ตอนที่ 8 ถ้าคุณมีน้ำยา
959 คำ
.
..
...
....
“นักบินเป็นชื่อเล่นฉันเอง” เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำหน้างง นักบินจึงบอกความจริงไป
“อองั้นเหรอครับ ชื่อเพราะดีนะ” เจ้าตัวยิ้มให้อย่างเสแสร้งแล้วเอ่ยกับทุกคน “ขอบคุณทุกคนที่เมตตาผมนะครับ” ว่าแล้วก็ยกมือไหว้สวย ๆ
นักบินนั่งเงียบมองดูทุกอิริยาบถของอีกฝ่าย ทำไมถึงได้ต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างนี้นะ เวลาอยู่กับเขาซนอย่างกับลิง ปากก็จัดอย่างกับแม่ค้าในตลาด อย่างนี้มันสองมาตรฐานชัด ๆ
“เราต่างหากที่ต้องขอบใจหนูปลาวาฬ ที่ช่วยมาอุ้มท้องหลานคนแรกของตระกูลให้เรา หวังว่าหนูจะไม่ทำให้เราผิดหวังนะจ๊ะ” คุณหญิงฉัตรฉายเอ่ย
“ผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วครับ ห่วงแต่คุณนักบินนั่นล่ะว่าจะเอ่อ...มีน้ำยารึเปล่า” เจ้าตัวเอ่ยพาดพิงคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้นนักบินก็หันขวับไปมองทันที ส่วนปลาวาฬก็ทำหน้าตายแล้วหันไปโปรยยิ้มให้กับทุกคนแทน
“ได้ยินรึยังนักบินทุกอย่างขึ้นอยู่กับแกแล้วนะ” ผู้เป็นแม่หันไปเอ่ยกับลูกชาย
“ครับแม่” เจ้าตัวยอมรับแต่โดยดี อย่าให้อยู่กันสองต่อสองนะจะจัดการซะให้เข็ดหลาบเลยทีเดียว
“ขอแนะนำตัวบ้างนะ ผมชื่อนักรบเป็นน้องชายพี่นักบินครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ชายหนุ่มรูปหล่อเอ่ยแทรกขึ้นมา
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณนักรบ”
“ว่าแต่ปลาวาฬอายุเท่าไหร่แล้วครับ”
“ผมยี่สิบปีแล้วครับ”
“อ้าว! อายุเท่ากันเลย ถ้างั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน เรียกนักรบเฉย ๆ ก็ได้นะ”
“ไม่ดีมั้งครับผมเป็นแค่ลูกจ้างจะมาตีตัวเสมอเจ้านายได้ยังไงกัน” พูดอย่างถ่อมตัว คุณหญิงฉัตรฉายเห็นอย่างนั้นยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่ เด็กอะไรจะน่ารักและมีสัมมาคารวะขนาดนี้
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหนูปลาวาฬ ลูกชายฉันเป็นคนง่าย ๆ ไม่ถือตัว”
“ถ้างั้นผมก็ยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับนักรบครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มให้กับเพื่อนใหม่
ระหว่างที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างสนุกปากนั้น นักบินก็พูดแทรกขึ้นมาเพราะทนความเสแสร้งของอีกฝ่ายไม่ไหว
มันน่าหมั่นไส้เสียจริง ๆ
“ผมขอพาปลาวาฬขึ้นไปดูห้องก่อนนะครับ”
“กำลังคุยกันสนุกปากเชียว แต่ไม่เป็นไรค่อยลงมาคุยกันใหม่นะหนู”
“ครับคุณฉัตร”
นักบินลุกขึ้นยืนแล้วหันมาเอ่ยกับคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ตามฉันมาเดี๋ยวจะพาขึ้นไปดูห้อง”
ปลาวาฬมองหน้าแวบหนึ่งแล้วหันไปยิ้มให้ทุกคน
“ผมขอตัวก่อนนะครับทุกคนแล้วค่อยคุยกันใหม่ครับ” เจ้าตัวลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ก่อนจะเดินตามหลังร่างสูงไปอย่างเงียบ ๆ โดยมีคนขับรถถือกระเป๋าตามขึ้นไปให้ด้วย
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่งนักบินก็หยุดอย่างกะทันหัน ทำให้คนที่เดินตามหลังมาชนเข้าให้ เพราะมัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับความใหญ่โตและสวยหรูของตัวบ้าน
“จะหยุดทำไมไม่บอก” เจ้าตัวมองหน้าแล้วถลึงตาใส่
“นายนั่นล่ะที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง” ทำหน้าดุใส่แล้วหันไปเอ่ยกับคนที่ถือกระเป๋าอยู่ด้านหลัง “วางกระเป๋าไว้ตรงนั้นล่ะแล้วลงไปได้”
“ครับคุณนักบิน”
เมื่อคนขับรถลงไปแล้วนักบินก็หันมามองปลาวาฬอีกครั้ง
“ถือกระเป๋าตามเข้ามา”
เจ้าตัวไม่พูดอะไรเดินไปถือกระเป๋าของตัวเองแล้วตามเข้าไปในห้อง
เมื่อเดินเข้าไปในห้องเจ้าตัวก็ทำตาโตทันที เพราะภายในห้องนอนถูกตกแต่งได้อย่างสวยหรูตามสไตล์ยุโรป ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ จะเห็นก็แต่ในหนังในละคร วันนี้เขาได้รู้แล้วว่าสวรรค์บนดินมันเป็นยังไง
“โอ้โหหรูหรามาก นี่คุณจะให้ผมนอนที่ห้องนี้คนเดียวเลยเหรอ” เจ้าตัวเดินตรงไปที่เตียงแล้วนั่งขย่มอย่างสนุกสนาน “เตียงโคตรนุ่มเลยอะ” นอนกลิ้งตัวไปมาไม่ยอมหยุด
“ใครบอกว่าฉันจะให้นายอยู่คนเดียว นี่มันห้องนอนฉันต่างหากล่ะ” ยืนกอดอกพูดแล้วปรายตามองอีกฝ่าย
“อะไรนะ! นี่ห้องนอนคุณหรอกเหรอแล้วทำไมไม่ให้ผมไปพักห้องอื่นล่ะ” เมื่อรู้ความจริงก็ลุกขึ้นจากเตียงทันทีแล้วเดินเข้ามาถามใกล้ ๆ
“ฉันจ้างนายมาเพื่อมีลูกให้นะ คนจะมีลูกเขาก็ต้องเอากันปะ แล้วไปอยู่ห้องอื่นเมื่อไหร่นายจะท้อง คิดสิ ๆ ”
“อยู่ห้องไหนก็ท้องได้ถ้าคุณมีน้ำยาพอ อย่างนี้ผมก็อึดอัดแย่เลยสิ”
“ทำอย่างกับฉันไม่อึดอัดงั้นล่ะ แต่นี่เป็นคำสั่งของคุณแม่ท่านอยากอุ้มหลานเร็ว ๆ ” พูดแล้วก็ทำหน้าเบื่อหน่าย เขาเองก็ไม่อยากให้คนอื่นมานอนบนเตียงด้วยเหมือนกัน
“ถ้างั้นผมนอนบนเตียงคุณนอนพื้นละกัน”
“ได้ยังไงกันนี่มันห้องฉันนะนายนั่นล่ะไปนอนที่พื้นเลย”
“ไม่! ผมจะนอนบนเตียงเท่านั้น”
“ถ้างั้นก็นอนด้วยกันนี่ล่ะโอเคมะ”
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” มองหน้าอย่างไม่ลดละ
ดีเหมือนกันจะได้รู้ว่าไอ้ปลาวาฬคนนี้ร้ายกาจแค่ไหน
“ตกลงตามนี้”
ถ้านายมาโดนตัวฉันแม้แต่น้อยอย่าหวังจะได้นอนเลยคืนนี้ หึ ๆ
- ผู้เขียน
