ฉันชะงักแล้วมองไลท์ด้วยสายตาน่าสงสาร มือทั้งสองข้างของฉันบีบกัน สัมผัสได้ถึงความเย็นชื้น สมองของฉันว่างเปล่า ข้ออ้างทั้งหลายหายจากความคิดไปหมดเพราะฉันรู้ว่าตอนนี้อ้างอะไรไป ไลท์ก็ไม่มีทางเชื่อฉันแน่ๆ จะแปลงร่างเป็นเอ็กเม็นซ์แล้วผลักเขาออกไปเพื่อหนีก็ทำไม่ได้ แรงก็น้อยนิดเหมือนหมัดแมว ไม่ว่าทางไหนชีวิตฉันก็แขวนอยู่บนเส้นด้ายทั้งนั้น
“คือ” ฉันเม้มริมฝีปาก ขอบตาร้อนขึ้นมาตอนที่มองไลท์ก่อนจะพูดเรื่องที่ไร้สาระออกไปอีกแล้ว “ที่จริงแล้วฉัน...”
“...”
“เป็นเอดส์”
ไลท์เงียบแล้วกลอกตาพร้อมถอนหายใจแรงมาก ฉันยิ้มแหยรู้แก่ใจว่าเขาคิดอะไรอยู่… เออ เอาเข้าไป ฉันจะพยายามทำไมเนี่ย!
“เธอนี่พูดอะไรไร้สาระ ฉันไม่ให้เธอพูดแล้ว” ไลท์ส่ายหัวสองรอบ ฉันก้มหน้าหงอยรู้สึกสิ้นหวังอย่างประหลาด อย่างน้อยบางทีความไร้สาระของฉันอาจจะทำให้เขาหมดอารมณ์บ้างก็ได้ แต่ความหวังกะจ้อยร่อยที่จะรอดของฉันมันก็ริบหรี่ลงทันทีที่น
