“คงไม่ได้สินะคะ” ราชาวดีย้อนถามพร้อมเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เธอหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไปจากห้องบ้าๆ นี่แต่ก็ช้ากว่าใครอีกคน ที่พุ่งเข้ามาโอบกอดรั้งเธอเอาไว้จากด้านหลังซะก่อน
“ฟังพี่ก่อนสิพรีม! พี่ยังไม่ทันพูดอะไรเลยสักคำ เรื่องของริสาพี่ขอเวลาหน่อย ริสาเขาไม่ผิด พี่เองที่ผิด แต่ไม่ว่ายังไงพี่จะรับผิดชอบพรีมทุกอย่างเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ตกลงไหมพรีม”
“ถ้าพี่ภูมิทำทุกอย่างแค่เพราะรู้สึกผิดหรืออยากรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ต้องหรอกนะคะ เพราะพรีมไม่ได้ใส่ใจ มันก็แค่เยื้อบางๆ ที่ผู้หญิงทุกคนมีกัน ต่อให้พี่ภูมิไม่ทำลายมัน…สักวันก็ต้องมีคนทำอยู่ดี!” ภูมินทร์ไม่คิดว่านั่นคือสิ่งที่ตรงกับใจของคนพูด ไม่เช่นนั้นตาของเธอคงไม่แดงกล่ำคล้ายคนใกล้จะร้องไห้แบบนี้แน่ๆ
“พี่ทำก็เพราะว่าพี่รักพรีม เหตุผลมีเท่านี้จริงๆ และไม่ว่าพรีมจะยอมหรือไม่พี่ก็ยังจะรับผิดชอบพรีมด้วยชีวิตทั้งชีวิตของพี่อย
