“ก็ บอกว่าขอให้ทำได้อย่างที่พูดล่ะกัน”
“อ๋อ ฉันทำได้แน่นอนค่ะ”
“ก็คอยดูต่อไป”
“คุณพูดค่อยจัง ฉันฟังไม่ชัดเลย”
“ใกล้ถึงแล้วคุณ อีกแค่กิโลเดียวเอง”
“อีกแค่กิโลเดียวเอง ก็ไม่ไกลนะคะ”
“ใช่ ไม่ไกลหรอก”
แต่คำว่าไม่ไกลของชายหนุ่ม มันทำให้คนที่นั่งมาด้วยต้องอ้าปากค้าง หันไปมองซีกหน้าคนขับตาปิบๆ ที่ยังคงเห็นเขาขับรถไปเรื่อยๆ ไม่หยุดสักที
“ไหนบอกว่ากิโลเดียวก็ถึงไงคุณ”
“ก็กิโลแม๊วไง คุณไม่เคยได้ยินเหรอ”
“ไม่อะ ฉันไม่เข้าใจ”
“ถ้าไม่เข้าใจ เดี๋ยวคุณก็จะเข้าใจเอง”
คนฟังกลอกตามองบนแล้วเบ้ปาก เพราะเขาตอบได้ดีมาก กวนประสาทสุดๆ
“อีกแค่ครึ่งกิโล ก็ถึงแล้ว”
“ครึ่งกิโลแม๊วอีกล่ะสิ”
“ใช่ เริ่มเรียนรู้แล้วนี่ แสนรู้จัง”
“ฉันไม่ใช่หมาแมวนะ ถึงได้แสนรู้น่ะ”
“เหรอ หึๆ”
ประมาณครึ่งยี่สิบนาทีต่อมา รถกระบะสีน้ำเงินเข้มที่ยังเปื้อนไปด้วยคราบดินคราบโคลนก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่เถียงนาน้อยเกือบถึงตีนดอย ที่
