แดนดินเดนกลับมาที่รถอีกครั้งตอนใกล้เที่ยง ทั้งตัวเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อจนต้องถอดเสื้อออกไปพาดไว้บนราวไม้ไผ่ เพื่อผึ่งลมให้แห้ง แล้วจึงมองไปที่ปิ่นโต ก่อนจะมองไปยังร่างเล็กที่กำลังนอนหลับปุ๋ยแบบไม่เกรงกลัวอันตรายใดๆ เลย
‘คงจะเพลีย เพราะเมื่อคืนทำการบ้านหนัก’
คิดอยู่ว่าจะปลุกดีไหม หรือปล่อยให้เธอนอนพักสักชั่วโมงแล้วค่อยปลุก
ขณะที่คิดแดนดินก็เผลอมองไปตามส่วนโค้งส่วนเว้าของหญิงสาวไปตลอดร่างอย่างลืมตัว ว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว ไม่ควรที่จะมองสาวอื่นด้วยสายตาแบบนี้
‘แต่มากกว่านี้เขาก็ทำมาแล้วนี่’
ลมพัดมาเย็นๆ ชายหนุ่มเลยถือโอกาสนอนแผ่หลาพักผ่อนบ้าง พักเหนื่อยสักนิดค่อยปลุกหญิงสาวลุกขึ้นมากินข้าวพร้อมกันก็ได้ เขารู้ว่านารีมักทำกับข้าวมาให้เขาเยอะๆ เสมอ เพราะเธอกลัวว่าถ้าให้น้อยกลัวเขาจะไม่อิ่ม
ทว่าก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้หลับตาลง ก้อนเมฆสีดำจากทิศเหนือก็ลอยมาและเคลื่อนคล้อยลงต่ำ พร้อมกับสายลมที่พัดแ
