นางพวงเลียบเคียงถาม ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าการที่เจ้าตัวร้องไห้คงเพราะคิดถึงบิดาคิดถึงมารดานั่นแหละ นางเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กทำไมจะไม่รู้นิสัยล่ะ
คนถูกถามนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะเอ่ย “แล้วป้าว่าหนูจะคิดถึงอะไรล่ะ”
“มีแค่น้องขิมคนเดียวเท่านั้นแหละที่รู้คำตอบ บางสิ่งที่เราเห็น ความจริงอาจไม่ได้เป็นเช่นนั้นฉันใด บางสิ่งที่เราคิดอาจไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเสมอไปฉันนั้น”
“แหม พูดเป็นปรัชญา” คนฟังเอ่ยแซว
“จำมาจากผู้พันน่ะ”
“ผู้พันของป้านี่ช่างเก่งรอบรู้ไปซะทุกอย่างจริงๆ” หญิงสาวอดค่อนขอดไม่ได้
“คงไม่ใช่ผู้พันของป้าหรอกจ้ะแต่จะเป็นผู้พันของใคร คงต้องรอดูต่อไป” นางพวงพูดแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อาจเป็นของดวงลดามั้งจ๊ะป้า ดูท่าทางจะหวงอีตาผู้พันนั่นเอาการประหนึ่งจงอางหวงไข่”
คนพูดคงไม่รู้ตัวหรอกว่า น้ำเสียงที่พูดนั้นออกแนวประชดประชันนิดๆ และคนอย่างนางพวงที่คอยสังเกตอยู่มีหรือจะจับความรู้สึกจากน้ำเ
