ฮะ…. ฉันกลืนน้ำลายคิดในใจว่านี่ล้อเล่นกันรึเปล่า แต่ไม่เลย มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเขาค่อยๆ ผละมือออกจากริมฝีปากของฉันและจิ้มอะไรบางอย่างให้ชิดแผ่นหลังฉันมากขึ้นอีก ฉันแอ่นตัวดันออกมาด้านหน้าเพื่อหลบแล้วกำหมัดแน่นเพื่อตั้งสติ
ใคร… ฉันพยายามที่จะเบี่ยงสายตาและหันหน้าไปมอง ทว่าฉันไม่อาจทำได้ คนด้านหลังใช้อะไรบางอย่างนั้นจี้แผ่นหลังจนฉันเริ่มสัมผัสได้ว่ามันกำลังบาดเสื้อ…
มีด… ฉันเดาว่ามันเป็นมีด แค่นึกฉันก็หายใจไม่ออก เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดเต็มหน้าผาก เจ้าของเสียงทุ้มพยายามดันให้ฉันเดินไปข้างหน้า ส่วนฉันได้แต่ส่งสายตาล่อกแล่กมองไปที่คนอื่นเผื่อจะมีใครสักคนเห็นฉัน
ให้ตายเถอะ ที่นี่สถานีตำรวจนะ! ประเทศไทยมันไม่ปลอดภัยขนาดนี้แล้วเหรอ!
“อย่าลูกเล่นเยอะ เพื่อนฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอนิดหน่อย ไม่ทำอะไรหรอก” หมอนั่นกระซิบกระซาบก่อนจะค่อยๆ ขยับมาหาฉันและกอดคอข้างนึง ทำเหมือนเราเป็นเพื่อนและมาด้วยกั
