ขะ ขออะไร ฉันกลืนน้ำลาย เหงื่อเริ่มผุดซึมตามหน้าผากเมื่อสบนัยน์ตาสีดำสนิทและรอยยิ้มที่ค่อยๆ เผยทีละนิด ตรงข้ามกับชีวิตฉันที่กำลังจะมอดดับลงเรื่อยๆ
“หมอนอีกใบ” ไลท์กะพริบตาหนึ่งครั้งตอนที่พูดจบประโยค และนั่นทำให้ฉันหลับตาอยู่สองวินาทีเพื่อสงบใจ…
โอ๊ย! ขอหมอนแล้วจะยิ้มน่ากลัวทำไมวะเนี่ย ฉันกลัวนะ!
“อะ อืม” ฉันตอบรับแล้วทำท่าจะปิดประตูแต่ด้วยแรงของไลท์ที่ดึงอยู่ ฉันก็เลยปิดไม่ได้ ฉันพยายามจะดึงอีกรอบแต่เขาก็ยังจะหน้าด้านต้านแรงฉันแล้วยิ้ม
“จะปิดทำไม ก็เดินไปหยิบหมอนให้ก่อนสิ”
“ฉันรู้แต่ว่า…” ฉันอึกอักแล้วมองหน้าไลท์ และก็เกิดประโยคนึงในหัว.... เออ ช่างเถอะ ทะเลาะไปก็เสียดายน้ำลาย เก็บไว้กลืนเล่นยังรู้สึกดีกว่าอีก “จะเอาหมอนใบเดียวใช่มั้ย?”
“หัวก็มีอยู่อันเดียว จะให้หนุนกี่ใบล่ะ”
เออ ใครจะไปรู้ล่ะ ก็นายมันคนปกติซะที่ไหน!
“แล้วจะเอาอะไรอีกมั้ย ฉันจะได้หยิบทีเดียว”
“ได้เหรอ” ไลท์กะพริบต
