Married แต่งแล้ว (อย่า) รัก 21
1118 คำ
Married แต่งแล้ว (อย่า) รัก 21
คล้อยหลังที่นั่งอยู่ในห้องนอนคุณย่า ความเงียบเหงา ความอ้างว้างโถมเข้าสู่ความรู้สึกฉันอีกครั้ง และนั่นจึงทำให้ฉันร้องไห้จนหอบเหนื่อย เฝ้าถามตัวเองย้ำ ๆ ว่านี่มันคือเรื่องจริงเหรอ เมื่อไม่กี่วันก่อนเรายังได้นั่งกินข้าว นั่งคุยกันอยู่เลย ทำไม ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย
“...” นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงคุณย่าสักพักใหญ่ก็รับรู้ว่ามีใครบางคนเดินเข้ามา ฉันรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา ฉันไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น
“ผมจะพาไปเอง” คนมาใหม่เอ่ยบอกเสียงเบา ทั้งยังทำเหมือนจะเดินเข้ามาใกล้ เห็นแบบนั้นฉันก็รีบขยับลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกห่างจากเขาทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ” บอกปฏิเสธเสียงเรียบและยังฟังดูสั่นเครืออยู่ไม่น้อย ฉันเดินออกจากห้องคุณย่ากลับมาที่ห้องนอนตัวเองเพื่ออาบน้ำแล้วแต่งตัวเตรียมออกไปดำเนินการเรื่องเอกสาร
“พลอย...”
“...” ฉันยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่จ้องตัวเองจากเงาที่สะท้อนมานิ่ง ๆ ในหัวฉันโล่งมาก โล่งจนน่ากลัว
“ผมจะพาไป” อีกฝ่ายยังตามเข้ามาและนั่งรอบนเตียง ฉันไม่ได้ตอบและเรียกสติตัวเองกลับมาจนแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยถึงได้หยิบเอกสารต่าง ๆ มาตรวจสอบเมื่อครบแล้วก็เดินออกจากห้องนอน และไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะเดินตามไม่ห่าง
“คุณพลอยกินข้าวก่อนดีไหมคะ?” ป้าแจ่มเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่าฉันเดินลงบันไดมาแล้ว
“หนูไม่หิวเลยค่ะ ป้ากินข้าวเลยนะคะ แล้วก็ฝากเตรียมห้องให้เพื่อนหนูด้วยนะคะสักสองห้องค่ะ” เพื่อนน่าจะมาพักที่บ้านคุณย่าด้วยกัน
“ได้ค่ะ”
ได้ยินคำที่น่าพอใจก็ส่งยิ้มให้ป้าแจ่มก่อนจะเดินออกจากบ้าน จังหวะที่จะเดินขึ้นรถตัวเองคุณจอมทัพก็ดึงมือฉันให้เดินตามไปยังรถของเขาที่จอดอยู่นอกรั้วบ้าน แม้จะพยายามขัดขืนแรงดึงนั้นแต่ร่างกายก็ไม่อาจต้านแรงเขาได้เลยสักนิด เมื่อขึ้นรถอีกฝ่ายมาฉันก็เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรกับเขาเลยสักประโยค
“ขอโทษที่วางสาย...”
“อย่าพูดถึงเลยค่ะ” ฉันบอกแค่นั้นแล้วเงียบอีกครั้ง และนับว่าเป็นเรื่องดีที่คุณจอมทัพไม่ได้ดันทุรังที่จะพูดเรื่องเมื่อคืน เมื่อมาถึงที่ว่าการฉันก็จัดการดำเนินการเรื่องเอกสารทุกอย่าง ใช้เวลาสักพักใหญ่ก็เสร็จเรียบร้อยพร้อมกับฉันที่รู้สึกว่าร่างกายต้องการกาแฟสักแก้ว กระทั่งเดินกลับมายืนข้างรถก็เห็นคุณจอมทัพเดินเข้ามาใกล้ในมือถือแซนด์วิชและนมสดอีกหนึ่งแก้ว
“กินรองท้องก่อน เสร็จเรื่องประกันจะพาแวะกินข้าวก่อน”
“...” ฉันรับมาอย่างว่าง่าย ระหว่างที่นั่งรถไปเขาก็ถามว่าจะไปทำเรื่องประกันที่ไหนบ้าง ซึ่งฉันก็บอกไปทั้งหมดสามที่ ระหว่างที่กำลังเดินทางฉันก็ดื่มนมสดไปเท่านั้นเพราะฉันไม่มีแรงที่จะกลืนแซนด์วิชนั่นเลย ฉันเอนหลังพิงเบาะรถเหม่อมองออกไปริมหน้าต่าง หวนคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับคุณย่า และเป็นอีกครั้งที่ฉันปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบ ๆ
“เออ ว่าไง” เสียงของคนที่ขับรถอยู่ดังขึ้นเบา ๆ
(จัดการแล้ว เรียบร้อย น้องเป็นยังไงบ้าง)
“ไม่ดีเลย กูไม่น่าวางสายเลยว่ะ”
(เดี๋ยวพวกกูไปคุยกับน้องให้)
“ไม่เป็นไร งานพวกมึงจบก็ดีแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนกูพาน้องมาทำธุระ”
(เออ ๆ เดี๋ยวพวกกูเข้าไปช่วยงาน)
กว่าจะทำเรื่องอะไรต่าง ๆ เสร็จเรียบร้อยก็เกือบบ่ายโมง คุณจอมทัพตั้งใจจะพาไปกินข้าวแต่ฉันก็ปฏิเสธบอกเพียงแค่ว่าอยากกลับไปเตรียมงานสำหรับเย็นนี้ และนั่นจึงทำให้เขาพาฉันกลับโดยที่ไม่ลืมโทรไปสั่งให้คนงานที่บ้านเขาทำกับข้าวมาให้
ตอนนี้ทุกอย่างมันเหมือนความฝัน และฉันก็ได้แต่ภาวนาให้เรื่องทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน ฉันไม่พร้อมที่ยอมรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่ามันเป็นเรื่องจริง
ในคืนแรกเพื่อน ๆ นอนพักที่บ้านคุณย่า ฉันเองก็นอนพักด้วยส่วนคนที่ไม่คิดว่าจะมาค้างด้วยอย่างคุณจอมทัพฉันเองก็พบว่าเขาตามติดไม่ห่าง เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีเวลาให้ฉันห่างจากเขาเลย แต่ที่วัดต้องยอมรับจริง ๆ ถ้าไม่มีเขาและครอบครัว ฉันเองก็ไม่รู้เลยว่าต้องจัดการอะไรยังไง
ในคืนแรกฉันกลับมาถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืน กลับมาถึงก็อาบน้ำแล้วนั่งบนโซฟานิ่ง ๆ คุณจอมทัพที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเขาลอบมองฉันอย่างสังเกตอยู่เรื่อย ๆ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ฉันไม่ยอมนอนเขาก็ไม่นอน ฉันนั่งมองรูปตัวเองที่ถ่ายกับคุณย่าในโทรศัพท์จนเผลอหลับไป หากนับจริง ๆ ฉันไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อวานผ่านมาจนถึงตอนนี้ไม่แปลกใจเลยหากฉันจะเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
เพราะความอ่อนล้าทำให้หลับลึกและหลับนานหลายชั่วโมง เพราะเมื่อรู้สึกตัวตื่นก็เกือบสิบโมงเช้าแล้ว รวมถึงคนข้าง ๆ ที่หลับและกอดฉันอยู่ แทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามานอนบนเตียงได้ยังไง เพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายฉันนั่งที่โซฟามุมห้อง
“หิวหรือเปล่า” คนที่นอนซ้อนอยู่ทางด้านหลังเอ่ยถามเสียงเบา เมื่อฉันเริ่มขยับตัวแต่ก็ไม่สามารถไปไหนได้ไกลนักเพราะท่อนแขนแข็งแรงนั้นโอบรัดฉันไว้เสียแน่น
“ไม่ค่ะ”
“ไม่หิวก็ต้องกิน”
“อย่ามาสั่งค่ะ” ฉันยกแขนข้างที่โอบรอบเอวตัวเองไว้ให้ออกห่าง จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและทำธุระส่วนตัวของตัวเองทันที วันนี้น่าจะไปที่วัดช่วงบ่าย ซองต่าง ๆ ถูกแจกไปแล้วเพราะคุณป้ากับคุณลุงจัดการให้ ส่วนแขกที่มาร่วมงานก็มีคนคอยต้อนรับช่วยแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะไปอยู่กับคุณย่าให้นานที่สุด
- ผู้เขียน
