“งั้นเราสั่งอาหารมาทานที่ห้องดีกว่า” โอโซนเอ่ยขึ้นมาก่อนจะหันไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเลือกเมนูอาหาร
“เฌออยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ร้านนี้มีเมนูแนะนำหลายอย่างเลย แต่เหมือนว่าถ้าสั่งต้องรอนานไปหน่อย งั้นเราออกไปซื้อเองดีกว่า”
“ไม่ต้องตื่นตัวขนาดนั้นหรอก ไม่ได้ปวดตลอดเวลาขนาดนั้น มันปวดแบบทนได้”
“ปวดแบบทนได้นี่ปวดแบบไหน ปวดๆ หายๆ งี้เหรอ”
“อือ ปวดท้องเมนส์อ่ะ” โอโซนกดสายตาลงมามองตรงนั้นของฉันแม้ว่าจะมีผ้าห่มคลุมไว้
“เข้าใจแล้ว แต่เฌอบ่นหิวนิ ยังไงก็ต้องทานข้าวอยู่ดี เดี๋ยวเราหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ก่อนดีกว่า”
“เอาชุดเดิมก็ได้”
“ผู้หญิงปวดท้องเมนส์ต้องใส่ชุดที่สบายๆ ใส่เสื้อผ้าเราก่อนเนอะ” คนตัวโตถามความเห็นของฉันแต่เขาไม่รอคำตอบหรอกและเลือกที่จะลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าทั้งที่บนตัวของเขาไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียวก็ตาม
ตาบ้านี่ก็นะ ถึงจะเคยแนบชิดถึงขั้นเป็นของกันและกัน
