดาต้องรีบกลับไปทำงานที่สำนักงานทนายความที่โรมต่อ ดังนั้นเมื่อรับประทานอาหารเสร็จ ขณะเธอกำลังจะลุกหนี เจ้าพ่อหนุ่มไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นมา กลับจูงมือเธอให้ออกมาส่งบรีอันดาขึ้นรถด้วยกัน
“ปล่อยมือศศินะดอน อย่ามาถึงเนื้อถึงตัวกับศศิแบบนี้” คนตัวเล็กกว่าสั่งเสียงเข้ม พร้อมกับบิดมือตัวเองออก
“อยู่เฉยๆ เถอะน่า อย่าเยอะ เพราะความผิดเธอมันเยอะพอแล้ว เรื่องมากล่ะก็เธอได้เจอเยอะแน่ รับรองว่าจะขยับขาแทบไม่ออก”
ศศิอยากจะกรีดร้องดังๆ แล้วหาอะไรมาฟาดหัวไอ้โรคจิตแต่ติดที่บรีอันดากำลังจ้องมองมา
ดวงตาฉลาดเฉลียวของแขกสาวที่กำลังจะกลับ มองคนทั้งคู่อย่างสงสัย และก้มมองต่ำไปที่มือหนาของเจ้าพ่อหนุ่มที่จับจูงมือของน้องสาวนอกไส้ไม่ยอมปล่อย ก่อนจะเสแหงนเงยขึ้นราวกับไม่เห็นอะไร
“ขอบคุณสำหรับที่พักและมื้ออาหารที่แสนอร่อยนะอเล็กซ์” บรีอันดากล่าวขอบคุณและในจังหวะเด
