“...” ฉันไม่ตอบและแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเพื่อจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์บ้าๆ นี่ พวกเราเดินมาจนสุดทาง จู่ๆ ไลท์ก็ชะงักฝีเท้าพร้อมกับหยุดยืนมองร้านๆ หนึ่งด้วยสีหน้าสนอกสนใจ
“ฉันว่าฉันคิดอะไรดีๆ ออก” คนตัวสูงว่าแล้วบีบมือฉันเบาๆ แต่ไอ้คำว่าอะไรดีๆ ของเขามันฟังแล้วดูหลอนอย่างประหลาด ฉันย่นคิ้วแล้วมองไลท์ ไม่รู้ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก
“อะไรเหรอ?”
“ก็เธอชอบทำท่าจะหนีฉันอยู่เรื่อย แถมไอ้เวรนั่นยังจ้องจะมาเคลมเธออีก”
“ฉันไม่ได้จะหนีสักหน่อย ฉันก็แค่…” ฉันกำลังหาข้ออ้างและเหตุผลมาสนับสนุนคำโกหกของตัวเองให้ดูน่าเชื่อถือแต่ฉันกลับชะงักเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเห็นป้ายร้านที่ไลท์หยุดยืนมองอยู่นาน ใจฉันก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม “นายคงไม่ได้คิดจะ…”
ฉันอึกอัก ยังไม่ทันจะถามเขาได้ครบประโยค ก็เหมือนไลท์จะรู้ว่าฉันสื่อถึงอะไร นัยน์ตาสีดำสนิทฉายแววชั่วร้ายเพียงแวบเดียวก็ตอบกลับมา
“คิด”
“ไม่เอา ฉันกลัว” ฉันดึงแขนตัวเองแ
