SENIOR 7

1377 คำ
Rrrrrrrrr (Unknown) “ใครอีกวะ -_-” แม่งเอ้ย เปิดโทรศัพท์ได้แปปเดียวก็โทรหากูอย่างกับเป็นคอลเซนเตอร์เลยนะ เบอร์แปลกๆแม่งดันมีทุกวันอีก (ญาติคุณบัวหรือเปล่าคะ!!) “บัว ...ครับ มีอะไรหรือเปล่า” แม่บัวคือแม่ของมะลิ ผมให้เบอร์ของตัวเองกับโรงพยาบาลไว้เผื่อว่ามีเรื่องฉุกเฉินเกิดขึ้น ติดต่อผมน่าจะสะดวกที่สุด (คือมีผู้ชายอ้างตัวเป็นสามีมารับคนไข้กลับไปแล้วนะคะ!) “ตั้งแต่เมื่อไหร่?” (สองชั่วโมงก่อนค่ะ อยู่ระหว่างเปลี่ยนเวรพอดี พยาบาลเลยปล่อยให้คนไข้กลับไปค่ะ) “อืม เดี๋ยวผมจัดการเอง” ผมวางสายไปก็เจอเข้ากับสายตาของมะลิยืนมองอย่างสงสัยอยู่ที่ประตูห้องนอน น่าจะได้ยินที่คุยแหละแต่คงไม่ทุกประโยค ไม่งั้นคงร้องไห้แล้ว “ใครโทรมาคะ ที่โรงพยาบาลหรอ?” “อืม แม่มะลิอาการดีขึ้นแล้วนะ แต่ยังไปเยี่ยมไม่ได้เพราะหมอขอดูอาการก่อน” แววตาที่ดีใจของมะลิทำให้ผมโคตรรู้สึกผิดเลยที่โกหกน้องไปแบบนั้น แต่ผมไม่อยากให้น้องต้องเป็นกังวลไปมากกว่านี้นี่นา ...เรื่องไอ้ชั่วนั่นเดี๋ยวผมจัดการเอง “เฮียกลับก่อนดีกว่า ...อย่าลืมล็อคประตูด้วยนะ ฝันดีค่ะ” หมับ! จุ๊บ “อะ เอ่อ ฝันดีค่ะ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ >< ” ผมที่กำลังจะหมุนตัวออกจากห้อง มะลิก็วิ่งมาคว้าแขนผมไว้แล้วจุ๊บมาที่แก้มผมเร็วๆทีนึง ก่อนจะถอยออกไปยืนไกลๆแล้วหน้าแดง หลับตาเหมือนว่าอายมากๆ ...โห ยิ่งรู้สึกผิดหนักกว่าเดิมเลยกู “อะ อื้ม ครับ ...เฮียไปก่อนนะ” ผมเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านหน้าของหอพักเธอ พวกลูกน้องของป๊าเปิดประตูให้แล้วพาผมไปที่บ้านของแม่บัวทันที พอไปถึงก็ไม่เจอใครเลยซักคน ข้าวของของแม่บัวกับไอ้ชัยหายไปหมด “พวกมึงค้นในบ้านให้ทั่ว ...ส่วนพวกมึงไปหามาว่ามันพาแม่ของมะลิไปไว้ที่ไหน” ลูกน้องพยักหน้ารับคำสั่งแล้วแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ “นายครับ ของใช้ส่วนตัวของทั้งสองคนหายไปเหลือแค่เพียงบางส่วนเท่านั้น ส่วนไอ้แก่นั่นมันเป็นมือปืนเก่าครับตามหาตัวไม่ยากเพราะมีหมายจับอยู่หลายพื้นที่” “ตามล่ามัน แล้วจับมันมาให้กู ...ยิงได้แต่อย่าให้ตาย กูต้องการตัวมันเป็นๆ!!” “ครับนาย!!!” FIRE OFF ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วชีวิตฉันค่อนข้างปกติมาก แต่ที่แปลกใจคือทำไมหมอยังไม่อนุญาตให้เยี่ยมแม่ได้ซะที พอไปหาก็มีแต่บอกว่ายังเข้าเยี่ยมไม่ได้เดี๋ยวคนไข้ได้รับเชื้อโรคแล้วอาการทรุด ...ฉันก็เรียนหมอนะ แต่ยังไม่เคยอ่านเจอเคสแบบนี้เลย แปลกจัง “หวัดดีจ้ะน้องมะลิ พี่ชื่อเพทายนะ ?เป็นพี่ปีสี่” พี่เพทายเข้ามาทักระหว่างที่ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่หน้าคณะ ฉันก็ยกมือไหว้เขาตามปกติ ...ปกติไม่เคยเห็นมาทักฉันนะ ทำไมวันนี้มาทักได้เนี่ย “วิชานี้ยากน่าดูเลยใช่มั้ยล่ะ พี่ติวให้ได้นะ ถ้า....” “ถ้า? ถ้าอะไรหรอคะ” “ถ้ามะลิช่วยติดต่อไฟให้พี่น่ะ!” พี่เพทายยิ้มอย่างเขินๆ ก่อนจะนั่งลงที่ตรงข้ามกับฉันแล้วจับมือของฉันเอาไว้แน่นอย่างอ้อนวอน “เอ่อ คือว่า...” “นะๆๆ ถือว่าช่วยพี่ก็ได้ พี่ชอบไฟเขาจริงๆ ...เดี๋ยวพี่เอาชีทที่สรุปของวิชาอาจารย์ให้ทั้งหมดเลย นะๆๆ” ฉันยังไม่ทันที่จะตอบตกลงอะไรไปพี่ไฟก็เดินเข้ามาพอดี พี่เพทายยิ้มอย่างเขินๆก่อนจะขยิบตาเป็นสัญญาณให้ฉัน “ลิ วันนี้กินข้าวร้านไหนดี” พี่ไฟไม่ได้หันไปมองหน้าของพี่เพทายเลยเขาเดินมานั่งข้างๆแล้วมองที่ฉันก่อนจะช่วยเก็บพวกหนังสือเรียนเข้ากระเป๋าแล้วเอาไปถือไว้เอง ตึก! “อ่ะ เอ่อ สวัสดีค่ะ ? ...มะลิจ๊ะ” พี่เพทายเอาเท้าสะกิดฉันแล้วทำหน้าส่งซิกอีกครั้ง ...เห้อ ก็ได้ถ้าอยากรู้จักมากขนาดนั้น “เฮียคะ นี่พี่เพทายค่ะ รุ่นพี่ของลิ” พี่เพทายยิ้มอย่างเขินๆก่อนจะเอามือทัดผมอย่างอายๆ เฮียไฟปรายตามองแล้วพยักหน้าให้เบาๆ “อืม หวัดดี...แล้วตกลงลิจะไปกินร้านไหน ร้านเดิมมั้ยล่ะ” เฮียไฟหันมาขอคำตอบฉันอีกครั้งพี่เพทายก็ได้แต่ยิ้มเก้อๆ ก่อนจะเดินมาแทรกกลางฉันกับเฮียไฟ ...เกือบล้มไปแล้วฉัน “พี่ไปด้วยได้มั้ยจ๊ะมะลิ ...รบกวนด้วยนะคะไฟ” ยังไม่ทันที่จะตอบตกลงอะไรเลย พี่เพทายก็คล้องแขนฉันแล้วดึงให้เดินตามเธอไป เฮียไฟก็มองอย่างเอือมๆก่อนจะเดินมาอยู่ข้างๆฉัน “รถสวยจังเลยค่ะ คันนี้แพงมากเลยใช่มั้ยคะ ?” พี่เพทายยิ้มหวานๆส่งไปให้เฮียไฟ แต่ก็ต้องโดนเมินทุกครั้ง “พี่นั่งข้างหลังไม่ได้เลยอ่ะมะลิ พอดีว่าเมารถมาก ...ขอนั่งข้างหน้านะ” ฉันยังไม่ได้ตอบเลยนะ!! พี่เพทายเปิดประตูรถแล้วไปนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับอย่างถือวิสาสะ จริงๆฉันก็เมารถนะ แต่เธอคงเมามากกว่า กลับไปกินยาเดี๋ยวก็คงจะหายมั้ง “ไฟคะ คืนนี้มีแผนจะไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า เพทายมีร้านแนะนำด้วยนะ บรรยากาศดีมากเลย” พี่เพทายพูดเสียงเจื้อยแจ้วทั้งที่ในรถนี้เงียบมาเกือบๆสิบนาทีได้แล้ว ฉันเงียบเพราะกำลังเมารถอย่างหนัก แล้ววันนี้รถติดมากกว่าปกติทำให้อาการฉันยิ่งแย่ เฮียไฟเงียบเพราะเขากำลังสังเกตฉันผ่านกระจกหลังพอเห็นหน้าฉันซีดก็เอี้ยวตัวมาลูบหัวฉันเบาๆแล้วยื่นยาดม ยื่นน้ำดื่มให้ “ไหวมั้ย เฮียมีลูกอมกินป่าว” ฉันส่ายหน้าแล้วเอาหัวฟุบไปที่เบาะของเฮียไฟอย่างหมดแรง ถ้าเอาอะไรเข้าปากตอนนี้นะ อ้วกพุ่งแน่ๆ “นอนซะตัวเล็ก เดี๋ยวถึงร้านแล้วเฮียปลุก” ฉันทิ้งตัวนอนลงที่เบาะรถข้างหลัง เฮียไฟก็ถอดเสื้อคลุมยื่นมาให้ พี่เพทายได้แต่หายใจฟึดฟัดเพราะเฮียไฟไม่ได้ตอบคำถามเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเอี้ยวตัวมาเหมือนจะมองฉันแต่ก็พอจะดูออกแหละว่าอยากเข้าใกล้เฮียไฟแค่ไหน ...เพราะเอี้ยวตัวมาทีหน้าห่างกันแค่คืบเดียวเอง -_- “น้องมะลิ ไหวมั้ยเดี๋ยวพี่ช่วยพัดให้นะจ๊ะ ...เพทายเคยช่วยปฐมพยาบาลคนมาเยอะน่ะค่ะ เลยพอจะรู้เรื่องบ้าง” เฮียไฟถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะหันไปสนใจถนนต่อ ดูก็รู้ว่าเริ่มหงุดหงิดแล้ว -_- “ตัวเล็กถึงร้านแล้ว” เฮียไฟลูบเบาๆที่หัวฉันแล้วค่อยๆพยุงตัวฉันออกมาจากรถ “อยากจะอ้วกเลยอ่ะ T_T” “เก่งมาก เจ้าลิน้อยของเฮีย” “ขะ เข้าร้านกันเถอะค่ะ!” พี่เพทายสะกิดที่แขนฉันแล้วดึงให้เดินตามเข้าไปในร้าน ฉันก็เดินโคลงเคลงตามไป ทำไมวันนี้โลกหมุนแปล๊กแปลกกกก “ระวังหน่อยลิ เดี๋ยวล้ม” เฮียไฟดึงมือฉันไว้ทำให้หลุดจากการเกาะกุมของพี่เพทาย ซึ่งเธอก็ทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมามาก “ลิไปห้องน้ำก่อนนะ จะอ้วกแล้ว” ฉันกระซิบให้เฮียไฟได้ยินแค่สองคน พอลุกขึ้นก้มีอาการเซนิดหน่อย “ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย” ฉันส่ายหน้าแล้วเดินออกมาจากโต๊ะได้แค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็ได้ยินเสียงพี่เพทายพูดว่า… “เพทายชอบไฟนะคะ มาคบกับเพทายดีกว่ามั้ย ...รับรองถึงใจกว่ามะลิแน่นอน ?”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม