ฉันนิ่งไปตอนที่ไลท์พูดจบ นัยน์ตาสีเข้มดูมืดมนจนฉันทำตัวไม่ถูก ฉันไม่กล้าจะจินตนาการว่าสิ่งที่เพิ่งได้ฟังหมายถึงอะไร เพราะมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ จู่ๆ ทุกอย่างก็เงียบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันสบตาของเขา
“นายหมายถึง…” เสียงของฉันเงียบไปเพราะไม่กล้าที่จะเอ่ยสิ่งที่คิด การที่ฉันฟังเขาแล้วนำเรื่องมาปะติดปะต่อ ไม่ว่าจะนึกยังไง ฉันก็นึกออกอยู่แค่อย่างเดียว
“ตอนนั้นบริษัทพ่อฉันล้ม เพื่อนที่ร่วมหุ้นด้วยกันหอบเงินทั้งหมดหนีไป เราไม่มีเงินเลยสักบาท”
“...”
“ไข่ใบเดียว บ้านฉันแบ่งกันกินสามคน”
ฉันเงียบ ไม่รู้ว่าควรแทรกมั้ย ก่อนหน้านี้ฉันมองเขาเป็นคนที่น่ากลัวมากแต่ตอนนี้เหมือนมุมมองฉันจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย สายตา น้ำเสียง กริยา ทุกอย่างของเขาเหมือนกับป้อมปราการขนาดใหญ่ที่มีไว้ป้องกันตัวเองจากเรื่องแย่ๆ และคนอื่น
“แล้ววันนึงพ่อฉันก็หยิบปืนขึ้นมา บอกฉันว่าทุกอย่างจะโอเค” นัยน์ตาสีเข้มดูหม่นลง เสียง
