SENIOR 1
1179 คำ
Rrrrrrr (แม่)
“แม่จ๋า มะลิกำลังจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่นะ”
ฉันรับสายทันทีที่เห็นว่าเป็นชื่อของแม่โทรเข้ามา
(กลับมาไวไวนะหนูมะลิของลุง ฮ่าๆ)
“ละ ลุงชัย ...แม่ไปไหน
ทำไมลุงใช้โทรศัพท์แม่”
(อ๋อ อีบัวมันสลบอยู่ที่ตีนลุงนี่ล่ะจ๊ะ
เพราะมันไม่มีเงินให้ลุงแถมยังไม่ยอมบอกอีกว่าหนูมะลิไปอยู่ที่ไหน
...กลับมาหาลุงเร็วๆนะที่รัก ลุงจะรอ
ฮ่าๆ)
ฉันกดวางสายใส่พ่อเลี้ยงฉันทันที ตัวของฉันสั่นไปหมดน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความกลัว
“ฮึก แม่จ๋ามะลิ
ขอโทษ” ฉันอยากจะไปช่วยแม่ใจจะขาดแต่แม่เป็นคนบอกฉันไม่ให้กลับไปที่บ้านนั้นอีก
เพราะกลัวว่าฉันจะโดนพ่อเลี้ยงทำร้าย
ตุ๊บ!
“ขอโทษ ฮึก
ค่ะ” ฉันก้มหน้าเดินไปตามทางจนไปชนกับแผงอกกว้างทำให้ของทุกอย่างในมือหล่นลงที่พื้น
ร่างสูงก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนหรือแม้แต่จะก้มลงมาช่วยฉันก็ไม่มี
“คนอะไรแล้งน้ำใจจริงๆ” ฉันพูดบ่นงึมงำกับตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองเขา
แต่จู่ๆเขาก็ปิดปากแล้วลากฉันลงข้างทาง
“อื้อ!! อิ๊ดดดด
อ่อยอ๊ะ” ฉันทั้งทุบทั้งตีก็ไม่เป็นผลเขายังเอามือปิดปากฉันอยู่
“ชู่ว อย่าเสียงดัง
เดี๋ยวพ่อฆ่าทิ้งซะดีมั้ยเนี่ย” เสียงขู่จากด้านหลังทำให้ฉันไม่กล้ากระดิกตัวมีแค่น้ำตาเท่านั้นที่ยังไหลออกมาไม่ขาดสายเพราะความกลัว
“อึก อือออ
T_T”
“ร้องไห้ทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอ
...โอ้ย! สัสเอ้ยโดนมีดด้วยหรอวะ”
ฉันใช้โอกาสที่เขาปล่อยมือ ผลักเขาออกเตรียมจะวิ่งหนีแต่ดันไปเห็นเสื้อสีขาวที่มีเลือดซึมออกมาเป็นวงกว้างจากด้านข้างลำตัว
ทำให้ต้องยืนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นเพราะลังเลว่าจะช่วยหรือจะหนีเขาไปดี
...ไม่ได้นะ แกเป็นว่าที่คุณหมอนะมะลิ!! เขากำลังรอความช่วยเหลือแกนะ
...แต่เขาขู่จะฆ่าแกนะเว้ย!!
“เธอเป็นบ้าหรอ ยืนสะบัดหัวไปมาอยู่นั่นแหละ”
“เสียมารยาทฉันกำลังคิดว่าจะช่วยนายดีมั้ยต่างหาก แต่ปากแบบนี้คงไม่ต้องแล้วมั้ง” ถึงแม้ว่าปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ฉันก็ยังมีแอบห่วงเขาอยู่นิดหน่อยเพราะเลือดมันยังไหลไม่หยุดแสดงว่าแผลก็ลึกพอสมควร
“ไม่จำเป็น ไม่ต้องมาช่วยฉัน
โอ้ย! สัสเอ้ย
เจออีกทีกูจะแล่เนื้อมึงโยนให้หมากิน” เขาพูดอย่างอาฆาตแค้นก่อนจะพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้
หมับ!
“ทำอะไร ...ปล่อยแขนฉัน”
ฉันขว้าแขนเขามาแล้วดึงให้ลุกขึ้นแต่ร่างสูงยังขืนตัวไว้ไม่ให้ฉันช่วย
“ลุกขึ้นแล้วไปทำแผลสิ เลือดนายจะหมดตัวอยู่แล้ว”
เขามองหน้าอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ยอมให้ฉันพยุงตัวขึ้น
“หอฉันอยู่ใกล้ๆตรงนี้ เดินอีกนิดนึงทนไหวใช่มั้ย”
เพราะว่าเขาไม่ตอบฉันเลยโมเมไปเองเลยว่าเขาไหว
ดีที่ห้องฉันอยู่ด้านล่างเขาเลยไม่ต้องเดินขึ้นบันไดเยอะให้แผลปริ
“นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ”
“ทำไมห้องเธอเล็กจังวะ เล็กกว่าห้องน้ำบ้านฉันอีก”
ฉันวางกล่องทำแผลไว้ที่โต๊ะแล้วมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
-_- คนอุตส่าห์ช่วยแล้วยังมาทำปากเสียใส่อีกนะ
“มันเรื่องของฉัน ...เคยมีคนบอกมั้ยว่านายปากเสียน่ะ
-_-”
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ
เบาๆหน่อยสิ” ฉันจงใจจิ้มเข้าไปที่แผลแรงๆเพราะหมั่นไส้ปากช่างติของเขา
“ปากแผลนายกว้างมากเลยนะ ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเย็บแผล”
“เป็นหมอ?”
“ว่าที่ย่ะ ฉันเรียนแพทย์ปี
1 มอ B” ฉันเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดลงกล่องแล้วเอาไปเก็บไว้ที่เดิมก่อนจะมานั่งที่ตรงข้ามกับผู้ชายคนนี้นั่ง
“ฉันอยู่ปี 4 มอ
B ” เขากอดอกแล้วเอาเท้าวางที่โต๊ะรับแขก
จนฉันตีไปที่ขาเขาแรงๆ เขาถึงยอมเอาเท้าลง
“นายกลับไปได้แล้ว นี่มันดึกมากแล้วเดี๋ยวพ่อแม่นายจะเป็นห่วง”
“พ่อแม่ฉันอยู่ต่างประเทศ ..เดี๋ยวนะ
เธอควรเรียกฉันว่ารุ่นพี่หรือเปล่า” ร่างสูงขมวดคิ้วแล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ
“อะ อะไรเล่า อย่ามาทำบ้าๆในบ้านนี้
ฉันเพิ่งช่วยชีวิตนายไว้นะ” ฉันหลับตาปี๋แล้วเอามือดันหน้าอกแน่นๆนั่นไว้ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้กว่านี้
“เรียกเฮียไฟสิ” ร่างสูงกระซิบข้างหูเบาๆทำให้ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเลย
กลิ่นบุหรี่อ่อนๆติดกับลมหายใจของเขามามันไม่ได้เหม็นนะ
มันหอมเย็นไ คล้ายกับกลิ่นตัวของเขาเลย
“อย่ามาใกล้ฉันนะ ออกไปเลย”
ดันยังไงก็ไม่ยอมถอยออกไปซะทีจนฉันหมดปัญญาแล้วนะ
คนบ้า!
“เรียกสิ ไม่งั้นก็อยู่ท่านี้กันยันเช้า”
เหมือนว่าอีตารุ่นพี่นี่จะไม่ยอมออกไปถ้าฉันไม่เรียกเขาว่าเฮีย
“เฮียไฟ! เรียกแล้ว
ออกไปซะทีสิ” เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะถอยกลับไปนั่งที่เดิม
เราสองคนต่างนั่งจ้องหน้ากันอย่างนั้นจนเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นและเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แม่
...เอายังไงดี ถ้าเป็นพ่อเลี้ยงฉันโทรมาล่ะ
Rrrrrrrr(แม่)
“สะ สวัสดีค่ะแม่” ฉันกดรับสายด้วยอาการสั่นๆ
จนไม่ได้สนใจคนข้างหน้าว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
(อีมะลิ!! กูรอมึงนานแล้วนะ
...อยากเห็นแม่มึงตายมากใช่มั้ย!!!)
“อย่านะ!! ลุงจะทำอะไรแม่หนู”
เสียงเกรี้ยวกราดจากปลายสายที่ขู่มานั้นทำให้ฉันเริ่มกลัวจริงๆเพราะพ่อเลี้ยงของฉันเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก
กล้าทำทุกอย่างกับทุกคนที่ทำให้ตัวเองไม่พอใจ
(ถ้ามึงไม่มาหากูตอนนี้!! กูจะกระทืบแม่มึงจนตายเนี่ยแหละ
/...อย่ามานะมะลิ!!
โอ้ย!!!) เสียงแม่ตะโกนแทรกมาทำให้ใจฉันยิ่งร้อนรนน้ำตาที่หยุดไหลไปกลับเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้งนึง
พี่ไฟดึงโทรศัพท์ฉันไปกดเปิดลำโพงก่อนจะนั่งฟังเงียบๆซึ่งฉันไม่มีแรงที่จะคิดอะไรแล้วตอนนี้
“ละ ลุงอย่าทำอะไรแม่หนูนะ ฮืออ
อย่าทำแม่นะ”
(กูให้เวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียวมาหากูตอนนี้ ไม่งั้นเตรียมตัวรับศพแม่มึงได้เลย ...เกะกะจริงๆเลยมึง พลั่ก!
/ ...โอ้ยย)
- ผู้เขียน
