“ผ้าพันแผลตรงนี้อย่าเพิ่งแกะออกนะ รอสัก 4-5 ชั่วโมง” เสียงของอีพี่หน้าเหี้ยมนั่นดังขึ้นมาเขากำลังหมายถึงแผ่นพลาสติกใสๆ ที่ปิดทับแผลฉันกันเชื้อโรค เขาเริ่มร่ายวิธีดูแลยาวเหยียดในขณะที่ฉันรู้สึกตึงๆ บริเวณไหล่ขวา ความหงุดหงิด โกรธ โมโห ปนกันไปหมด
ฉันมีรอยสัก… แถมยังสักเป็นชื่อของคนที่ฉันไม่ต้องการด้วย! ฉันร้องคอแทบแตกตอนที่เขาล็อกฉันไว้ และประโยคๆ เดียวก็หยุดฉัน ฉันรู้ว่าสู้ไปก็เท่านั้น เขาจะทำมันอยู่ดี เพราะมันเป็นอย่างนี้มาตลอด
อย่าให้เขาเผลอนะ ฉันจะสักคำว่าชั่วกลางหน้าผากของเขาตัวใหญ่ๆ เอาให้ยืนอยู่บนเทือกเขาอัลไตก็ยังเห็นอ่ะ คอยดู! ฉันนั่งคอตก อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก สมองของฉันเริ่มไม่ทำงาน เพราะไม่อยากจินตนาการสิ่งที่อาจจะเกิดหลังจากนี้
“เข้าใจละ” ไลท์ตอบอีพี่หน้าเหี้ยมก่อนจะหันมามองไหล่ขวาฉัน เขาถลกแขนเสื้อฉันขึ้นแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว “มันสวย ฉันชอบ”
“...”
สวยกะผี
