“คงเงียบพอจะคุยกันได้แล้วสินะ?”
‘เรนกิ’ ในร่างของจอมมารรีชม่อน พาเอลเลียตมาที่ป่าร้างหลังปราสาท สถานที่แห่งนี้เงียบสงบ เหมาะสำหรับคุณธุระสำคัญ แม้จะอยู่ตามลำพังภายใต้ท้องฟ้า แต่รอบด้านนั้นเปิดโล่ง ซึ่งสำหรับเขาแล้วย่อมดีกว่าอยู่ในห้องปิดที่ทำให้รู้สึกอึดอัดและชวนให้ใครบางคนคิดไปไกล
แต่ทันทีที่รีชม่อนถามจบ เอลเลียตก็พุ่งเข้ามากอด
รีชม่อนยืนตัวแข็งทื่อ ไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้หงุดหงิดมาก
“นี่!”
รีชม่อนร้องด้วยความรำคาญ หากแต่เอลเลียตกลับยังคงกอดเขาแน่น
“ปล่อยฉันนะ”
รีชม่อนพยายามดันไหล่ของคนที่ตัวสูงและใหญ่กว่าออกไป อาจเพราะรู้ว่าผู้กล้าก็คืออาจารย์ยูโกะ เขาจึงไม่ได้หวาดกลัวเอลเลียตเหมือนก่อนหน้านี้สักเท่าไร ติดก็แค่รู้สึกรำคาญใจ ไม่ชอบที่ตัวเองต้องมาถูกปั่นหัวอยู่ฝ่ายเดียว
วงแขนแข็งแรงยังคงโอบเอวของเขาไว้แน่น
รีชม่อนมุ่นหัวคิ้ว จากนั้นขยั
