สิ่งที่อยู่ในเงา
1105 คำ
ศรุตและสิทธิลูกพ่อลูกนั่งคุยกัยด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด "แหมมารอกันพร้อมหน้าเลย กานต์รู้สึกผิดเลยนะคะเนี้ยที่มาช้า" ชนิกานต์เดินมาพร้อมกับลัดดาเลขาคนสนิท ชนิกานต์นั่งตรงหน้าของสองพ่อลูก "ลัดนั่งสิเดี๋ยวเหมื่อย ดูท่าแล้วหน้าจะคุยนาน "ลัดดานั่งลงตามคำสั่งของชนิกานต์
"คุณพ่อคงรู้เรื่องที่กานต์ขอหย่าแล้วนะคะ วันนี้นอกจากเรื่องหย่าแล้ว กานต์จะมาคุยเรื่องการเลือกตั้งที่จะมาถึงนี้ด้วย"ชนิกานต์ยิ้มออกมาอย่างสดใสต่างกับสองพ่อลูกที่เครียดหนักยิ่งกว่าเดิม
"คุณหมายความว่ายังไง"ศรุตทำหน้างุ่นงงกับคำพูดของชนิกานต์ "ฉันจะให้คุณสละตำแหน่งแคนดิเดตนายกแล้วให้ฉันขึ้นเป็นแทนไงคะ" สิทธิตบโต๊ะลงด้วยความแรงเสียงดังสนั่นไปทั้งห้อง
แทนที่จะหวาดกลัวชนิกานต์กลับยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ "ฉันคิดอยู่แล้วล่ะค่ะว่าคุณสองคนคงไม่ยอม งั้นเราไม่พูดเรื่องนี้แล้วดีกว่า"ชนิกานต์ยิ้มหวานอย่างเคยกับสองพ่อลูกที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออย่างหัวเสีย
"เรามาพูดเรื่องหย่ากันดีกว่านะคะ ลัดขอเอกสารหน่อยจ่ะ"ชนิกานต์แบมือไปด้านซ้ายเพื่อรับซองกระดาษจากเลขา ลัดดาก็ทำตามคำสั่งทันทีแต่เธอกลับหยิบอีกซองมาแทน ชนิกานต์แซ่งเปิดซองเอกสารทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันคนละซอง
"อุ๊ย!! ลัดคนละซอง นี่มันซองของขวัญที่ฉันจะให้ทั้งสองคนทีหลัง " ลัดดาก็แซ่งทำเป็นตกใจและหยิบซองที่ถูกต้องเปลี่ยนให้ "ขอโทษค่ะคุณกานต์สงสัยเมื่อคืนลัดนอนดึกไปหน่อย" ชนิกานต์ก็เปิดซองเอาเอกสารออกมาพลิกหน้าพลิกหลังจนความโกรธขั้นสุดของศรุตแตกออกมา
"นี่เล่นบ้าอะไรกันอยู่เนี้ย จะทำอะไรทำไมไม่ทำซักที" ศรุตตะโกนเสียงดังลั่น แต่ชนิกานต์เองก็ยังคงนั่งแบวไม่รู้ร้อนรู้หนาว เธอวางเอกสารบนโต๊ะ เอกสารสองแผ่นมีลายเซ็นของชนิกานต์เรียบร้อย เธอตึงเลื่อนไปตรงหน้าของศรุตและวางปากกาทับบนกระดาษเพื่อให้เขาเซ็น
"ผมยอมคุณแค่เรื่องหย่านี่แหละอย่าหวังว่า เรื่องนายกผมจะยอมยกมันให้คุณ"ศรุตก้มหน้าเซ็นเอกสารตรงหน้า เมื่อเซ็นเสร็จเรียบร้อยเขาก็ยื่นมันให้กับชนิกานต์ทันที"ค่ะ ก็หวังว่าคุณจะรักษามันไว้ได้นะคะ ไปเถอะลัดหมดธุระของเราแล้ว"ชนิกานต์ลุกขึ้นจากโซฟาก้าวเดินออกมาเล็กน้อย "คุณกานต์คะ คุณลืมให้ของขสัญน่ะค่ะ"ลัดดาเดินเข้าไปหาชนิกานต์พร้อมยื่น ซองเอกสารอีกซองให้ "ขอบคุณนะ ฉันนี่ขึ้ลืมจริงเลย" ชนิกานต์ถือเอกสารเดินไปวางบนโต๊ะที่ทั้งคู่นั่งอยู่ "หวังว่าคุณทั้งสองจะชอบของขวัญชิ้นนี้นะคะ" ชนิกานต์ส่งนิ้มให้ครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปพร้อมเลขา
หลังจากชนิการและเลขาสาวเดินออกไป ศรุตก็เปิดซองเอกสารดู ทันทีที่เปิดดูเขากลับต้องอึ้งจนเอกสารที่ถืออยู่หล่นกระจายไปทั่วพื้น
ย้อนไปก่อนวันที่ณัฐนิชาตาย
หญิงสาวรูปร่างสวยสง่า แต่งกายดูมีภูมิฐาน ซึ่งหาได้ยากมากในแถบชานเมืองที่ณัฐนิชาอยู่ ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวที่ดูมีสกุลรุนชาติคนนี้เป็นใคร
"คุณชนิกานต์ สวัสดีค่ะ เชิญข้างในก่อนค่ะ" ณัฐนิชากล่าวทักทายผู้มาเยี่ยมเยือน พร้อมกับเชิญให้เข้าบ้าน ชนิกานต์เดินเข้าบ้านตามคำเชิญ สายตากวาดมองภายในบ้านอย่างละเอียด "แต่งบ้านสวยดีนะ ขาดเหลืออะไรรึป่าวล่ะ" ชนิกานต์นั่งลงโซฟารับแขกเงยหน้าขึ้นสบตากับณัฐนิชา "ไม่เลยค่ะ ว่าแต่คุณกานต์มาถึงที่นี่มีอะไรรึป่าวคะ" ณัฐนิชาวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแล้วย่อนตัวนั่งลงโซฟาเล็กด้านข้าง
"เห็นคุณรุตบอกว่าท้องหนิ ฉันดีใจด้วยนะ"ชนิกานต์ยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบตามมารยาท"ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอโทษด้ษจริงๆนะคะที่ทำให้คุณกับรุต...เป็นแบบนี้" ณัฐนิชามือประสานกันที่ตัก ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดและละอายใจ"ไม่ต้องคิดมากหรอก ท้องยิ่งอ่อนๆอยู่ ฉันเลิกคิดเลิกหวังเรื่องนั้นนานแล้วล่ะ ที่อยู่กันทุกวันนี้ก็เพราะธุรกิจ ทำใจให้สบายเถอะ" ชนิกานต์จับมือของณัฐนิชาเพื่อให้เธอคลายความกังวล
"ที่ฉันมาวันนี้น่ะ แค่มาดูให้เห็นกับตาว่าที่นี่มันโอเคแล้วจริงๆ เรื่องบ้านดูแล้วก็ดีเลยล่ะ แต่ละแวกนี่บ้านห่างกันเกินไปนิดหน่อย ไว้เดี๋ยวฉันจะหาที่อยู่ในเมืองให้นะจะได้สะดวกขึ้น " ชนิกานต์ยิ้มให้ณัฐนิชา นอกจากลัดดาแล้วก็มีแค่ณัฐนิชาที่แหละที่เป็นเพื่อนคุยให้เธอได้
"ไม่เห็นจะต้องลำบากเลยค่ะ บ้านหลังนี้ก็อยู่สบายดีแล้ว แต่คุณคงแอบไปดูมาแล้วใช่มั้ยคะ"ณัฐนิชาพูดอย่างรู้ทัน "555เธอนี่รู้ใจฉันจริงๆ แต่คงต้องรอเดินเรื่องซักอาทิตย์นะ "ชนิกานต์บอกกล่าวอย่างเขิลอายเพราะไม่คิดว่าณัฐนิชาจะรู้ทันเธอขนาดนี้
"ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า บ้านแต่ละหลังห่างกันขนาดนี้เป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวอันตรายมากเลยนะ เอาคนของฉันมาคอยดูแลก่อนมั้ย"ชนิกานต์พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง "ไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวคุณก็จะย้ายบ้านให้ฉันแล้วหนิคะ แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้วค่ะ"ณัฐนิชาปฏิเสธชนิกานต์อย่างสุภาพ "อะตามใจ งั้นฉันกลับละ" ณัฐนิชาตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนเพื่อไปส่งชนิกานต์แต่ก็ต้องการกระทำของเธอลง "ไม่ต้องลุกไปส่งฉันหรอก ยิ่งท้องยิ่งไส้อยู่เดินเยอะไปก็ไม่ดี ฉันไปเองได้" ว่าจบชนิกานต์ก็หยิบกระเป๋าถือที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเดินออกไป "เดินทางปลอดภัยนะคะ"เสียงใสของณัฐนิชาลอยตามหลังไป ชนิกานต์ที่ได้ยินแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีตอบกลับแต่อย่างใดเธอยังคนเดินออกไปอย่างสง่างามเหมือนเคย
- ผู้เขียน
