ฉันยืนนิ่งแล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ลมเย็นพัดเข้าปะทะหน้าฉันวูบหนึ่ง ใจฉันก็นึกถึงหน้าไลท์ขึ้นมาพร้อมกับเสียงไม้ที่ฟาดเข้ากับเนื้อของเขาดังปั่กในวันนั้น แค่จินตนาการถึงมันฉันก็ไรขนอ่อนลุกชันและสะดุ้งอย่างเสียไม่ได้
ไม่ ไม่ ฉันไม่จำเป็นต้องคิดถึงมันหรอก! ถ้าเขาสาหัสมันก็ดีแล้วสิ พ่อเขาต้องร้องไห้น้ำตาเป็นสายแน่ๆ ต่อให้พ่อเขาไม่ร้องก็ต้องมีใครสักคนที่รักเขาจริงๆ ปรากฎตัวมาบ้างแหละ!
ฉันเม้มริมฝีปากก่อนจะก้มโค้งลงนิดนึงแล้วจับไม้น่ากลัวนั่นขึ้นมาแล้วเดินไปทางคนตัวสูง เขายื่นมือออกมารอรับ ทว่าจู่ๆ เขาก็ชักมือกลับแล้วยกยิ้มที่มุมปาก
“ไม่สิ แบบนี้ดีกว่า ถ้าฉันจับไม้ตอนนี้แล้วรอตีมัน มันก็จะแค่เจ็บตัว” หมอนั่นหัวเราะเหมือนคนโรคจิตพลางส่งยิ้มให้ฉัน “แต่ถ้ามันเดิน
มาแล้วเห็นเธอเป็นคนส่งไม้ให้ฉันกับมือ น่าจะสนุกกว่า”
“นี่!”
“ทำไมล่ะ เธอไม่ได้ชอบมันสักหน่อย สนทำไม มันบังคับให้เธอคบกับมันนิ”
