บรรดาต้นไม้ทั้งหลายที่เมื่อคืนเธอมองแล้วกลัว น่าจะเป็นเพราะใบของมันร่วงจนเหลือแต่ลำต้นสูงชะลูดนั่นเอง จึงพานให้คิดไปต่างๆ นานา แท้ที่จริงเพราะเข้าสู่ฤดูแล้งอย่างที่นางพวงว่าใช้เสียงของจักจั่นเป็นตัวบอก
“เมื่อคืนคุณขิมเก่งนะครับขับรถเข้ามาจนถึงที่นี่ ผมเองยังไม่ค่อยกล้าขับในเวลากลางคืนเท่าไหร่”
บดินทร์ชวนหญิงสาวคุยหลังจากที่เงียบมาได้ระยะหนึ่ง เพราะนางพวงกับจุ้นพากันหลับตั้งแต่รถแล่นมาได้ไม่ถึงสิบนาที
“ไม่ได้เก่งอะไรหรอกค่ะ แต่ความจำเป็นบีบบังคับ”
หญิงสาวบอกไปตามตรง เพราะเธอเดินหน้ามาขนาดนี้จะให้ถอยหลังกลับไปไม่ได้เด็ดขาด แล้วก็มองไปที่กระจกโดยไม่รู้ตัวก็เจอสายตาดุๆ ของคนขับ ที่ไม่รู้ว่าพกปากมาด้วยหรือเปล่ามองเธออยู่ ช่างทำหน้าเดียวได้ตลอดเวลาจริงๆ น่าส่งไปเรียนการหัดปั้นหน้าจากบิดามารดาของเธอนัก ครั้นนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็เริ่มรู้สึกห่อเหี่ยวลง
“คุณหนีออกจากบ้านมาหรือไง”
คำถามที่หล
