บทที่ 3
643 คำ
"เสี่ยเป็นยังไงบ้างคะ" จอยที่นั่งเอ็นเตอร์เทนเสี่ยอยู่รีบลุกขึ้นมาดูตอนบอดี้การ์ดเคลียร์พื้นที่แล้ว
"ไม่เป็นไร"
"กลับไปนั่งที่เดิมกันเถอะค่ะ"
ข้าวปุ้นไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไมเสี่ยเจ้าของโรงแรมนั่นถึงได้ถีบลูกค้าจนกระเด็น เธอไม่เห็นเลยไม่ได้ขอบคุณ แต่เขาคงไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกเพราะตอนนี้เดินไปนั่งกับเด็กคนนั้นแล้ว
หลังจากที่เธอหันหลังให้อัคคีก็มองตาม เขาแปลกใจทำไมเธอถึงไม่เข้ามาหาอีก ก็ในเมื่อเธออยากเข้าหาเขาไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์เปิดโอกาสให้แล้วนะเนี่ย
แต่อัคคีก็อยู่ที่นี่นานไม่ได้ พรุ่งนี้มีงานเลยต้องกลับก่อน
เลิกงานของคืนนั้น.. ด้วยความเคยชินเธอขับรถตรงกลับบ้านจนลืมเลยว่าต้องไปรอรับชุด
ห้องของข้าวปุ้นอยู่โซนห้องคนรับใช้ เธอถูกย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่คุณท่านเสียไป ส่วนคุณทรงอัปสรก็ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ ก่อนหน้าเธอก็ถูกเลี้ยงดูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งแต่พอหมดที่พึ่งก็เป็นแบบที่เห็น
ด้วยความเหนื่อยล้ากลับมาถึงข้าวปุ้นก็หลับเป็นตาย แต่มาตื่นอีกทีตอนที่มีคนเคาะประตูห้องรัวๆ
"ใครคะ"
"คุณผู้หญิงบอกให้มาเอาชุด"
"ชุด?" ตายแล้วลืมได้ยังไงเนี่ย ข้าวปุ้นหันไปดูนาฬิกาว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ถ้าไปรับชุดกลับมาคงไม่ทันแน่
เธอเลยรีบออกมาแจ้งว่าลืมแวะเอาชุด
"อะไรนะ สิ่งสำคัญขนาดนั้นทำไมเธอถึงลืม รู้ไหมว่าคืนนี้เป็นงานเลี้ยงบริษัทของสามีฉัน"
"ข้าวขอโทษค่ะเดี๋ยวข้าวจะออกไปเอามาให้ตอนนี้เลย" ตอนนี้เธอยังคงอยู่ในชุดนอน เพราะไม่มีเวลาแม้แต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ไม่ทันแล้ว เธอเอาชุดไปให้ฉันที่โรงแรม"
"โรงแรมอะไรคะ"
"โรงแรมอัครเทวี" ก็คือโรงแรมอัครเทวีทรัพย์นั่นแหละคนส่วนมากจะเรียกแค่นั้น
"ค่ะ" จะกลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไม่ทันแล้ว ไปมันชุดนี้เลยแล้วกัน
เธอต้องฝ่ารถติดมาที่ร้านซักแห้ง เพื่อมารับชุดแล้วก็ต้องไปส่งคุณผู้หญิงที่โรงแรมอีก
หลังจากที่ได้ชุดแล้วข้าวปุ้นก็ขับรถตรงไปทางโรงแรม กว่าจะมาถึงตอนนี้ก็ค่ำมืดมากแล้ว ถ้าจะไปทำงานก็คงไม่ทัน
>>{"ชุดมาแล้วค่ะ"} ข้าวปุ้นโทรไปแจ้งเผื่อว่าท่านจะให้คนออกมาเอาชุด
{"มาแล้วก็เอาเข้ามาให้ฉันสิ อยู่ห้องรับรองแขกของโรงแรม"}
>>{"แต่ว่าข้าว.."}
{"จะแต่อะไรล่ะ อีกนิดเดียวฉันก็สายแล้ว"}
หวังว่าทางโรงแรมคงให้เข้านะ โอ๊ยอยากจะบ้าตายช่วงนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ข้าวปุ้นนำชุดนั้นมากอดแนบกับตัวเองแล้วก็รีบเดินเข้าไปในโรงแรม ที่ต้องกอดชุดไว้เพื่อให้ปิดบังชุดนอนที่เธอใส่อยู่ด้วย
"คุณลูกค้า?" ไม่เคยมีใครใส่ชุดนอนเข้ามาในโรงแรมพนักงานต้อนรับเลยงงนิดหน่อย
"ฉันเอาชุดมาให้เจ้านายค่ะ ท่านบอกว่าอยู่ห้องรับรองแขก"
"อ๋อเชิญทางนี้เลยค่ะ" ข้าวปุ้นจำพนักงานคนนี้ได้ แต่พนักงานคงจำเธอไม่ได้ ถ้าจำได้ก็แปลกดูสาระรูปตัวเองสิคนละเรื่องกับคืนงานแต่งเลย โอ๊ยหวังว่าคงไม่เจอคนรู้จักนะ
กึก! ชุดในมือร่วงลงพื้นตอนที่เดินสวนกับใครบางคน และเขาคนนั้นก็หยุดแล้วหันกลับไปมองดูว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า
สวรรค์คงไม่ได้ยินคำขอจากเราแน่เลย ทำไมต้องเจอเขาในสภาพแบบนี้ด้วยเนี่ย
- ผู้เขียน
