เมียจ้าง ว่าจะไม่รัก

ตอนที่ 5 เส้นขน

พีรดารีบเดินตามเขาเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงตามหลังอย่างไว ก่อนมองไปยังคนที่เดินสำรวจในห้องของเธออย่างถือวิสาสะ

คนตัวเล็กปลดกระเป๋าผ้าออกวางลงบนโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆ ที่สั่งในแอปช็อปปิ้งออนไลน์ รวมค่าส่งก็ร้อยกว่าบาท เอาไว้ใช้เวลามีงานที่ต้องทำส่งอาจารย์ หากยังไม่มีก็กลายเป็นที่วางกระเป๋ากับโทรศัพท์แบบนั้นไป

ก่อนเดินไปยังตู้เย็นเพื่อเอาน้ำเปล่าออกมาดื่มดับกระหาย หากแต่สายตายังมองตามหลังคนที่เดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆ กระทั่งเขาหยุดแล้วหันกลับมาหาเธอ

พีรดายกแก้วน้ำดื่มออกจากปากเมื่อเห็นเหมือนว่าเขาจะมีคำถาม

"ระเบียงด้านหลังห้องอยู่ใกล้กันแค่นี้" กฤษณะทำมือว่ามันห่างกันเพียงแค่เมตรเดียว "แน่ใจว่าไม่มีใครปีนหลังห้องมาหาคุณนะดา"

พีรดาคิดตาม ระยะห่างของระเบียงทั้งสองห้อง เขาคงกังวล "อ๋อ ไม่มีแน่นอนค่ะ เพราะสองห้องข้างๆ เป็นผู้หญิงค่ะ" บอกให้เขาสบายใจ

"แล้วเขาไม่มีแฟนหรือไง" กฤษณะเลิกคิ้ว ส่วนพีรดาเขาไม่เห็นของใช้ผู้ชายในห้องของเธอ

"มีค่ะ" พีรดาตอบเต็มปากเต็มคำ ก็เธอเคยเห็นเขามานอนค้างด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง ไม่ใช่แฟนก็คงเป็นสามีเลยแหละ

"แฟนเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" กฤษณะยังคงถามต่อเมื่อคำตอบที่ได้รับไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่

"ผู้ชายค่ะ" พอตอบออกไปแล้วรีบเม้มปากเอาไว้ แต่ก็แก้ตัวไปว่า "แฟนเขาก็มี เขาไม่มาทำอะไรหนูหรอกค่ะอาจารย์"

"ก็ไม่แน่ ผู้ชายบางคนเบื่อกลิ่นง่าย" พูดแล้วเดินหันหลังให้ คิดว่าตัวเองจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไรดี

คำพูดของเขาทำให้พีรดานิ่งเริ่มคิดไปไกล เธอไม่ได้คิดว่าจะมีใครมาข่มขืน แต่คิดไปว่าหากในอนาคตเธอมีแฟน แฟนเธอจะเบื่อกลิ่นเธอไหม

"คิดอะไร" เป็นกฤษณะที่หันกลับมาถามเมื่อท่าทางอีกคนดูเปลี่ยนไป

"หากหนูมีแฟน แฟนหนูคงคิดอย่างอาจารย์สินะคะ" พีรดาบอกเสียงเบา อนาคตเธอก็ต้องมีแฟนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ขอทำหน้าลูกที่ของพ่อแม่เข้ามาเรียนถึงในกรุงเทพให้สำเร็จเสียก่อน

"ก็บอกแล้วไงว่าผู้ชายบางคน แต่ถ้าเป็นผม ผมไม่ทำแบบนั้นแน่นอน" บอกแล้วเดินออกจากห้อง เขาก็ยังคาใจกับเรื่องระเบียงที่อยู่ห่างกันเพียงหนึ่งเมตรอยู่ดี

หากแต่คำตอบของเขากลับทำให้คนฟังไม่สามารถออกจากภวังค์ได้ ใบหน้าหวานเห่อร้อนจนแดงซ่าน ใจเต้นเร็วขึ้นมา

แต่จะไปรู้สึกกับคำพูดของเขาทำไมกัน แค่เขาบอกว่าเขาไม่ทำ อีกอย่างเขาไม่ใช่แฟนเธอสักหน่อย เลิกคิดๆ ยายดา

มองคนที่เดินกลับเข้ามาในห้องอีกรอบ ไม่รู้ว่ามันมีอะไรให้น่าสำรวจกัน ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มีระเบียงด้านหลังแคบๆ ไว้ให้ทำกับข้าว ล้างจาน และตากเสื้อผ้า มองมือที่เขาดึงประตูด้านหลังปิดกลับเข้ามาล็อกให้เสร็จสรรพ

"ต่อให้จะอยู่ห้องหรือไม่อยู่ ไม่ว่าจะห้าหรือสิบนาที ให้ล็อกไว้ตลอดเข้าใจไหม หากอยากออกไปไหนทำอะไรก็ไป แต่ทำเสร็จให้ปิดเข้าไว้แล้วล็อกทันที" ดีหน่อยที่ห้องน้ำอยู่ด้านในเขาจึงสบายใจไป

"เข้าใจแล้วค่ะ" พีรดาพยักหน้าหงึกหงักอย่างว่าง่าย

"งั้นผมจะกลับแล้ว คุณก็พักผ่อนแล้วกัน" เมื่อเขาดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง

"ขอบคุณนะคะอาจารย์" พีรดายกมือไหว้ก่อนเดินไปส่งที่หน้าประตู

"ถ้ามีอะไรโทรหาผม ผมจะรีบมาทันที เบอร์ที่ผมโทรหาคุณเมื่อกี้นี้ ผมใช้เบอร์นั้น"

พีรดาพักหน้าช้าๆ เพื่อตอบรับอีกครั้ง แล้วนึกไปถึงตอนที่มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ใจเต้นแรงเมื่อกดรับแล้วพบว่าเป็นเสียงของเขา

ปิดประตูเข้ามาก่อนเมื่อเขาคนนั้นบอกมา วางใบหูค่อยๆ แนบลงไปกับประตูห้องเพื่อฟังเสียงว่าเขาคนนั้นเดินไปหรือยัง

จนได้แน่ชัดถึงเสียงรองเท้ากระทบพื้นเบาๆ พอให้ได้ยิน เริ่มไกลออกไปเรื่อยๆ จนเงียบสนิท ก็ได้แน่ใจว่าเขากลับไปแล้ว

ก่อนจะพาตัวเองกลับมาทำความสะอาดเครื่องสำอางบนใบหน้าสวยให้สะอาด จากนั้นจึงไปอาบน้ำ พรุ่งนี้เธอมีเรียนกับเขาในคาบบ่ายอีกเช่นกัน

@เช้าวันต่อมา

@06:30น.

ร่างเล็กบนเตียงนอนขนาดสามฟุตครึ่งสำหรับนอนตัวคนเดียว เอื้อมมือเรียวลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่มีเสียงไก่ขันดังไม่หยุด ที่เจ้าตัวตั้งเป็นเสียงนาฬิกาปลุกในทุกเช้ายกเว้นวันหยุดที่ไม่มีเรียน เอามันมาเพื่อให้ตัวเองรำคาญจะได้ตื่นขึ้นมาเสียที

แต่วันนี้พีรดากลับไม่มีอาการเหนื่อยล้าที่จะไปเรียนเหมือนอย่างทุกวัน ร่างกายรู้สึกได้รับพลังงานจากการนอนหลับพักผ่อนเต็มอิ่ม

เพราะปกติเธอจะนอนไม่ต่ำกว่าเที่ยงคืน กว่าจะทำอะไรเสร็จก็ปาไปตีสองครึ่งเลยก็มี ทำให้บางวันแทบนั่งหลังตรงเรียนดีๆ ไม่ได้

บางครั้งแทบไม่ได้ความรู้จากในห้องเรียนเพราะมัวแต่แอบงีบไง หากไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนหัวไวแล้ว คงได้ลงเรียนใหม่ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นไม่รู้จะจบเมื่อไหร่

นี่ก็ดั้นด้นพาตัวเองขึ้นมาจนถึงปีสามเทอมสุดท้าย บอกตัวเองไว้ว่าอดทน อีกแค่ปีนิดๆ เธอจะได้เป็นอิสระจากค่าเทอมแสนแพงเสียที

เมื่อทำการกดปิดนาฬิกาปลุกเรียบร้อยแล้ว ตามปกติของคนทั่วไป และพีรดาก็เช่นกัน เข้าไปดูข่าวสารข้อมูลอัปเดตสักหน่อย ไล่ตั้งแต่การแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันแรกไปเรื่อยๆ ว่าเช้านี้มีข่าวสารอะไรให้ดู

อย่างเดิมซ้ำๆ ไม่ต่างจากทุกวัน

มือเรียวจึงสไลด์ผ่านๆ ไปเรื่อยๆ กำลังจะเลื่อนผ่านแอปสีเขียว แต่ข้อความที่โชว์เด่นทำให้พีรดาไม่สามารถข้ามผ่านไปเฉยๆ ได้เลย ไล่สายตาอ่านทุกตัวอักษร เม้มปากไปพลางๆ

(เช้านี้ผ่านร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งหรือเปล่า ผมฝากซื้อด้วยนะ)

แล้วชื่อไลน์ก็ย้ำชัดแล้วว่าเป็นเขาจริงๆ 'อาจารย์กฤษณะ' สงสัยเขาเอาเบอร์โทร.ของเธอมาค้นหา เพราะไอดีไลน์เธอใช้เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ให้เขาไปเช่นกัน

อดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์เมื่อเห็นอะไรไกลๆ ขาวๆ เป็นภาพของเขาที่ไปเที่ยวทะเลคิดว่าอย่างนั้น

เจ้าตัวถอดเสื้ออวดสัดส่วนท่อนบน ใส่เพียงกางเกงขาสั้นสีดำตัวเดียวด้านล่าง แต่พีรดาไม่รู้ว่าความสั้นน่ะมันเท่าไหร่กันเพราะเห็นถึงแค่สะโพกเท่านั้น แต่ก็สามารถเดาได้ว่าคนส่วนมากที่ไปเที่ยวทะเลจะใส่ความสั้นประมาณเลยเข่าขึ้นมา

แต่ที่ทำให้เธอต้องวกสายตากลับมามองอีกทีแล้วออกจากตรงนั้นไม่ได้เลยก็คือ รูปร่างที่ปราศจากเสื้อด้านบนที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

หุ่นเขาไม่ใช่แบบคนที่ออกกำลังกายเล่นกล้ามอย่างหนัก แต่ก็ไม่ใช่คนที่ละเลยตัวเองอีกเช่นกัน

เป็นหุ่นนายแบบที่มีกล้ามเนื้อแน่นๆ เป็นลอนสวยพอดีตัว พีรดาไล่สายตามองบนลงล่าง ล่างวกขึ้นไปบนใหม่อีกครั้ง สะกิดใจตรงยอดอกสีชมพูเข้มทั้งสองข้างจนทำเธออาย เมื่อพบว่าของตัวเองไม่ได้สีสวยอย่างเขาขนาดนั้น

แต่อยู่ดีๆ กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไหลออกมาตรงจมูกเช่นกัน รีบปาดออกแล้วเอามาดู

ว่างเปล่า บ้า! เธอต้องบ้าแน่ๆ ดา คิดว่าตัวเองมองภาพเขาจนเลือดกำเดาไหลอย่างงั้นเหรอ บ้าชะมัด!

แต่พอเสียงแจ้งเตือนในไลน์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้พีรดาโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งด้วยความตกใจ แต่มันกลับตกลงใส่จมูกของเธอแทน

"โอ๊ย!" พีรดาวางสองมือลงกุมจมูกมีใบหน้าเหยเก รีบพาตัวเองวิ่งลงจากเตียงนอนไปส่องกระจกดูว่ามีส่วนไหนเสียหายหรือเปล่า ก็เห็นแต่น้ำตาที่เล็ดลอดออกมาเล็กน้อย โคตรโล่งที่ไม่มีส่วนไหนแตกหัก! แต่จมูกเธอแดงมาก!!

แล้วเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็เข้าเป็นครั้งที่สาม จึงทำให้พีรดาลืมไปว่ายังไม่ได้ตอบไลน์ของใครบางคนกลับ เป็นเขาหรือเปล่านะ เขาน่าจะไลน์มาทวงหมูปิ้งกับเธอ

รีบเดินกลับไปคว้ามือถือมาดูก็พบว่าเป็นเขาจริงๆ เพราะชีวิตของเธอไม่ค่อยได้ติดต่อกับใครในยามเช้าแบบนี้ ความที่ไม่มีเพื่อนสนิทมากถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกัน เพราะหลังเลิกเรียนของเธอคืองาน ก็คุยสนทนากันตั้งแต่ในห้องเรียน เลิกคลาสเขาก็แยกย้ายกันไปเป็นกลุ่ม ส่วนเธอเดินคนเดียวจนชิน จึงทำให้พีรดาเดาได้ไม่ยากเลยว่าเป็นเขาที่ส่งเข้ามา

มองดูไลน์เข้าครั้งที่สองหลังจากข้อความฝากซื้อหมูปิ้งส่งเป็นสติกเกอร์หัวโตสีขาวมีคำถาม ส่วนครั้งที่สามเขาถามย้ำมาอีกว่าจะได้กินใช่ไหม

กำลังจะพิมพ์ตอบกลับไป แต่อีกฝ่ายกลับโทรเข้ามาเสียก่อน!

นี่สิของจริง พีรดาโยนโทรศัพท์มือถือลงไปกับที่นอนทันทีแล้วถอยออกมายืนดูอยู่ห่างๆ เมื่อรูปโปรไฟล์ขาวๆ โชว์หรารอการเปิดกล้องสนทนา

เอาไงดีดา! เธอไม่อยากให้เขาเห็นใบหน้าในตอนตื่นนอนเสียด้วยสิ รีบวิ่งกลับไปดูที่หน้ากระจกอีกทีว่ามีคราบน้ำลายยืดไหม ปรากฏว่าไม่มี โล่งใจ!

กระทั่งเสียงโทรเข้าดับไป และโทรเข้ามาใหม่อีกครั้งฉุดให้พีระดาเดินกลับมายังเตียงนอนใหม่ ไม่ได้แล้ว! พีรดาคิดว่าหากเธอไม่รับโทรศัพท์เขาไม่ยอมแน่

ตัดสินใจค่อยๆ นั่งลงที่เตียงนอนอีกทีแล้วจัดแต่งทรงผมให้เรียบร้อย กระแอมเสียงในลำคอว่าไม่ได้แหบแห้งอย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านการดื่มเหล้ามาอย่างหนัก โอเค น้ำเสียงใสแจ๋วใช้ได้

จากนั้นจึงทำการกดรับ เพียงแค่นั้นใบหน้าหล่อเหลายามเช้าก็ปรากฏทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์

พีรดาไม่คิดว่าจะมีใครที่ตื่นนอนตอนเช้าแล้วดูดีได้ขนาดนี้ ดูสภาพของเขากับของเธอสิ ถึงเธอจะไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่ของเขาคือหล่อโคตร!

สงสัยว่าเขาเพิ่งตื่นนอนจริงๆ หรือเปล่าเพราะหน้าตาดูไม่โทรม แต่เขานอนอยู่บนเตียงนอนยกแขนข้างหนึ่งขึ้นหนุนในสภาพถอดเสื้อ!

แล้วยิ่งพอเขายกกล้องถอยห่างออกไปนิดทำให้พีรดาได้เห็นในส่วนของเส้นขนตรงรักแร้

"..ดาครับ"

"เออ..คะๆ!" พีรดารีบดึงสติกลับมาให้ไว ไม่รู้ว่าจะช็อกตายก่อนไหมกว่าจะเรียนจบ เมื่อก่อนเคยกลัวตายเพราะทำงานหนัก แต่คราวนี้กลัวตายเพราะการกระทำของใครบางคน

"ผมจะได้กินข้าวเหนียวหมูปิ้งไหมครับ แถวคอนโดผมไม่มีข้าวเหนียวหมูปิ้งขายเลย พอดีว่าเมื่อคืนตอนขับรถไปส่งคุณน่ะ ผมเห็นรถเข็นขายหมูปิ้งจอดทิ้งอยู่ข้างทาง เลยคิดว่าเช้ามาเขาน่าจะมาขาย ถ้ามีฝากซื้อมาให้หน่อยนะเดี๋ยวผมเอาตังค์ให้" เขารีบอธิบายยาวเหยียดเสริมประโยคที่ว่าอยากกินหมูปิ้ง แล้วเขาเห็นว่ามันมีใกล้ที่พักเธอพอดี เขาจึงวานให้เธอช่วยซื้อติดมือมาแค่นั้น

"เอ่อค่ะๆ"

"เป็นอะไรหรือเปล่า" เมื่อเห็นพีรดาถอนหายใจ เขาเพิ่งได้เห็นใบหน้าสดใสมากกว่าทุกครั้งที่เจอกัน ผิวสวยเนียนใสดูสุขภาพดี ทว่าขอบตาดูคล้ำไปนิด แต่ก็เข้าใจได้เพราะเธอนอนดึกแทบทุกคืน

แต่ก็ยังดูสวยอยู่ดี เขาคิดว่าถ้าใส่ใจโป๊ะแตงกวาสม่ำเสมอคงจะดูดีกว่านี้

"ปะ..เปล่าค่ะ" พีรดาทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ สายตาไม่อยากมองสบกับคนที่เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนได้เห็นริมฝีปากสีชมพูสด

"ขอบคุณครับ งั้นผมไปอาบน้ำแล้วนะครับ"

"ค่ะ" พีรดาลดโทรศัพท์ลงทำท่าจะกดวาง

"อ้อเดี๋ยวครับ"

"คะๆ" นั่นทำให้หญิงสาวยังต้องยกโทรศัพท์มือถือกลับขึ้นมาใหม่

"ยังไงรบคุณช่วยแวะเอามาให้ผมที่ห้องทีนะครับ" ใบหน้าหวานขมวดคิ้ว

"ห้องทำงานที่คณะครับ"

"ดะ..ได้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ" แล้วเขาก็กดตัดไป พีรดาถอนหายใจยาวแทบไม่อยากหายใจเข้าด้วยซ้ำ มันเหมือนช็อกแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ แล้วสลบลงไปอีกแบบนั้นเลย

ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เรายังต้องติดต่อกันอีกในเมื่อภารกิจของเขาสำเร็จไปแล้ว ถึงเขาจะว่าจ้างเธอเอาไว้ที่หนึ่งสัปดาห์เต็ม ทว่ามันไม่น่ามีเรื่องอื่นใดนอกจากการเป็นแฟนปลอมๆ

แต่เมื่อรู้ว่าเสียเวลามากแล้วจึงได้พาตัวเองในชุดนอนลายหมีสีเหลืองเป็นกระโปรงยาวคลุมเข่าเดินเข้าห้องน้ำอย่างไว จะได้แวะไปซื้อน้องหมูปิ้งที่เขาปรารถนาอยากกินมากนัก แล้วไปยืนรอรถเมล์เพื่อไปเรียน