พีรดาตื่นขึ้นมาในเวลาหกโมงเช้าอย่างเช่นทุกวันที่มีเรียน แต่ในเช้านี้เธอค่อนข้างรู้สึกปวดเมื่อยร่างกายนิดหน่อย
พอลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าบนเตียงนอนมีแค่เธอเพียงคนเดียว ทำให้พีรดาเดาว่าเขาคงกลับไปแล้ว แต่กลับไปตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลย
เขาจะกลับไปเมื่อคืนตอนฝนหยุดตก หรือกลับไปตอนเช้านะ จึงได้ออกจากโหมดนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์มือถือแล้วเข้าไปในแอปพลิเคชันไลน์ที่ตัวเองปิดการแจ้งเตือนเอาไว้
ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกแบบไหนกัน แต่เธอคิดว่าเขาดูใส่ใจดีนะที่ไลน์มาบอก ไม่ใช่ทำให้เธองงเป็นไก่ตาแตกว่าอยู่ดีๆ เขาก็หายไป
อ่านข้อความอะไรบางอย่างที่เขาส่งมาพลางอมยิ้มไปด้วย
(ผมออกมาแล้วนะครับตอนตีห้า เห็นคุณกำลังหลับอยู่จึงไม่อยากปลุก แต่อย่าลืมซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้ผมด้วยนะครับ) แล้วเขาก็ส่งสติกเกอร์เฝ้ารอ พีรดาไม่แน่ใจว่าเฝ้ารอหมูปิ้งหรือเฝ้ารอเธอตอบกลับกันแน่ จึงได้ส
